Η σωματική άσκηση έχει αναδειχθεί ως μία ευεργετική για το σώμα αλλά και την ψυχική υγεία δραστηριότητα, με πολύπλευρα οφέλη. Η παρούσα έρευνα έχει ως στόχο να εξετάσει τη σχέση μεταξύ των επεισοδίων πανικού και της σωματικής δραστηριότητας, αξιολογώντας τις δυνατότητες της άσκησης ως θεραπευτικής παρέμβασης. Για την ολοκλήρωση της μελέτης πραγματοποιήθηκε συστηματική ανασκόπηση στις βάσεις δεδομένων Pubmed, Google Scholar και Scopus μέχρι τον Δεκέμβριο του 2024. Η συστηματική ανασκόπηση αποκάλυψε τον θετικό αντίκτυπο της άσκησης, ιδίως της αερόβιας άσκησης, στα άτομα με διαταραχή πανικού ενώ διαπιστώθηκε ότι έρευνες έχουν δείξει τις δυνατότητες της συστηματικής άσκησης ως θεραπευτικού εργαλείου, ιδίως όταν συνδυάζεται με θεραπείες όπως η γνωσιακή-συμπεριφορική θεραπεία, για την παροχή βοήθειας σε άτομα με αγχώδεις διαταραχές, και ιδιαίτερα σε άτομα με διαταραχή πανικού. Συνολικά, διαπιστώθηκε ότι υπάρχει έλλειψη ερευνών που αφορούν ειδικά τη διαταραχή πανικού, με την πλειονότητα να επικεντρώνεται στις αγχώδεις διαταραχές γενικά. Επιπλέον, επισημάνθηκε ότι το κυρίαρχο μέρος των ερευνών που έχουν διεξαχθεί τις τελευταίες δύο δεκαετίες αποτελείται από συστηματικές ανασκοπήσεις, γεγονός που αποκαλύπτει μια σημαντική ανεπάρκεια στην ποσοτική έρευνα και τις κλινικές έρευνες.

The present study aims to examine the relationship between panic attacks and physical activity, assessing the potential of exercise as a therapeutic intervention. The review revealed the positive impact of exercise, particularly aerobic exercise, on people with panic disorder and found that research has shown the potential of regular exercise as a therapeutic tool, particularly when combined with treatments such as cognitive-behavioural therapy, to help people with anxiety disorders, and particularly people with panic disorder. Overall, it was found that there is a lack of research specifically on panic disorder, with the majority focusing on anxiety disorders in general. Furthermore, it was noted that the predominant body of research conducted over the past two decades consists of systematic reviews, revealing a significant shortcoming in quantitative research and clinical investigations