Η μετεμφυλιακή εποχή στην Ελλάδα, και πιο συγκεκριμένα η περίοδος 1949-1967 κληρονόμησε τις αντιπαλότητες και γενικά, τις παθογένειες του Εμφύλιου Πολέμου, οι οποίες συνίσταντο στην ιδεολογική διαμάχη μεταξύ της συντυριτικής παράταξης και της Αριστεράς, με αποτέλεσμα να στιγματιστεί απο μία διαρκή έλλειψη ομαλότητας σε ό,τι αφορά το χώρο της πολιτικης. Παρά τη λειτουργία του κοινοβουλευτισμού, φορέις της εξουσίας, εκτός απο τις πολιτικές δυνάμεις, αποτέλεσαν και άλλοι, επιπρόσθετοι παράγοντες, που ήταν το Στέμμα, οι Ένοπλες Δυνάμεις αλλα και ο ξένος παράγοντας, που σχετιζόταν με τις ΗΠΑ, καθένας απο τους οποίους απέβλεπε, κυρίως, στην προώθηση και την εξυπηρέτηση των ιδιαίτερων συμφερόντων του. Έτσι, κατά βάση, υφίσταντο αδιάλειπτα εντάσεις και αντιπαραθέσεις, με συνέπεια να προκαλούνται συνεχείς διαφοροποιήσεις στη διακυβέρνηση της χώρας, επιφέροντας συνθήκες αβεβαιότητας και αναταραχών. Στο πλαίσιο αυτό η παρούσα μελέτη εστιάζει στο ρόλο που διαδραμάτισαν δύο απο τους κύριους παράγοντες της εξουσίας κατά την εξεταζόμενη περίοδο, αυτοί του  Στέμματος και των Ενόπλων Δυνάμεων. Ειδικότερα, εντός της πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας που επικρατούσε, εξετάζονται η καταλυτική δραστηριοποίηση των Ανακτόρων και οι αλλεπάλληλες παρμβάσεις στις οποίες αυτά προχωρούσαν στις  ποικίλες μεταβολές που σημειώνονταν στον ελληνικό πολιτικό βίο και γενικά, η συνδρομή τους στην πορεία που ακολούθησε η Ελλάδα σε πολιτικό επίπεδο μέχρι την κατάλυση της δημοκρατίας το 1967. Επίσης, μελετώνται η αποφασιστική ενεργοποίηση και η ανάμειξη και του ελληνικού στρατεύματος στις πολιτικές εξελίξεις της περιόδου. Παράλληλα, επισημαίνονται και οι σχέσεις ανάμεσα στο Στέμμα και τις Ένοπλες Δυνάμεις, οι οποίες διακρίνονταν απο περιπτώσεις συνεργασίας αλλα και έντονων συγκρούσεων. Με τον τρόπο αυτό, λοιπόν, καταδεικνύεται η καθοριστική συμμετοχή και επίδραση των δύο αυτών θεσμών στη διαμόρφωση των πολιτικων δεδομένων και στην άσκηση της εξουσίας σε μία χώρα η οποία επιδίωκε την αντιμετώπιση των ολέθριων συνεπειών που προέκυψαν τόσο από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο όσο και απο την εφμύλια σύρραξη.

The post-Civil War era in Greece, specifically from  1949 to 1967, inherited the deep-seated rivalries and general pathologies stemming from the Civil War itself. These were primarily rooted in the ideological conflict between the conservative faction and the Left-wing party, resulting in a persistent lack of political stability. Despite the existence of parliamentary democracy, power was not solely in the hands of political parties. Other influential acors included the Crown, the Armed Forces and the foreign factor connected to the United States. Each of these sought, above all, to promote and serve its own particular interests. Consequently the era was marked by continuous tensions and confrontations, leading to frequent political upheaval and creating an environment of uncertainty and turmoil. Within this context, the present study focuses on the roles played by the two of the major structures during the examined period: the Crown and the Armed Forces. More specifically, against this backdrop of the prevailing political and social realities, the study examines the decisive involvement of the Royal Palace and its repeated interventions in the various political changes that occurred in Greece. It also explores the Palace's overall contribution to the country's trajectory up until the abolition of democracy in 1967. Additionally, the study investigates the decisive activation an involvement of the Armed Forces in the political develpoment of the time. At the same time, the relationship between the Crown and the Armed Forces is highlighted, characterized by both instances of cooperation and intense conflicts. In this way, the study demonstrates the crucial participation and influence of these two institutions in shaping political landscape and exercising power in a country striving to recover from the devastating consequences of both World War II and the Civil War.