Η παρούσα διπλωματική εργασία διερευνά τον μετασχηματισμό της σχέσης μας με το παρελθόν στην εποχή της Τεχνητής Νοημοσύνης. Εστιάζει στο αναδυόμενο οικοσύστημα των chatbots που προσομοιώνουν ιστορικά πρόσωπα, εξετάζοντας πώς οι πλατφόρμες αυτές διαμορφώνουν νέους τρόπους κατανάλωσης, διαπραγμάτευσης και επιτέλεσης του ιστορικού παρελθόντος στο ψηφιακό πεδίο. Το οικοσύστημα των chatbots επεκτείνει το πεδίο της ψηφιακής δημόσιας ιστορίας από τη συλλογική δημόσια μνήμη σε εξατομικευμένες, κλειστές και παιγνιώδεις εμπειρίες κατανάλωσης του παρελθόντος.

Υποστηρίζεται ότι η διάδραση με τις εν λόγω προσομοιώσεις μετατοπίζει τη δημόσια διεκδίκηση του παρελθόντος από τους συλλογικούς χώρους του Web 2.0 σε ένα κλειστό, εξατομικευμένο και παιχνιδοποιημένο περιβάλλον. Μέσα από την ανάλυση περιπτώσεων εφαρμογών προσομοίωσης ιστορικών προσώπων και των αντιδράσεων των χρηστών τους στα κοινωνικά δίκτυα, καταδεικνύεται η κρίση των νεωτερικών μνημοτεχνικών αξιών της αυθεντικότητας και της ιστορικής ακρίβειας. Η έρευνα αναδεικνύει ότι το παρελθόν καθίσταται συνομιλιακό και επιτελεστικό. Οι συνομιλίες με τις προσομοιώσεις ιστορικών προσώπων μετατοπίζουν το παρελθόν από την αναπαράσταση στην επιτέλεση και καταργούν την ανθρώπινη πρωτοκαθεδρία στη δημιουργία λόγου για το ιστορικό παρελθόν. Στο οικοσύστημα των chatbots ιστορικών προσώπων, το παρελθόν μετατρέπεται σε μια «συν-αισθηματική υπηρεσία», όπου η εμπλοκή και η αληθοφάνεια προκρίνονται έναντι της τεκμηρίωσης. Η νέα συνθήκη εντείνει την ενεστωτοποίηση του παρελθόντος καλλιεργώντας ένα προσομοιωμένο και μη-βιωμένο παρελθόν. Στο πλαίσιο της επιτελεστικής παραγωγής πολλαπλών και συχνά αντιφατικών εκδοχών του παρελθόντος, υποστηρίζουμε ότι οι νεωτερικές αξίες υποχωρούν έναντι δύο νέων: της συν-διαμόρφωσης, η οποία αφορά στη διαλογική συν-κατασκευή της αφήγησης μεταξύ χρήστη και μηχανής, και της απεριοριστίας, η οποία περιγράφει την άνευ ορίων και πλαισίου παραγωγή συνθετικών παρελθόντων.

Τέλος, μέσω της πειραματικής κατασκευής της προσομοίωσης του δικτάτορα Γεώργιου Παπαδόπουλου, διερευνώνται οι πρακτικές και ηθικές προκλήσεις που εγείρει η αλγοριθμική αναπαράσταση τραυματικών και αμφιλεγόμενων πτυχών της Ιστορίας. Η εργασία συμβάλλει στην κατανόηση των επιστημολογικών και ηθικών διακυβευμάτων που θέτει η Τεχνητή Νοημοσύνη για το πεδίο της Δημόσιας Ιστορίας καθώς το παρελθόν γίνεται μια αλγοριθμικά συνδιαμορφούμενη και τεχνολογικά διαμεσολαβημένη εμπειρία.

This master's thesis investigates the transformation of our relationship with the past in the era of Artificial Intelligence. It focuses on the emerging ecosystem of chatbots that simulate historical figures, examining how these platforms shape new modes of consuming, negotiating, and performing the historical past in the digital realm. This chatbot ecosystem extends the field of digital public history beyond collective public memory into personalized, private, and gamified experiences of consuming the past.

The thesis argues that interaction with such simulations shifts the public contestation of the past from the collective and participatory spaces of Web 2.0 to a closed, individualized, and gamified environment. Through a series of case studies involving applications for simulating historical figures and an examination of user reactions on social media, this study demonstrates a contemporary crisis in mnemonic values such as authenticity and historical accuracy. The research highlights that the past is becoming conversational and performative. Conversations with simulations of historical figures shift the past from representation to performance and dismantle human primacy in the creation of historical discourse. Within the ecosystem of historical figure chatbots, the past is transformed into an "affection as a service," where user engagement and verisimilitude are prioritized over traditional forms of historical documentation. This new condition intensifies the presentification of the past, fostering an experience of past that is simultaneously simulated and un-lived. In the context of the performative production —where multiple, often contradictory versions of the past coexist—, the thesis contends that traditional values are receding in favor of two new ones: togetherness, which refers to the dialogical co-construction of narrative between user and machine; and boundlessness, denoting the boundless and context-independent generation of synthetic pasts.

Finally, the practical and ethical challenges raised by the algorithmic representation of traumatic and controversial history are explored through the experimental construction of a simulation of the dictator Georgios Papadopoulos. This thesis contributes to the ongoing discourse on the epistemological and ethical implications that Artificial Intelligence introduces to the field of Public History, as the past becomes an algorithmically co-created and technologically mediated experience.