Η παρούσα μεταπτυχιακή εργασία εξετάζει τη συγκρότηση και επιτέλεση της ηγεμονικής
αρρενωπότητας στη μεταπολεμική Ελλάδα (1953–1967), μέσα από τον επιστημονικό και
θεσμικό λόγο που αρθρώνεται στα Αστυνομικά Χρονικά, το επίσημο περιοδικό της
Αστυνομίας Πόλεων. Το περιοδικό προσεγγίζεται ως κανονιστικός μηχανισμός διττής
λειτουργίας: αφενός ως φορέας κρατικής εξουσίας και αφετέρου ως εκφραστής της
επιστημονικής αυθεντίας σε ζητήματα φύλου, εγκληματικότητας και κοινωνικής τάξης.
Αξιοποιώντας εργαλεία μεταδομιστικής φεμινιστικής θεωρίας, ανάλυσης λόγου
(Foucault) και επιτελεστικότητας (Butler), η εργασία αντιμετωπίζει τον επιστημονικό
λόγο ως φορέα εξουσίας που δεν αντικατοπτρίζει παθητικά την πραγματικότητα, αλλά την κατασκευάζει ενεργά: συγκροτεί κανονικότητες, πειθαρχεί τα σώματα και ορίζει το
αποδεκτό και το αποκλίνον. Η ανάλυση οργανώνεται γύρω από πέντε θεματικούς άξονες:
την ευγονική, την παθολογικοποίηση της σεξουαλικής απόκλισης, την ποινικοποίηση της
πορνείας, την αναπαράσταση του γυναικείου πόνου και της μη κανονικής θηλυκότητας,
και τη βία ως εργαλείο έμφυλης κυριαρχίας. Η επιστήμη, διαμέσου της αστυνομίας,
λειτουργεί ως εργαλείο πατριαρχικής πειθάρχησης, ενώ η ηγεμονική αρρενωπότητα
αναδεικνύεται ως ο φυσικοποιημένος πυρήνας της κοινωνικής, εθνικής και επιστημονικής νομιμότητας. Κάθε απόκλιση, θηλυκή αυτενέργεια, μη ετεροκανονική επιθυμία, ψυχική ή αναπαραγωγική αστάθεια, παθολογικοποιείται, καθιστώντας την κανονικότητα όχι μόνο πολιτισμικό ζητούμενο, αλλά και επιστημονικά επιβεβλημένο ιδανικό. Η εργασία αναδεικνύει τον ρόλο των Αστυνομικών Χρονικών ως θεσμικού φορέα πειθαρχικής κανονικοποίησης και συμβάλλει στην κριτική ιστοριογραφία του φύλου και της εξουσίας στην ελληνική μεταπολεμική κοινωνία.

This postgraduate thesis explores the construction and performativity of hegemonic
masculinity in postwar Greece (1953–1967), through the scientific and institutional
discourse articulated in Astynomika Chronika, the official publication of the City Police.
The periodical is approached as a normative mechanism that simultaneously expresses
state authority and functions as a guardian of scientific legitimacy in matters of crime,
gender, and sexuality. Drawing on poststructuralist feminist theory, discourse analysis
(Foucault), and Judith Butler’s theory of performativity, the study treats scientific
discourse not as a neutral reflection of reality, but as a productive site of power that
constructs normativity, disciplines bodies, and defines the boundaries between legitimacy and deviation. The analysis is structured around five key themes: eugenics, the pathologization of sexual deviance, the criminalization of prostitution, representations of female pain and failed femininity, and violence as a tool of masculine authority. Scientific rhetoric, mediated through the police institution, emerges as an instrument of patriarchal discipline, while hegemonic masculinity is presented as the naturalized axis of social, national, and epistemic order. Deviations, female autonomy, non-heteronormative desire, psychological instability, or reproductive nonconformity are systematically pathologized and excluded. The thesis highlights Astynomika Chronika as an active vehicle of discursive normalization and contributes to the critical historiography of gender and state power in postwar Greek society.