Εισαγωγή: Ο χρόνιος μυοσκελετικός πόνος (ΧΜΠ) είναι μια από τις συνηθέστερες αιτίες δυσλειτουργίας και μείωσης της ποιότητας ζωής παγκοσμίως. Μπορεί να προκαλέσει διαταραχή ύπνου, κόπωση, περιορισμούς σε δραστηριότητες, καταθλιπτική διάθεση, απομόνωση. Οδηγεί τα άτομα στο να ζητήσουν ιατρική περίθαλψη, να χρησιμοποιήσουν φαρμακευτικές ουσίες, ακόμα και να στραφούν σε χειρουργικές επεμβάσεις αποκατάστασης.

Η σωματική άσκηση είναι ένα σημαντικό μέσο ενίσχυσης της φυσικής κατάστασης και προαγωγής της γενικής υγείας. Τα τελευταία χρόνια τείνει να αναδειχθεί και ως μέσο διαχείρισης του χρόνιου μυοσκελετικού πόνου.

Σκοπός της έρευνας: Ο στόχος της παρούσας έρευνας είναι η διερεύνηση την επίδραση της σωματικής άσκησης στη διαχείριση του χρόνιου μυοσκελετικού πόνου. Αποσκοπεί στην ανάλυση της σχέσης ανάμεσα στην ένταση και τον χρόνο της άσκησης με την αντίληψη της ικανότητας αυτοδιαχείρισης του χρόνιου μυοσκελετικού πόνου, εστιάζοντας σε εβδομαδιαία δεδομένα και αυτοαναφορές των συμμετεχόντων.

Μεθοδολογία της έρευνας: Διεξήχθη έρευνα σε 272 ενήλικες. Τα ερωτηματολόγια διανεμήθηκαν ηλεκτρονικά και απαντήθηκαν με τη μέθοδο της αυτό-συμπλήρωσης. Τα ερωτηματολόγια περιλαμβάνουν το Διεθνές Ερωτηματολόγιο Φυσικής Δραστηριότητας – International Physical Activity Questionnaire (IPAQ) και το Ερωτηματολόγιο Αυτοαποτελεσματικότητας Πόνου – Pain Self-Efficacy Questionnaire (PSEQ). Τα δεδομένα αναλύθηκαν με το πρόγραμμα Statistic Package for the Social Service (SPSS) προκειμένου να ελεγχθεί η σχέση ανάμεσα στην σωματική άσκηση και τα κοινωνικοδημογραφικά χαρακτηριστικά, στην ικανότητα αυτοαποτελεσματικότητας στον πόνο και τα κοινωνικοδημογραφικά χαρακτηριστικά και στην σωματική άσκηση και την ικανότητα αυτοαποτελεσματικότητας στον πόνο.

Αποτελέσματα: Η περιγραφική στατιστική ανάλυση ανέδειξε διαφορές στο δείγμα σχετικά με το φύλο, την ηλικία, τον Δείκτη Μάζας Σώματος (ΔΜΣ), το μορφωτικό επίπεδο, την οικογενειακή κατάσταση, την εργασία, την ύπαρξη ή όχι μυοσκελετικών προβλημάτων, την ύπαρξη ή όχι συστηματικών παθήσεων, τις συμπεριφορές υγείας όπως λήψη φαρμάκων, συνήθεια καπνίσματος, κατανάλωση αλκοόλ και επίπεδα άγχους και το ετήσιο εισόδημα. Παρατηρείται επίδραση κάποιων από τους προαναφερθέντες παράγοντες στον χρόνο και την ένταση της άσκησης σε εβδομαδιαία βάση, όπως του φύλου, του είδους εργασίας, συνηθειών όπως το κάπνισμα και η κατανάλωση αλκοόλ, καθώς και τα επίπεδα άγχους. Αντίθετα, δεν παρατηρείται επίδραση κανενός εκ των κοινωνικοδημογραφικών χαρακτηριστικών στην ικανότητας αυτοαποτελεσματικότητας στον πόνο. Ωστόσο, εντοπίζεται σημαντική επίδραση του χρόνου και της έντασης της άσκησης στην ικανότητα αυτοαποτελεσματικότητας στον πόνο.

Συμπεράσματα: Από τα ευρήματα της παρούσας μελέτης συμπεραίνεται ότι, η συστηματική ενασχόληση με την άσκηση συνδέεται με σημαντικά οφέλη στην ικανότητα αυτοαποτελεσματικότητας στον πόνο ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, δείκτη μάζας σώματος, μορφωτικού επιπέδου, εργασίας, παθήσεων, συμπεριφορών υγείας και εισοδήματος.

Introduction: Chronic musculoskeletal pain (CMP) is one of the most common causes of dysfunction and reduced quality of life worldwide. It can cause sleep disturbance, fatigue, activity limitations, depression, isolation. It leads individuals to seek medical treatment, medication use and even to turn to rehabilitation surgery. (Hawker,  2017; Lin et al., 2020).

Physical exercise is an important means of improving fitness and general health. In recent years it has also tended to emerge as a means of managing chronic musculoskeletal pain.

Purpose of the research: The aim of this study is to investigate the effect of physical exercise on the management of chronic musculoskeletal pain. It aims to investigate the relationship between intensity and time of exercise with the ability to self-manage chronic musculoskeletal pain, focusing on weekly data and self-reports from participants.

Research methodology: A survey of 272 adults was conducted. Questionnaires were distributed electronically and were answered using the self-completion method. The survey questionnaires were based on the International Physical Activity Questionnaire (IPAQ) and the Pain Self-Efficacy Questionnaire (PSEQ). Data were analyzed using the Statistical Package for the Social Service (SPSS) to test the relationship between  physical activity and sociodemographic  characteristics, pain self-management ability and sociodemographic characteristics, and physical activity and pain self-management  ability.

Results: Descriptive statistical analysis revealed differences in the sample regarding gender, age, body mass index (BMI), educational level, marital status, employment, presence or absence of musculoskeletal problems, presence or absence of systemic diseases, health behaviors such as medication intake, smoking and alcohol consumption and stress levels and annual income. There is an effect of some of the above factors on the time and intensity of exercise on a weekly basis, such as gender, type of work, health behaviors such as smoking, alcohol consumption and stress levels. In contrast, no effect of any of the sociodemographic characteristics on pain self-management capacity was observed. However, a significant effect of time and intensity of exercise on pain self-management ability was observed.

Conclusions: From the results of the present study, it is concluded that, systemic engagement in exercise is associated with significant benefits in pain self-management ability irrespective of gender, age, BMI, education level, work, medical conditions, health behaviors and income.