Στόχος της παρούσας εργασίας είναι να διερευνήσει τη σχέση της μικρής φόρμας στη λογοτεχνία (διήγημα) με τη μικρή φόρμα στον κινηματογράφο (ταινία μικρού μήκους). Στα πρώτα κεφάλαια επιχειρείται μια ιστορική αναδρομή στην εξέλιξη του διηγήματος, έναντι των προγενέστερων και εκτενέστερων λογοτεχνικών ειδών (μυθιστόρημα, νουβέλα). Αναλύονται τα χαρακτηριστικά του και εντοπίζονται εκείνα που σταδιακά εκλείπουν στη νέα, ελλειπτική, μινιμαλιστική και υβριδική μικρή φόρμα του 21^ου αι, το «μικροδιήγημα» ή flash story.

Στη συνέχεια, προσεγγίζοντας το θέμα της διασκευής από τη λογοτεχνία στον κινηματογράφο, εξετάζεται η σχέση των δύο τεχνών, αποσαφηνίζονται οι ιδιαιτερότητές τους ως προς την αφήγηση και αναγνωρίζονται οι διαφορές τους ως προς τα γλωσσικά συστήματά τους, τα προβλήματα παραγωγής τους και τις ανάγκες του κοινού τους. Κατ’ επέκταση διαπιστώνεται η δημιουργική αλληλοτροφοδότησή τους, που οδηγεί στη δημιουργία αυτόνομων καλλιτεχνικών έργων. Εξετάζονται θεωρίες διασκευής, με επικρατέστερη αυτή του Geoffrey Wagner (1975) και μελετώνται τα χαρακτηριστικά της μικρής φόρμας στον κινηματογράφο σε επίπεδο σεναρίου και σκηνοθεσίας.

Τέλος, η εργασία επικεντρώνεται στον συγγραφέα, μεταφραστή, σεναριογράφο και σκηνοθέτη Αχιλλέα Κυριακίδη. Αναλύονται έξι ταινίες του μικρού μήκους, οι οποίες αποτελούν μεταφορές τεσσάρων δικών του διηγημάτων και δύο διηγημάτων άλλων συγγραφέων, καθώς και ο τρόπος που τα διασκεύασε ο ίδιος «από το χαρτί στο πανί», με τη μέθοδο της Μετάθεσης κατά Wagner (1975), όσον αφορά τα δικά του διηγήματα και του Σχολίου, όσον αφορά τα διηγήματα άλλων συγγραφέων. Το Δημιουργικό μέρος περιλαμβάνει έξι πρωτότυπα σενάρια, πέντε εκ των οποίων είναι διασκευές μικρο–διηγημάτων του Αχιλλέα Κυριακίδη από τις συλλογές Το Κερί του Καρτέσιου και  Έλγκαρ, είκοσι τέσσερις παραλλαγές.

This paper aims to explore the relationship between the short form in literature (short story) and the short form in cinema (short film). The first chapters attempt a historical review of the development of the short story, compared to earlier and longer literary works (roman, novel). Its characteristics are analyzed and those that are gradually disappearing in the new elliptical, minimalist and hybrid short form of the 21st century, the “micro–narrative” or flash story, are identified.

In the following chapter, approaching the issue of adaptation from literature to film, the relationship between the two arts is examined, their specificities in terms of narrative are clarified, and their differences in terms of their language systems, production problems and audience needs are identified. Subsequently, we establish that their relationship is one of mutual creative exchange, leading to the creation of autonomous artistic works. Theories of adaptation are examined, most notably that of Geoffrey Wagner (1975), and the characteristics of the short form in cinema are studied in terms of script and direction.

Finally, the paper focuses on the writer, translator, screenwriter and director Achilleas Kyriakidis. Six of his short films are analyzed, which are adaptations of four of his own short stories and two short stories by other writers, and the way he adapted them "from paper to screen", using Wagner’s method of Transposition (1975) for his own texts and Commentary for the ones of other writers. The Creative section includes six original scripts, five of which are adaptations of micro–stories by Achilleas Kyriakides from the collections The Candle of Cartesius and Elgar, twenty–four variations.