Ο Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος είναι ένας από τους πιο σημαντικούς διηγηματογράφους της δεύτερης μεταπολεμικής γενιάς και καλλιέργησε συστηματικά το μικρό διήγημα. Σύμφωνα με την κριτική, η πρωτοτυπία του έγκειται στο γεγονός ότι στα διηγήματά του καταγράφει αναμνήσεις, εντυπώσεις, όνειρα. Σημαντικά γνωρίσματα των διηγημάτων του είναι το αυτοβιογραφικό στοιχείο, η αποστασιοποίηση του αφηγητή από τα αφηγούμενα περιστατικά, η αποδραματοποίηση – δηλαδή η απουσία συναισθηματικών εντάσεων – και η παραπλάνηση του αναγνώστη. Οι κριτικοί έχουν παρατηρήσει ειδικότερα σχετικά με την ανάμνηση ότι στα διηγήματα ανασύρονται βιώματα από την καθημερινή ζωή, που, παρά τον αποσπασματικό τους χαρακτήρα, ζωντανεύουν ένα χαμένο για πάντα παρελθόν, αποτελώντας καταφύγιο παρηγοριάς ή αποκαλύπτοντας τραύματα. Ωστόσο, τα διηγήματα που περιέχουν αναμνήσεις μπορούν να διακριθούν σε δύο κατηγορίες: διηγήματα, στα οποία η ανάμνηση αποτελεί βασικό θέμα και διηγήματα στα οποία η ανάμνηση παρεμβάλλεται στη διήγηση, για να την εμπλουτίσει. Στα πρώτα, η ανάμνηση λειτουργεί ως εφαλτήριο για τη διήγηση. Στη δεύτερη περίπτωση, η ανάμνηση αποκτά σπουδαίο δομικό ρόλο, καθώς αναδεικνύει εναργέστερα προβληματισμούς, όπως οι περιορισμένες δυνατότητες του ανθρώπου, η παραδοξότητα της ζωής, η καταλυτική επίδραση του θανάτου. Έτσι, γίνεται σαφές ότι η ανάμνηση έχει πολυεπίπεδη λειτουργία: δεν τροφοδοτεί απλώς τη διήγηση, αλλά αξιοποιείται και ως αφηγηματικό μέσο που φωτίζει καλύτερα τους νοηματικούς άξονες του διηγήματος.

Elias H. Papadimitrakopoulos is considered one of the most important short story writers of the second post-war generation and systematically cultivated the short prose form. According to critics, his originality lies in the fact that his stories depict memories, impressions, and dreams. Key features of his short stories include the autobiographical element, the narrator’s detachment from the narrated events, the de-dramatization — that is, the absence of emotional tension — and the reader’s misdirection. Critics have particularly noted, regarding memory, that his stories revive experiences from everyday life which, despite their fragmentary nature, bring to life a past that is forever lost, offering a refuge of comfort or revealing emotional wounds. However, the stories that contain memories can be divided into two categories: those in which memory constitutes the central theme, and those in which memory is interwoven into the narrative to enrich it. In the first case, memory serves as a starting point for the narrative. In the second, it assumes an essential structural role, as it more vividly highlights existential concerns such as the limitations of the human condition, the strangeness of life, and the transformative impact of death. Thus, it becomes clear that memory has a multi-layered function: it does not merely fuel the narrative, but is also used as a narrative device that better illuminates the story’s axes of meaning.