Unaccompanied minor refugees' integration into host nations is a complex process, and feeling like they belong is critical for their emotional health, identity development, and social inclusion. Supported Independent Living (SIL) apartments have emerged as an essential kind of care for unaccompanied minors in Greece. They offer not only housing, but also opportunities for informal education, social assistance, and language development.

This study examines how informal learning, staff participation, and daily interactions in SIL apartments influence unaccompanied refugee adolescents' sense of belonging and adopts a qualitative approach, drawing on semi-structured interviews with SIL practitioners and drawing on theories of belonging, informal education, relational pedagogy, and translanguaging. It also argues that secure adult-child relationships, responsive behavior to culture, and everyday use of multilingual resources, each play a role in how children perceive they belong. Informal education, in the form of everyday routines, acquiring survival skills, and socializing with classmates and staff, provides children with vital emotional and social support as well as formal education. In this context, it tends to fill gaps created by language gaps and disrupted education routes. Staff also have a key role to play in establishing trust, belonging, and resilience through being informal educators and emotional stabilizers. Moreover, translanguaging methods are defined as communication, identity performance, and cultural continuity that create emotionally safe environments. The study underlines formal education institutions' difficulties in meeting the holistic needs of unaccompanied young people, as well as the critical role of informal, daily learning and relational interactions in SIL apartments. Finally, the study calls for a wider recognition of SIL households as critical integrating places, as well as policies that respect relational care, multilingualism, and refugee children' daily experiences beyond institutional frameworks.

Η ένταξη των ασυνόδευτων ανήλικων προσφύγων στις χώρες υποδοχής αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία και το αίσθημα του ανήκειν είναι καθοριστικής σημασίας για την ψυχική τους υγεία, την ανάπτυξη της ταυτότητάς τους και την κοινωνική τους ένταξη. Στην Ελλάδα, τα Διαμερίσματα Ημιαυτόνομης Διαβίωσης (SIL) έχουν αναδειχθεί σε μια ουσιαστική μορφή φροντίδας για τους ασυνόδευτους ανηλίκους, προσφέροντας όχι μόνο στέγαση, αλλά και ευκαιρίες για άτυπη εκπαίδευση, κοινωνική υποστήριξη και γλωσσική ανάπτυξη.

Η παρούσα μελέτη διερευνά πώς η άτυπη μάθηση, η συμμετοχή του προσωπικού και οι καθημερινές αλληλεπιδράσεις στα διαμερίσματα SIL επηρεάζουν το αίσθημα του ανήκειν των ασυνόδευτων ανηλίκων προσφύγων, υιοθετώντας μια ποιοτική προσέγγιση μέσω ημιδομημένων συνεντεύξεων με επαγγελματίες που εργάζονται στα SIL και αντλώντας θεωρητικά στοιχεία από τις έννοιες του ανήκειν, της άτυπης εκπαίδευσης, της σχέσης φροντίδας και της μεταγλωσσικότητας. Η μελέτη υποστηρίζει ότι οι σταθερές σχέσεις μεταξύ ενηλίκων και παιδιών, η πολιτισμικά ευαισθητοποιημένη συμπεριφορά και η καθημερινή χρήση πολύγλωσσων πόρων συμβάλλουν καθοριστικά στο πώς τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι ανήκουν. Η άτυπη εκπαίδευση, μέσω καθημερινών ρουτινών, απόκτησης δεξιοτήτων επιβίωσης και κοινωνικοποίησης με συνομηλίκους και προσωπικό, παρέχει στα παιδιά ουσιαστική συναισθηματική και κοινωνική υποστήριξη, συμπληρώνοντας τη σχολική εκπαίδευση και καλύπτοντας κενά που προκύπτουν από γλωσσικούς φραγμούς και διακοπές στη μαθησιακή πορεία. Το προσωπικό διαδραματίζει επίσης βασικό ρόλο στην ανάπτυξη εμπιστοσύνης, ανήκειν και ανθεκτικότητας, λειτουργώντας ως άτυποι εκπαιδευτές και συναισθηματικοί σταθεροποιητές. Επιπλέον, οι πρακτικές μεταγλωσσικότητας ενισχύουν την επικοινωνία, την έκφραση ταυτότητας και τη διατήρηση της πολιτισμικής συνέχειας, δημιουργώντας συναισθηματικά ασφαλή περιβάλλοντα. Η μελέτη αναδεικνύει τις δυσκολίες των θεσμών τυπικής εκπαίδευσης στην κάλυψη των ολιστικών αναγκών των ασυνόδευτων ανηλίκων και τονίζει τον καθοριστικό ρόλο της άτυπης, καθημερινής μάθησης και των σχέσεων μέσα στα διαμερίσματα SIL. Τέλος, υποστηρίζει την ανάγκη ευρύτερης αναγνώρισης των διαμερισμάτων SIL ως κρίσιμων χώρων ένταξης, καθώς και πολιτικών που σέβονται τη φροντίδα των σχέσεων, την πολυγλωσσία και τις καθημερινές εμπειρίες των προσφυγόπουλων πέρα από τα θεσμικά πλαίσια.