Περίληψη

Η έννοια του θανάτου αποτελεί πανανθρώπινο ζήτημα. Ο φόβος για τον θάνατο δημιουργεί το «Επέκεινα»΄, δηλαδή την ελπίδα για μεταθανάτια ζωή.

Η Χριστιανική αντίληψη για τον θάνατο είναι αισιόδοξη. Ο άνθρωπος έχει την προοπτική να σωθεί κατά χάριν.  Η όλη ανθρωπότητα έχει την δυνατότητα να σωθεί. Με την Ανάσταση του Κυρίου η ζωή νίκησε τον θάνατο. 

Στους αρχαίους Έλληνες υπάρχει η κατά περίπτωση  πίστη στη μεταθανάτια ζωή. Η πίστη στην Ανάσταση των Σωμάτων είναι κάτι το εντελώς ξένο στην αντίληψη τους. Πίστη στη μεταθανάτια ζωή και στην αθανασία της ψυχής, υπάρχει σε Μυστηριακές Λατρείες  όπως στη Βακχική – Ορφική λατρεία, στους μυημένους στα Ελευσίνια και στα  Καβείρια Μυστήρια, στους Πυθαγόρειους και αλλού .  Η ιδέα της αθανασίας της ψυχής, εντοπίζεται επίσης στον Πλάτωνα.  Ο τόπος των νεκρών έχει σχέση με τις τρεις εκδοχές του Άδη: την Ομηρική, τη Βακχική – Ορφική και την Πλατωνική.

Τα Μυστήρια της Εκκλησίας και ιδιαίτερα το Βάπτισμα και η Θεία Ευχαριστία, αίρουν την κτιστότητα του ανθρώπου.

Η παρούσα ζωή στους Βυζαντινούς πατέρες είναι προσωρινή. Αιώνια είναι η μέλλουσα. Η εν Χριστώ Ζωή στον επίγειο βίο, αποτελεί προϋπόθεση για την Σωτηρία του ανθρώπου.

Ο θάνατος στους Βυζαντινούς πατέρες νοείται ως Κοίμηση ή Ανάπαυση. Κάτι προσωρινό. Έπεται η Μέλλουσα Κρίση.

Η αντιλήψεις για τον θάνατο στον χριστιανισμό σε σχέση με την αρχαία Ελληνική θρησκεία έχουν ένα κοινό υπόβαθρο (πχ. ταφικά έθιμα). Έχουν μείνει δε σε μεγάλο βαθμό αμετάβλητες και αναλλοίωτες  έως σήμερα.

Τα της ζωής και του θανάτου στον αρχαίο ελληνικό κόσμο ορίζουν οι  Μοίρες.

Η διδασκαλία για την Ανάσταση των νεκρών θα αποτελέσει ορόσημο για τους χριστιανούς και θα καθορίσει αποφασιστικά την ουσία και το μήνυμα της χριστιανικής θεολογίας και κοσμοθεωρίας.

Η ελπίδα για την αιώνια ζωή, στον Χριστιανισμό προσδιορίζεται ευρύτερα. Έχει προοπτική. Χαρά για τα προσδοκώμενα. Είναι η χαρμόσυνη προσμονή για την Δεύτερη ένδοξη Έλευση του Κυρίου. Η αναμονή για την ημέρα της Κρίσεως» και της Ανάσταση των Σωμάτων. Η είσοδος στην ογδόη ημέρα, την Καινή Κτίση.

 Η Σταύρωση και η Ανάσταση του Ιησού Χριστού, κατήργησε τον πνευματικό θάνατο, που είναι ο χωρισμός του ανθρώπου από τον θεό, και δημιούργησε τις προϋποθέσεις της Ανάστασης των Σωμάτων την ημέρα της Kρίσεως, οπότε και θα νικηθεί ο θάνατος οριστικά.

Η Χριστιανική θεολογία δέχτηκε την ύπαρξη της ψυχής. Δεν δέχτηκε όμως μεταξύ άλλων την θεωρία της Μετενσάρκωσης.

Ο  «Συντηρητισμός των ταφικών εθίμων», δεικνύει την διαχρονική συνέχεια του Ελληνισμού από την αρχαιότητα έως σήμερα.

Από την συνάντηση του Ελληνισμού με τον Χριστιανισμό θα γεννηθεί ο Χριστιανικός Ελληνισμός.

Ο ευκταίος θάνατος στη λαϊκή παράδοση των Βυζαντινών ταυτίζεται με τον ηρωικό θάνατο.

«Ο Θεός δεν είναι Θεός νεκρών, αλλά ζώντων» (Ματθ. 22, 32).

SUMMARY       

The concept of death is a universal human issue. The fear of death creates the «Hereafter», that is, the hope for life after death.

The Christian concept of death is optimistic. Man has the prospect of being saved by grace. All humanity has the possibility of being saved. With the Resurrection of the Lord, life conquered death.

Among the ancient Greeks, there is occasional belief in life after death. Belief in the Resurrection of the Bodies is something completely foreign to their perception. Belief in life after death and in the immortality of the soul exists in Mystery Cults such as the Bacchic-Orphic cult, among the initiates in the Eleusinian and Caberian Mysteries, among the Pythagoreans and elsewhere. The idea of ​​the immortality of the soul is also found in Plato. The place of the dead is related to the three versions of Hades: the Homeric, the Bacchic-Orphic and the Platonic.

The Mysteries of the Church, and especially Baptism and the Holy Eucharist, remove the creatureliness of man.

The present life for the Byzantine fathers is temporary. The future is eternal. Life in Christ in earthly life is a prerequisite for the Salvation of man.

Death in the Byzantine fathers is understood as Dormition or Rest. Something temporary. The Coming Judgment follows.

The perceptions of death in Christianity in relation to the ancient Greek religion have a common background (e.g. burial customs). They have remained largely unchanged and unaltered to this day.

The fates of life and death in the ancient Greek world are determined by the Fates.

The teaching on the Resurrection of the dead will be a milestone for Christians and will decisively determine the essence and message of Christian theology and worldview.

The hope for eternal life in Christianity is defined more broadly. It has a perspective. Joy for the expected. It is the joyful anticipation of the Second Glorious Coming of the Lord. The expectation for the Day of Judgment and the Resurrection of the Bodies. The entrance into the eighth day, the New Creation.

The Crucifixion and Resurrection of Jesus Christ abolished spiritual death, which is the separation of man from God, and created the conditions for the resurrection of bodies on the Day of Judgment, when death will be definitively defeated.

Christian theology accepted the existence of the soul. However, it did not accept, among other things, the theory of Reincarnation

The Conservatism of burial customs shows the timeless continuity of Hellenism from antiquity to the present day.

From the encounter of Hellenism with Christianity, Christian Hellenism will be born.

The desired death in the popular tradition of the Byzantines is identified with the heroic death.

«God is not the God of the dead, but of the living» (Mat. 22, 32).