Η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση αποτελεί εδώ

και πολλά χρόνια κεντρικό θέμα εκπαιδευτικών και παιδαγωγικών συζητήσεων στην

Ελλάδα. Από την ίδρυση του σύγχρονου εκπαιδευτικού συστήματος, το μάθημα αυτό

έχει θεωρηθεί θεμέλιος λίθος της ανθρωπιστικής παιδείας, συνδέοντας το παρελθόν με

το παρόν και προσφέροντας στους μαθητές τη δυνατότητα να έρθουν σε επαφή με τον

πλούτο και τη δομή της γλώσσας που διαμόρφωσε τον δυτικό πολιτισμό. Παραδοσιακά,

η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών εστιάζεται στην ανάλυση γραμματικών και

συντακτικών φαινομένων, τα οποία υπηρετούν την ερμηνεία των αρχαίων κειμένων.

Μέσα από αυτή τη διαδικασία, η γραμματική αντιμετωπίζεται όχι ως αυτοσκοπός, αλλά

ως εργαλείο κατανόησης της γλώσσας και της σκέψης μιας ιστορικής περιόδου που

έχει διατηρήσει βαθιά επιρροή στην ελληνική γλωσσική και πολιτισμική ταυτότητα.

Στη σύγχρονη εποχή, η διδασκαλία των Αρχαίων Ελληνικών καλείται να ανανεωθεί

και να προσαρμοστεί στις ανάγκες και τα ενδιαφέροντα των μαθητών, αξιοποιώντας

τις νέες τεχνολογίες και σύγχρονες παιδαγωγικές μεθόδους. Στόχος δεν είναι απλά η

απομνημόνευση κανόνων και τύπων, αλλά η ανάπτυξη κριτικής σκέψης, η κατανόηση

του νοήματος και η σύνδεση των γραμματικών φαινομένων με το ευρύτερο

επικοινωνιακό πλαίσιο των κειμένων. Η διδασκαλία πρέπει να προωθεί μια ολιστική

προσέγγιση, όπου η γραμματική λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ γλώσσας και νοήματος,

παρελθόντος και παρόντος, κειμένου και μαθητή.

Η παρούσα μελέτη εστιάζει στον σκοπό και το περιεχόμενο της διδασκαλίας της

γραμματικής στα Αρχαία Ελληνικά, εξετάζοντας τις σύγχρονες διδακτικές

προσεγγίσεις που επιδιώκουν να αναζωογονήσουν το μάθημα και να το καταστήσουν

πιο λειτουργικό και ελκυστικό για τους σημερινούς μαθητές. Με κεντρική υπόθεση ότι

η γραμματική πρέπει να διδάσκεται μέσα από το πλαίσιο του κειμένου και της

επικοινωνίας, η εργασία αναδεικνύει το ρόλο του εκπαιδευτικού ως παιδαγωγικού

σχεδιαστή που συνθέτει περιεχόμενο, μέθοδο και τεχνολογία σε ένα σύγχρονο

μαθησιακό περιβάλλον.

The teaching of Ancient Greek in secondary education has been a central topic of

educational and pedagogical discussions in Greece for many years. Since the

establishment of the modern educational system, this subject has been regarded as a

cornerstone of the humanities, linking the past with the present and offering students

the opportunity to engage with the richness and structure of the language that shaped

Western civilization. Traditionally, the teaching of Ancient Greek has focused on the

analysis of grammatical and syntactical phenomena, which serve the interpretation of

ancient texts. Through this process, grammar is not treated as an end in itself but as a

tool for understanding the language and thought of a historical period that has exerted

a profound influence on Greek linguistic and cultural identity.

In the contemporary era, the teaching of Ancient Greek is called upon to be renewed

and adapted to the needs and interests of students, making use of new technologies and

modern pedagogical methods. The goal is not merely the memorization of rules and

forms but the development of critical thinking, comprehension of meaning, and the

connection of grammatical phenomena with the broader communicative context of the

texts. Teaching should promote a holistic approach, where grammar functions as a

bridge between language and meaning, past and present, text and student.

This study focuses on the purpose and content of teaching grammar in Ancient Greek,

examining contemporary teaching approaches that seek to revitalize the subject and

make it more functional and engaging for today’s students. Based on the central

assumption that grammar should be taught within the context of the text and

communication, the study highlights the role of the teacher as a pedagogical designer

who integrates content, method, and technology into a modern learning environment.