L2 | teachers | sense of belonging | inclusion | teaching practices
LRM51: Migration, Multilingualism and Intercultural Communication
3
19
61
Since 2015, increased immigration flows have made Greek classrooms more diverse. However, many researchers argue that the Greek educational system remains ethnocentric, inflexible, and bureaucratic, failing to promote intercultural dialogue, cooperation, and students' sense of belonging. The lack of intercultural communication hinders feelings of acceptance and inclusion among students from diverse backgrounds, while monolingual and monocultural environments increase the risk of academic failure and social exclusion. On the other hand, inclusive practices can enhance L2 students' engagement, sense of belonging, and learning outcomes. This study explores issues related to inclusive education in Greece, focusing on challenges in intercultural education, factors influencing inclusion, and teaching practices that promote belonging. A qualitative research approach was designed to investigate those issues. Eight semi-structured interviews with primary and secondary school educators were conducted and analyzed through thematic analysis. The findings suggest that teachers have positive attitudes toward immigrant and refugee students but recognize language barriers and emotional needs as key challenges, though they do not report incidents of exclusion. Socioeconomic background, intercultural awareness, and teacher-student relationships emerged as key factors influencing inclusion. Effective practices identified include differentiated instruction, self-expression opportunities, intercultural activities and family collaboration.
Από το 2015, η αύξηση των μεταναστευτικών ροών έχει καταστήσει τις ελληνικές σχολικές τάξεις πιο πολυπολιτισμικές. Ωστόσο, πολλοί ερευνητές υποστηρίζουν ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει εθνοκεντρικό, άκαμπτο και γραφειοκρατικό, αποτυγχάνοντας να προωθήσει τον διαπολιτισμικό διάλογο, τη συνεργασία και το αίσθημα του ανήκειν των μαθητών. Η έλλειψη διαπολιτισμικής επικοινωνίας υπονομεύει τα αισθήματα αποδοχής και ένταξης των μαθητών από διαφορετικά πολιτισμικά υπόβαθρα, ενώ τα μονόγλωσσα και μονοπολιτισμικά περιβάλλοντα αυξάνουν τον κίνδυνο σχολικής αποτυχίας και κοινωνικού αποκλεισμού. Αντίθετα, οι συμπεριληπτικές πρακτικές μπορούν να ενισχύσουν τη συμμετοχή των μαθητών δεύτερης γλώσσας (Γ2), το αίσθημα του ανήκειν και τα μαθησιακά τους αποτελέσματα. Η παρούσα έρευνα εξετάζει ζητήματα που σχετίζονται με τη συμπεριληπτική εκπαίδευση στην Ελλάδα, εστιάζοντας στις προκλήσεις της διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, στους παράγοντες που επηρεάζουν την ένταξη και στις διδακτικές πρακτικές που προάγουν το αίσθημα του ανήκειν. Σχεδιάστηκε μια ποιοτική ερευνητική προσέγγιση για τη διερεύνηση αυτών των ζητημάτων. Διεξήχθησαν οκτώ ημιδομημένες συνεντεύξεις με εκπαιδευτικούς πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, οι οποίες αναλύθηκαν μέσω θεματικής ανάλυσης. Τα ευρήματα δείχνουν ότι οι εκπαιδευτικοί έχουν θετικές στάσεις απέναντι στους μετανάστες και πρόσφυγες μαθητές, αναγνωρίζοντας ωστόσο τα γλωσσικά εμπόδια και τις συναισθηματικές ανάγκες ως βασικές προκλήσεις, αν και δεν αναφέρουν περιστατικά αποκλεισμού. Η κοινωνικοοικονομική κατάσταση των μαθητών, η διαπολιτισμική επίγνωση των εκπαιδευτικών και οι σχέσεις μαθητή-εκπαιδευτικού αναδείχθηκαν ως βασικοί παράγοντες που επηρεάζουν την ένταξη. Τέλος, οι αποτελεσματικές πρακτικές που εντοπίστηκαν περιλαμβάνουν τη διαφοροποιημένη διδασκαλία, τις ευκαιρίες για αυτοέκφραση, τις διαπολιτισμικές δραστηριότητες και τη συνεργασία με την οικογένεια.
