Η Σύγχρονη Τέχνη και η Δημόσια Ιστορία συνδιαμορφώνουν ένα πεδίο διαλόγου που επηρεάζει την αντίληψη του παρελθόντος. Η τέχνη δεν λειτουργεί μόνο ως μέσο αισθητικής έκφρασης, αλλά και ως εργαλείο ιστορικής ερμηνείας, θέτοντας ερωτήματα γύρω από τη μνήμη και τις διαδικασίες μέσω των οποίων αναπαρίσταται και ανασυγκροτείται το ιστορικό παρελθόν. Αυτή η εργασία εξετάζει, μέσα από τρεις μελέτες περίπτωσης Ελλήνων καλλιτεχνών, πώς η φωτογραφία και η εικαστική αναπαράσταση συμβάλλουν στην κατανόηση του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου. Οι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν αρχειακό υλικό, τεκμήρια και σύγχρονες τεχνικές για να αναδείξουν όψεις της Ιστορίας που έχουν αγνοηθεί ή αποσιωπηθεί. Μέσω της τέχνης, αμφισβητούν τις κυρίαρχες ιστοριογραφικές αφηγήσεις και προτείνουν εναλλακτικές οπτικές. Η φωτογραφία λειτουργεί ως γέφυρα μεταξύ τεκμηρίωσης και καλλιτεχνικής δημιουργίας, επιτρέποντας μια νέα ερμηνεία της συλλογικής μνήμης. Μέσα από εικόνες και αρχειακό υλικό, η σύγχρονη τέχνη συνδέει το ατομικό με το συλλογικό, διευρύνοντας την πρόσληψη της Ιστορίας και ενισχύοντας τη βιωματική πρόσληψή της από το κοινό. Παράλληλα, η Δημόσια Ιστορία, μέσα από τη σύγχρονη τέχνη, μετατρέπεται σε ένα διαρκώς εξελισσόμενο πεδίο, όπου η Ιστορία δεν παρουσιάζεται ως σταθερή και αμετάβλητη, αλλά ως ένα σύνολο αφηγήσεων που υπόκεινται σε επαναδιαπραγμάτευση.

Contemporary art and Public History shape a field of dialogue that influences how the past is perceived. Art is not merely a form of aesthetic expression but also a tool for historical interpretation, raising questions about memory and representation.
This study, through three case studies of Greek artists, examines how photography and visual representation contribute to understanding the Greek Civil War. These artists utilize archival material, historical records, and contemporary techniques to highlight aspects of History that have been overlooked or silenced. Through their work, they challenge dominant historiographical narratives and propose alternative perspectives.
Photography acts as a bridge between documentation and artistic creation, offering new ways to interpret collective memory. Through images and archival material, contemporary art connects the individual with the collective, expanding historical perception and enhancing its experiential impact on the audience. At the same time, Public History, through contemporary art, becomes a continuously evolving field, where History is not presented as fixed and unchanging but as a collection of narratives subject to ongoing reinterpretation and renegotiation.