Η παρούσα διπλωματική εργασία εξετάζει την ιδεολογία της «καλής» γλώσσας στον ελληνικό πολιτικό λόγο και τη σύνδεσή της με τη διδασκαλία της Νέας Ελληνικής (ΝΕ) στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Μέσα από ανάλυση λόγου, με βάση το θεωρητικό πλαίσιο των Bourdieu και Fairclough, διερευνάται ο τρόπος με τον οποίο πολιτικές και εκπαιδευτικές πρακτικές αναπαράγουν ένα πρότυπο γλωσσικής ορθότητας που συνδέεται με την κοινωνική ιεραρχία, την πολιτισμική ταυτότητα και την εθνική ιδεολογία.

Η έρευνα περιλαμβάνει ιστορική αναδρομή στο γλωσσικό ζήτημα και την αντιπαράθεση καθαρεύουσας–δημοτικής, καθώς και κριτική ανάλυση σύγχρονων πολιτικών δηλώσεων και θεσμικών κειμένων (ΦΕΚ, Αναλυτικά Προγράμματα Σπουδών). Τα αποτελέσματα αναδεικνύουν ότι η «καλή» γλώσσα προβάλλεται ως στοιχείο κύρους και πολιτισμικής υπεροχής, ενώ παράλληλα αποκλείει γλωσσικές ποικιλίες και κοινωνικές ομάδες που δεν συμμορφώνονται στο πρότυπο.

Στο πλαίσιο της εκπαίδευσης, διαπιστώνεται ότι το σχολείο λειτουργεί ως μηχανισμός διατήρησης της κυρίαρχης γλωσσικής ιδεολογίας, ενισχύοντας ανισότητες και περιορίζοντας την κριτική γλωσσική παιδεία. Προτείνεται η ενσωμάτωση της γλωσσικής ποικιλότητας στη διδακτική πράξη, η αναγνώριση και αξιοποίηση των διαλέκτων, καθώς και η ανάπτυξη παιδαγωγικών προσεγγίσεων που καλλιεργούν τον σεβασμό στη γλωσσική πολυμορφία.

Η εργασία συμβάλλει στη συζήτηση για τον ρόλο της γλώσσας ως κοινωνικού και πολιτικού εργαλείου και υπογραμμίζει την ανάγκη για εκπαιδευτικές πολιτικές που προάγουν την ισότητα και τον πλουραλισμό στη γλωσσική εκπαίδευση. 

This dissertation examines the ideology of the “good” language in Greek political discourse and its connection to the teaching of Modern Greek (MG) in secondary education. Through discourse analysis, based on the theoretical framework of Bourdieu and Fairclough, it investigates how political and educational practices reproduce a model of linguistic correctness associated with social hierarchy, cultural identity, and national ideology.

The study includes a historical overview of the Greek language question and the conflict between katharevousa and demotic Greek, as well as a critical analysis of contemporary political statements and institutional texts (Government Gazettes, National Curriculum). The findings reveal that the “good” language is promoted as a marker of prestige and cultural superiority, while simultaneously excluding linguistic varieties and social groups that do not conform to the norm.

In the field of education, it is found that schools function as mechanisms for maintaining the dominant linguistic ideology, reinforcing inequalities and limiting critical language awareness. The study proposes integrating linguistic diversity into teaching practice, recognizing and utilizing dialects, and developing pedagogical approaches that foster respect for linguistic pluralism.

This research contributes to the discussion on the role of language as a social and political tool and highlights the need for educational policies that promote equality and pluralism in language education.