Το ρεμπέτικο τραγούδι ως φορέας πολιτισμικής μνήμης και ταυτότητας έχει απασχολήσει κατά καιρούς πολλούς ερευνητές, οι οποίοι το μελετούν τόσο σε συνάρτηση με τον ελληνικό λαϊκό πολιτισμό όσο και στο πλαίσιο των κοινωνικών και πολιτικών συνδηλώσεών του. Ο ρεμπέτικος κόσμος στον ελληνικό κινηματογράφο δεν λειτουργεί μόνο ως αναφορά στο λαϊκό  παρελθόν των Ελλήνων, αλλά σχετίζεται άμεσα με το παρόν και το μέλλον τους. Μέσω των κινηματογραφικών του αναπαραστάσεων στις ελληνικές ταινίες μυθοπλασίας, το ρεμπέτικο τραγούδι, οι μορφές και τα σύμβολά του, επανανοηματοδοτούνται, ενώ διατηρούν τη διαχρονικότητά τους και συνιστούν αναπόσπαστο στοιχείο της ελληνικής πολιτισμικής παράδοσης και συλλογικής ταυτότητας. 

Βασικός στόχος της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση της κινηματογραφικής αποτύπωσης της μυθολογίας του ρεμπέτικου στον ελληνικό κινηματογράφο. Το θεωρητικό πλαίσιο καλύπτει την ιστορική αναδρομή του ρεμπέτικου τραγουδιού, τις κύριες μορφές του εν γένει ρεμπέτικου κόσμου, καθώς και τις θεωρητικές προσεγγίσεις αναφορικά με τη σύνδεση ρεμπέτικου τραγουδιού και ελληνικού κινηματογράφου. Η μελέτη εστιάζει το ενδιαφέρον της σε τρεις κινηματογραφικές ταινίες, την Ευδοκία (1971) του Αλέξη Δαμιανού, το Ρεμπέτικο (1983) του Κώστα Φέρρη και την Ευτυχία (2019) του Άγγελου Φραντζή, οι οποίες επιλέχθηκαν ως περιπτώσεις μελέτης, διότι αντιπροσωπεύουν τρεις διακριτές χρονικές, αισθητικές και ιδεολογικές προσεγγίσεις του ρεμπέτικου στον ελληνικό κινηματογράφο.

Η ερμηνευτική προσέγγιση αυτών των ταινιών στοχεύει να αναδείξει τη συγκρότηση της μυθολογίας του ρεμπέτικου κινηματογραφικά και τη μεταβολή της πολιτισμικής του σημασίας, ανάλογα με τις κοινωνικές, ιστορικές και πολιτισμικές συνθήκες της εποχής παραγωγής των ταινιών. Μέσα από τη συγκριτική ανάλυση των τριών περιπτώσεων μελέτης, η εργασία επιχειρεί να φωτίσει τη δυναμική της μυθολογικής κατασκευής του ρεμπέτικου κινηματογραφικά, καθώς και τις αλλαγές στην πρόσληψη της ρεμπέτικης μουσικής διαχρονικά ως βασικού και αναπόσπαστου στοιχείου του λαϊκού μουσικού πολιτισμού.

Rebetiko song, as a bearer of cultural memory and identity, has long attracted the interest of scholars who study it both in relation to Greek popular culture and within the framework of its social and political connotations. The rebetiko world in Greek cinema does not merely function as a reference to the popular past of the Greek people, but is directly connected to their present and future. Through its cinematic representations in Greek fiction films, rebetiko music—its figures and symbols—are re-signified, while maintaining their timelessness and continuing to constitute an integral part of Greek cultural tradition and collective identity.

The main aim of this study is to explore the cinematic depiction of the mythology of rebetiko in Greek cinema. The theoretical framework includes a historical overview of the rebetiko song, the principal figures of the broader rebetiko world, as well as theoretical approaches regarding the relationship between rebetiko music and Greek cinema. The study focuses on three films, which are examined as main case studies: Evdokia (1971) by Alexis Damianos, Rebetiko (1983) by Costas Ferris, and Eftihia (2019) by Angelos Frantzis. These films have been selected as case studies because they represent three distinct temporal, aesthetic, and ideological approaches to rebetiko in Greek cinema.

The interpretative analysis of these films aims to highlight the cinematic construction of the mythology of rebetiko and the transformation of its cultural significance according to the social, historical, and cultural conditions prevailing at the time of their production. Through the comparative analysis of the three case studies, the study seeks to shed light on the dynamics of the mythological construction of rebetiko in cinema, as well as the changing reception of rebetiko music over time as a fundamental and integral component of Greek popular musical culture.