Η διπλωματική εργασία διερευνά τις δυνατότητες ανάπτυξης εγχειρημάτων Κοινωνικής και Αλληλέγγυας Οικονομίας (ΚΑΟ) στο περιβάλλον των Ενόπλων δυνάμεων (ΕΔ), αναλύοντας τις προκλήσεις, τις προοπτικές και τον κοινωνικό αντίκτυπο αυτών των πρωτοβουλιών. Η εργασία βασίζεται σε θεωρητικά και εμπειρικά ερευνητικά δεδομένα, εξετάζοντας την οικονομική ανθρωπολογία, τη συνεταιριστική θεωρία και την κοινωνική οικονομία ως πλαίσιο για την εφαρμογή της ΚΑΟ στις ΕΔ.

Η έρευνα αναδεικνύει πως, παρά την αυστηρή ιεραρχική δομή και πειθαρχία των ΕΔ, υπάρχουν δυνατότητες ενσωμάτωσης συνεταιριστικών εγχειρημάτων που θα μπορούσαν να λειτουργήσουν ως γέφυρα μεταξύ στρατού και κοινωνίας, ενισχύοντας την αμοιβαιότητα και τη συνεργατικότητα. Αναλύονται ιστορικά και σύγχρονα παραδείγματα συνεταιριστικών πρακτικών σε στρατιωτικά περιβάλλοντα, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, αξιολογώντας τις δυνατότητες θεσμικής ενσωμάτωσης και βιωσιμότητας αυτών των εγχειρημάτων.

Παράλληλα, εξετάζονται οι κοινωνικοί και οικονομικοί μηχανισμοί που μπορούν να στηρίξουν τέτοιες πρωτοβουλίες, όπως η αξιοποίηση στρατιωτικών υποδομών, η συνεργασία με την τοπική κοινωνία, η χρήση χρηματοδοτικών εργαλείων και η εκπαίδευση στρατιωτικών στελεχών σε συνεταιριστικές πρακτικές. Η ανάλυση των εμπειρικών δεδομένων και των συνεντεύξεων καταδεικνύει ότι, παρά τις υπάρχουσες θεσμικές αγκυλώσεις, υπάρχει ενδιαφέρον και δυναμική για την ενσωμάτωση της ΚΑΟ στις ΕΔ.

Τέλος, η εργασία προτείνει συγκεκριμένες στρατηγικές και πολιτικές για την ενίσχυση της ΚΑΟ στις ΕΔ, όπως η θεσμική θωράκιση, η δημιουργία υποστηρικτικών μηχανισμών, η ενίσχυση των συνεργειών με κοινωνικούς φορείς και η ανάπτυξη πιλοτικών εφαρμογών που μπορούν να συμβάλουν στην κοινωνική συνοχή και στη βιωσιμότητα των στρατιωτικών και τοπικών κοινοτήτων. Συμπερασματικά, η ΚΑΟ μπορεί να αποτελέσει ένα χρήσιμο εργαλείο κοινωνικής και οικονομικής ενδυνάμωσης στις ΕΔ, εφόσον υπάρξουν οι κατάλληλες θεσμικές και διαχειριστικές προϋποθέσεις.

This postgraduate dissertation explores the potential for developing Social and Solidarity Economy (SSE) initiatives within the unique environment of the Armed Forces (AF), analyzing the challenges, opportunities, and social impact of such projects. It examines the compatibility between military structures, hierarchy, discipline and cooperative principles, identifying pathways for SSE integration without disrupting operational efficiency.

Using a mixed-methods approach, the research incorporates primary data from questionnaires and interviews with military personnel and civilians, alongside secondary sources, including legislation, case studies, and theoretical frameworks from economic anthropology, cooperative theory, and social economy. Findings indicate that, despite organizational rigidity, the Armed Forces possess significant social capital and cohesion mechanisms that can support the development of micro-SSE ecosystems.

Key recommendations include strengthening partnerships between military units and local communities, repurposing underutilized assets, and institutional recognition of SSE models. The study highlights historical and international examples of cooperative initiatives within military settings, demonstrating both successful adaptations and potential structural limitations.

Ultimately, the dissertation proposes strategic policies to facilitate SSE integration, ensuring financial viability, social inclusivity, and institutional support. Implementing such models could empower military personnel, foster stronger community bonds, and contribute to sustainable local development, reinforcing values of solidarity, collective governance, and democratic participation.