Στην παρούσα εργασία προσεγγίζεται αρχικά η παιδαγωγική σχέση μέσα από τις σημαντικότερες ψυχοπαιδαγωγικές σχολές, από την αρχαιότητα ως τις μέρες μας : την πλατωνική, τα χριστιανική, την πεσταλότσια, τη μοντεσοριανή, την ψυχαναλυτική, την ροτζεριανή /προσωποκεντρική, του Φρενέ και του Φρερ. Ο κινηματογράφος είτε ως μορφή τέχνης είτε ως μέσο μαζικής επικοινωνίας μέσω της χρήσης πολυμέσων και της αφήγησης προσφέρει στον θεατή την ευκαιρία να μετέχει τόσο συναισθηματικά όσο και διανοητικά σε διάφορα θέματα που αναπαριστώνται. Η σχέση του με την πραγματικότητα είναι αμφίδρομη, καθώς αντανακλά θέματα και αντιλήψεις που υπάρχουν σε αυτή, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να αποτελέσει ένα σημαντικό μέσο επιρροής και αλλαγής της. Στη συγκεκριμένη εργασία μελετώνται μερικές σημαντικές ψυχοπαιδαγωγικές προσεγγίσεις που ερμηνεύουν την παιδαγωγική σχέση και πώς αυτή αναπαρίσταται κινηματογραφικά.. Μέσω της ανάλυσης του περιεχομένου τεσσάρων ενδεικτικά επιλεγμένων ταινιών, «Στον δάσκαλό μας με αγάπη»/ “To Sir with love”(1967) , «Ο Κύκλος των Χαμένων Ποιητών»/ “Dead Poets’ Society” (1989), «Ανάμεσα στους τοίχους»/ “Entre les murs” (2008) , «Το τελευταίο μάθημα»/ “L’heure de la sortie” (2018), εξετάζεται η σχέση του παιδαγωγού με τον παιδαγωγούμενο υπό το πρίσμα μιας συγκεκριμένης παιδαγωγικής κατεύθυνσης. Οι βασικοί χαρακτήρες στις ταινίες μας εμπλέκονται σε μια σειρά συγκρούσεων και προκλήσεων κατά την εκπαιδευτική διαδικασία , μέσω των οποίων τους δίνεται η ευκαιρία να μεταβληθούν, να ωριμάσουν και να αναγεννηθούν, άλλοι λιγότερο και άλλοι περισσότερο. Η ψυχικά ανθεκτική προσωπικότητα του δασκάλου σε συνδυασμό με την αναπτυγμένη ενσυναίσθηση και αγάπη, διαμορφώνει ένα σχεσιοδυναμικό κλίμα στη σχολική τάξη και μαθητές έτοιμους για να αποτελέσουν αυτοτελείς προσωπικότητες και να εμπλακούν στο κοινωνικό γίγνεσθαι της εποχής τους. Η ανάγκη μιας συνθετικής ψυχοπαιδαγωγικής όπου δάσκαλοι και μαθητές θα συναντώνται τόσο γνωστικά, όσο συναισθηματικά, σωματικά και πνευματικά, είναι προ των πυλών. Όταν η μάθηση είναι απόρροια βιώματος, συνεργασίας και αυτογνωσίας, τότε η διαμόρφωση μιας ολόπλευρα ολοκληρωμένης νέας προσωπικότητας με σκοπό την ευτυχία της είναι γεγονός. Η παιδαγωγική σχέση χρήζει γνησιότητας και αποδοχής του προσώπου και όχι επιβολής της αυθεντίας σε ένα σχολικό περιβάλλον αυστηρών ποινών και αμοιβών. Οι ταινίες αυτές λοιπόν, όχι μόνο απεικονίζουν τη θεωρία στην πράξη, αλλά δίνουν μια κριτική ματιά στην αξία της παιδαγωγικής σχέσης.
At the present study, in the beginning, the pedagogical relationship is analyzed from the main psychoeducational approaches, from the ancient times to today : platonic perspective, , Christian, Pestalozzi’s, Montessori’s, psychoanalytic, rogerian/ person-centered , Freinet ’s and. Frere’s Cinema either as an art form or a Mass Media through using multimedia and narration offers the viewer the chance to participate both emotionally and spiritually in different subjects depicted on the screen. Its relationship with reality is bidirectional, since it presents subjects and attitudes existing in that, while at the same time, it can be an important means of its influence and change. In the specific Thesis certain pedagogical approaches are studied which interpret the pedagogical relation as it has been represented to cinema movies. Through analyzing the content of four chosen movies, “To Sir with love”(1967) , “Dead Poets’ Society” (1989), “Entre les murs” (2008) , “L ’heure de la sortie” (2018) , the teacher- student relationship is examined , from the perspective of a particular educational direction. The main characters of a film are involved in a series of conflicts and challenges during the educational process, through which they are given the chance to alter, to get mature, to reborn, some of them more while other less. The resilient personality of the teacher in combination with the developed empathy and agape , forms a schesiodynamic climate in the class and students ready to be autonomous personalities and to get involved in the social being of their times. The need for an integrative pedagogy, that teachers and students will meet other in a cognitive, emotional, physical and spiritual level is coming. When knowledge is a result of experience, cooperation and self-awareness, then a fully developed personality who aims at personality is true. The pedagogical relation needs genuiness and unconditional positive regard and not an authoritarian school with rewards and punishment. These films not only reflect theory on practice but also offer a critical perspective of the value of pedagogical relation.
Κύριο μέρος της Διπλωματικής