Η γλωσσική εκπαίδευση των ασυνόδευτων ανήλικων κοριτσιών-προσφύγων αποτελεί ένα πολυδιάστατο ζήτημα, καθώς αφορά μια ιδιαίτερη ομάδα του προσφυγικού πληθυσμού, με την οποία η παγκόσμια κοινότητα βρίσκεται αντιμέτωπη τα τελευταία χρόνια. Ως εκ τούτου, τα ερευνητικά δεδομένα στον τομέα αυτό είναι περιορισμένα. Η ιδιαιτερότητα του φαινομένου και η προσωπική μου εμπειρία σε Κέντρο Φιλοξενίας Ασυνόδευτων Ανηλίκων (Κ.Φ.Α.Α.) αποτέλεσαν το κίνητρο για την εκπόνηση της παρούσας έρευνας, η οποία διερευνά τη γλωσσική εκπαίδευση των ασυνόδευτων ανήλικων κοριτσιών προσφύγων, εστιάζοντας στις πρακτικές και τις προκλήσεις που εντοπίζονται σε δομή της Δυτικής Μακεδονίας καθώς και στις αντιλήψεις των εκπαιδευτικών που εμπλέκονται στη διαδικασία. Στόχος είναι η εξέταση της τυπικής και μη τυπικής εκπαίδευσης που παρέχεται, η κατανόηση των στάσεων των μαθητριών απέναντι στη μάθηση και η ανάδειξη των δυσκολιών που αντιμετωπίζουν οι φορείς και οι εκπαιδευτικοί. Παράλληλα, η έρευνα αναζητά τρόπους και κίνητρα που θα ενισχύσουν τη συμμετοχή των κοριτσιών στην εκπαίδευση, με έμφαση στην κατάκτηση της ελληνικής ως δεύτερης γλώσσας.

Για τη μελέτη του θέματος εφαρμόστηκε η ποιοτική μέθοδος έρευνας και το δείγμα αποτελείται από τρεις ομάδες: τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν στα ανήλικα ασυνόδευτα κορίτσια, τους εργαζόμενους στο Κ.Φ.Α.Α. όπου φιλοξενούνται τα κορίτσια και τα ίδια τα ασυνόδευτα κορίτσια.

Στο πλαίσιο της έρευνας διενεργήθηκαν ημιδομημένες συνεντεύξεις με τους/ τις συμμετέχοντες/ συμμετέχουσες της κάθε ομάδας. Από τη θεματική ανάλυση των συνεντεύξεων, αναδείχθηκαν οι προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι εκπαιδευτικοί, οι εργαζόμενοι και τα ίδια τα κορίτσια κατά τη διαδικασία της γλωσσικής εκπαίδευσης, καθώς και γενικότερα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Επιπλέον, αναδείχθηκαν οι πρακτικές που εφαρμόζονται από όλες τις ομάδες. Τα ευρήματα της έρευνας γενικά και ειδικά τα ευρήματα που αφορούν τις πρακτικές που εφαρμόζονται και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η κάθε ομάδα, παρουσιάζονται αναλυτικά στα επόμενα κεφάλαια. Κρίνεται απαραίτητη η επέκταση της έρευνας σε εθνικό επίπεδο  προκειμένου να σχεδιαστούν προγράμματα και να υιοθετηθούν μέθοδοι διδασκαλίας που θα είναι πιο αποτελεσματικές για τη γλωσσική εκπαίδευση των ασυνόδευτων ανήλικων κοριτσιών, καθώς και για τον προσφυγικό πληθυσμό γενικότερα.

The language education of unaccompanied minor refugee girls is a multidimensional issue, as it concerns a specific subgroup within the refugee population—a group that the global community has increasingly encountered in recent years. However, research in this field remains limited. The unique characteristics of this phenomenon, combined with my personal experience in an Accommodation Center for Unaccompanied Minors, served as the motivation for conducting this study, which examines the practices and challenges observed in a facility in Western Macedonia, as well as the perceptions of the educators involved in the process. The aim is to examine both formal and non-formal education provided, understand the students’ attitudes towards learning, and highlight the difficulties faced by the institutions and educators. Additionally, the study seeks ways and motivations that would enhance the girls' participation in education, with a focus on acquiring Greek as a second language.

For the study of this issue, a qualitative research method was applied, and the sample consists of three groups: educators teaching the unaccompanied minor girls, employees at the SUMR where the girls are hosted, and the girls themselves.

In the context of the research, semi-structured interviews were conducted with participants from each group. The thematic analysis of the interviews revealed the challenges faced by the educators, the staff, and the girls themselves during the language education process, as well as more generally in the educational process. Moreover, the practices implemented by all groups were identified. The findings of the research, both general and specific—particularly regarding the practices applied and the challenges faced by each group—are presented in detail in the following chapters. It is deemed essential to expand the research at a national level in order to design programs and adopt teaching methods that will be more effective for the language education of unaccompanied minor girls, as well as for the refugee population in general.