Η παρούσα εργασία εστιάζει στην κριτική αξιολόγηση των άρθρων 1–13 του Νόμου 4430/2016, ο οποίος εγκαθιστά το θεσμικό πλαίσιο για την Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία (ΚΑΛΟ) στην Ελλάδα. Συνδυάζεται η θεωρητική θεμελίωση και βιβλιογραφική ανασκόπηση με την εμπειρική διερεύνηση μέσω ποιοτικής έρευνας με ημιδομημένες συνεντεύξεις πρωτοβάθμιων και δευτεροβάθμιων φορέων ΚΑΛΟ. Μέσα από τη σύνθεση των ευρημάτων καταγράφονται οι αδυναμίες στην εφαρμογή του εν λόγω νόμου, αλλά και σημεία προόδου.

Ειδικότερα, η μελέτη αναδεικνύει νομικές ασάφειες στους ορισμούς, δομικές ασυμβατότητες και μία απομάκρυνση από τα διεθνή πρότυπα. Επιπρόσθετα, διαπιστώνονται δυσλειτουργίες στα διοικητικά, οικονομικά, εργασιακά, γραφειοκρατικά θέματα, περιορισμοί στην ενεργοποίηση και αξιοποίηση χρηματοδοτικών εργαλείων, προβλεπόμενων υποστηρικτικών μηχανισμών και διαύλων διαβούλευσης - συνδιαμόρφωσης πολιτικής. Παράλληλα, επισημαίνονται θετικά στοιχεία της εξέλιξης του νόμου όπως η θεσμοθέτηση συλλογικών μορφών εκπροσώπησης.

Τέλος, διατυπώνονται προτάσεις τροποποίησης του νόμου αυτού προς αντιμετώπιση των προαναφερθέντων δυσλειτουργιών και αναγνωρίζεται η συμβολή της συλλογικής πρωτοβουλίας και της από κοινού τριμερούς προσπάθειας, πεδίου, κράτους, κοινωνίας που απαιτείται για την εξέλιξη του χώρου της κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας.

This thesis focuses on the critical evaluation of Articles 1–13 of Law 4430/2016, which establishes the legal framework for the Social and Solidarity Economy (SSE) in Greece. It combines a theoretical foundation and literature review with empirical investigation through qualitative research employing semi-structured interviews with primary and secondary SSE actors. By synthesizing the findings, it identifies both the shortcomings in the law’s implementation and the areas of progress.                                                                                    

Specifically, ιhe study reveals legal ambiguities in definitions, structural incompatibilities, and divergence from international standards, as well as dysfunctions related to administrative, financial, labor, and bureaucratic aspects. It also highlights limitations in the activation and utilization of funding instruments, the envisaged support mechanisms, and participatory channels for policy co-creation. Concurrently, positive aspects of the law’s evolution such as the institutionalization of collective representation bodies, are emphasized.                        

Finally, amendment proposals are presented to address the aforementioned dysfunctions, while acknowledging the vital role of collective initiative and the collaborative tripartite effort among the sector, the state, and society necessary for the advancement of the Social and Solidarity Economy.