Σε μια εποχή όπου οι υγειονομικές ανάγκες αυξάνονται και διαφοροποιούνται διαρκώς, ο οικογενειακός ιατρός ξεχωρίζει ως το πρώτο και πιο σταθερό σημείο αναφοράς για τον πολίτη. Δεν είναι απλώς ο ιατρός που θα κάνει την αρχική διάγνωση ή θα δώσει μια θεραπεία, αλλά εκείνος που γνωρίζει το ιστορικό, τις συνθήκες ζωής και τις ανάγκες του κάθε ασθενή, συχνά παραμένοντας σταθερά δίπλα του σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Συνεπώς, ο ρόλος του είναι πολύ ευρύτερος από την απλή κλινική πράξη. Αφορά τη συνέχεια της φροντίδας, την πρόληψη, την εκπαίδευση του ασθενούς και τη γενικότερη υποστήριξη της κοινότητας.
Η παρούσα εργασία διερευνά το ρόλο του οικογενειακού/γενικού ιατρού στο πλαίσιο της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (ΠΦΥ), αναδεικνύοντας τη σημασία του ως βασικού παράγοντα για τη λειτουργία ενός αποδοτικού και δίκαιου συστήματος υγείας. Η ΠΦΥ αποτελεί τον πρώτο και κρίσιμο κρίκο στην αλυσίδα της περίθαλψης, καθορίζοντας σε μεγάλο βαθμό την προσβασιμότητα, τη συνέχεια της φροντίδας και την υγειονομική ισότητα. Η εργασία προσεγγίζει το θέμα συνδυάζοντας θεωρητική διερεύνηση, ανάλυση πολιτικών υγείας και επισκόπηση εμπειρικών δεδομένων, με στόχο την αποτύπωση της υφιστάμενης κατάστασης και την εξαγωγή προτάσεων βελτίωσης.
Παρουσιάζεται ο ορισμός και η στοχοθεσία της ΠΦΥ, καθώς και η διεθνής εξέλιξή της, με παραδείγματα από χώρες όπως η Γερμανια, η Γαλλία, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Σουηδία, όπου ο οικογενειακός ιατρός έχει κεντρικό ρόλο. Στην Ελλάδα, παρά τις προσπάθειες, παραμένουν διοικητικά και λειτουργικά εμπόδια.
Αναλύεται ο ρόλος του οικογενειακού ιατρού στην πρόληψη, στη διαχείριση χρόνιων παθήσεων και στο συντονισμό της φροντίδας. Τονίζονται τα θεσμικά και κοινωνικά εμπόδια που δυσχεραίνουν την άσκηση του έργου του. Η διεθνής εμπειρία επιβεβαιώνει τη συμβολή του στην αποτελεσματικότητα και αποδοτικότητα των συστημάτων υγείας. 
Η εργασία ολοκληρώνεται με τη διατύπωση συμπερασμάτων και προτάσεων για την αναβάθμιση της ΠΦΥ, μέσω της ενίσχυσης του ρόλου του οικογενειακού ιατρού, της αναμόρφωσης του εκπαιδευτικού του πλαισίου και της ενίσχυσης των υποδομών. Τέλος, τονίζεται η ανάγκη για περαιτέρω έρευνα και για διαμόρφωση πολιτικών που θα ενσωματώνουν τεκμηριωμένες παρεμβάσεις με γνώμονα τη βιωσιμότητα, την ποιότητα και την ισότητα στην υγειονομική φροντίδα.

At a time when health needs are constantly increasing and diversifying, the family doctor stands out as the first and most stable point of reference for the citizen. He is not just the doctor who will make the initial diagnosis or provide a treatmet, but the one who knows the history, circumstances and needs of each patient, often remaining firmly by his side throughout the patient's life. His role is therefore much broader than just clinical practice. It involves continuity of care, prevention, patient education and community support.
This thesis explores the role of the family/general practitioner in the context of Primary Health Care (PHC), highlighting its importance as a key factor in the operation of an efficient and equitable health care system. PHC is the first and critical link in the chain of care, largerly determining accessibility, continuity of care and healt equity. The study approaches the issue by combining theoretical exploration, health policy analysis and review of empirical data, with the aim of capturing the current situation and making recommendations for improvement.
It presents the definition and objectives of primary healthcare, as well as its international development, with examples from countries such as Germany, France, the United Kingdom and Sweden, where the family doctor plays a central role. In Greece, despite efforts, administrative and operational obstacles remain.
The role of family doctor in prevention, chronic disease management and care coordination is analyzed. The institutional and social obstacles that hinder the performance of their work are highlighted. International experience confirms their contribution to the effectiveness and efficiency of health systems.
The thesis concludes with the formulation of conclusions and recommendations for the upgrading of PHC through the strengthening of the role of the family doctor, the reform of its educational framework and the strengthening of infrastructure. Finally, the need for further research and policy formulation incorporating evidence-based interventions based on sustainability,quality and equity in health care is highlighted.