Σκοπός της διπλωματικής εργασίας είναι η εξέταση της δυναμικής σχέσης ανάμεσα στην ιστορία, τη μνήμη και την τεχνολογική ανάπτυξη, εστιασμένη στην περίπτωση του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου, ενός τόπου με πλούσια μεταλλευτική παράδοση.

Ιστορικά, το Λαύριο αποτέλεσε σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, καθώς ήδη από την αρχαιότητα υπήρξε τόπος εξόρυξης και επεξεργασίας αργύρου, που χρησιμοποιήθηκε για την κοπή νομισμάτων της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Η εκμετάλλευση των μεταλλείων συνεχίστηκε και στη νεότερη ιστορία, με την ίδρυση της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου τον 19ο αιώνα, η οποία συνέβαλε καθοριστικά στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη της περιοχής. Η βιομηχανική παρακμή του 20ου αιώνα, ωστόσο, οδήγησε σε αλλαγές, δημιουργώντας την ανάγκη για νέα μοντέλα αξιοποίησης της βιομηχανικής κληρονομιάς.

Η εργασία εστιάζει στον τρόπο με τον οποίο η Δημόσια Ιστορία συμβάλλει τόσο στη διάσωση και ανάδειξη της ιστορικής μνήμης της περιοχής όσο και στη μετατροπή της σε έναν σύγχρονο χώρο πολιτιστικής παρακαταθήκης και τεχνολογικής καινοτομίας. Μέσα από την επανάχρηση των βιομηχανικών εγκαταστάσεων των μεταλλείων Λαυρίου, θα αναδειχθεί η προσπάθεια διατήρησης της μνήμης του τόπου. Με σημείο αναφοράς το Τεχνολογικό και Πολιτιστικό Πάρκο Λαυρίου, το οποίο λειτουργεί ως πρότυπο σύνδεσης ιστορίας και καινοτομίας, αποτελώντας παράλληλα σημείο συνάντησης επιστημόνων, ερευνητών και επιχειρηματιών, θα γίνει αναφορά στην προσπάθεια ενίσχυσης της βιώσιμης ανάπτυξης και της σύνδεσης του παρελθόντος με τις προοπτικές του Λαυρίου του 21^ου αιώνα. Άλλωστε, η μετατροπή των παλαιών εργοστασίων σε κέντρα έρευνας, τεχνολογικής ανάπτυξης και πολιτιστικών δράσεων καταδεικνύει τη δυνατότητα αρμονικής συνύπαρξης της μνήμης με το μέλλον.

Μέσα από την ανάλυση αυτών των ζητημάτων, η μελέτη επιδιώκει να αναδείξει τη σημασία της Δημόσιας Ιστορίας ως εργαλείου διατήρησης της βιομηχανικής κληρονομιάς και ενίσχυσης της τοπικής ταυτότητας. Ταυτόχρονα, προτείνει ένα μοντέλο αξιοποίησης παρόμοιων χώρων, όπου η ιστορία δεν αντιμετωπίζεται ως στατικό στοιχείο, αλλά ως μοχλός ανάπτυξης και καινοτομίας. Έχοντας ως παράδειγμα παρόμοιες δράσεις στο εξωτερικό (Ironbridge στη Μ. Βρετανία, το Landschaftspark Duisburg-Nord στη Γερμανία και το OGR - Officine Grandi Riparazioni στο Τορίνο της Ιταλίας) η μελέτη επιχειρεί να συμβάλει στη συζήτηση γύρω από τη σχέση της βιομηχανικής κληρονομιάς με τη σύγχρονη τεχνολογική ανάπτυξη, εστιάζοντας στη μελέτη του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου. Επίσης στοχεύει στην ανάλυση του τρόπου με τον οποίο η δημόσια ιστορία μπορεί να λειτουργήσει ως γέφυρα ανάμεσα στην ιστορική μνήμη και τη σύγχρονη αξιοποίηση βιομηχανικών τόπων. Η εργασία φιλοδοξεί παράλληλα, να αναδείξει κάποιες πτυχές του τρόπου με τον οποίο η συνύπαρξη ιστορίας, μνήμης και τεχνολογικής ανάπτυξης μπορεί να συμβάλλει στην επανάχρηση της βιομηχανικής κληρονομιάς στο ελληνικό πλαίσιο.

The purpose of the thesis is to examine the dynamic relationship between history, memory and technological development, focused on the case of the Technological and Cultural Park of Lavrion, a place with a rich mining tradition.

Historically, Lavrion was an important industrial center, as it was already a place of mining and processing of silver since ancient times, which was used to mint coins of the Athenian Republic. The exploitation of the mines continued in modern history, with the establishment of the French Mining Company of Lavrion in the 19th century, which contributed decisively to the economic and social development of the region. The industrial production of the 20th century, however, led to changes, creating the need for new models of exploitation of the industrial heritage.

The work will focus on the way in which Public History contributes both to the preservation and promotion of the historical memory of the region and to its transformation into a modern space of cultural heritage and technological innovation. Through the repetition of the industrial facilities of the Lavrio mines, the effort to preserve the memory of the place will be highlighted. With the Lavrio Technological and Cultural Park as a point of reference, which functions as a model for connecting history and innovation, while also constituting a meeting point for scientists, researchers and entrepreneurs, reference will be made to the effort to strengthen sustainable development and the connection of the past with the prospects of Lavrio in the 21st century. Moreover, the transformation of old factories into centers of research, technological development and political actions demonstrates the possibility of harmonious coexistence of memory with the future.

Through the analysis of these issues, the study aims to highlight the importance of Public History as a tool for preserving industrial heritage and strengthening local identity. At the same time, it proposes a model for the exploitation of similar countries, where history is not treated as a static element, but as a lever for development and innovation. Taking as an example similar actions abroad (Ironbridge in Great Britain, Landschaftspark Duisburg-Nord in Germany and OGR - Officine Grandi Riparazioni in Turin, Italy), the study with a reference point in Lavrio, could provide an opportunity for research between history, memory and technological history, addressing issues related to industrial development.