Εισαγωγή: Υπάρχουν αρκετές μελέτες σχετικά με τα άτομα στο Φάσμα του Αυτισμού, τα χαρακτηριστικά και τις επιπτώσεις του στις ζωές των ανθρώπων. Στην Ελλάδα, δεν γίνονται αρκετές αναφορές για την εξέλιξη και τις συνθήκες ζωής των ανθρώπων στο φάσμα, τις επιλογές τους για μια αυτόνομη διαβίωση και τις δομές και υπηρεσίες για μια αξιοπρεπή και ασφαλή ζωή. Σκοπός: Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι να αναδειχθούν οι δυσκολίες που προκύπτουν στο ίδιο το άτομο αλλά και το οικογενειακό περιβάλλον, από την στιγμή που το άτομο θα λάβει την διάγνωση, μέχρι και την στιγμή που η οικογένεια θα κληθεί να "αφήσει" το παιδί της να "ενηλικιωθεί" και να ζήσει όσο το δυνατόν πιο αυτόνομα και ανεξάρτητα γίνεται, με τη βοήθεια της πολιτείας. Υλικό- μέθοδος: Η μελέτη διεξήχθει στην περιοχή της Αττικής, μια πόλη που είναι η βάση και το κέντρο των δομών και υπηρεσιών προς τον πολίτη. Οι συμμετέχοντες ήταν γυναίκες ηλικίας 35-52 ετών, μητέρες παιδιού/ών με αυτισμό από 4-20 ετών, κάτοικοι της Αθήνας και της Λάρισας. Η οικονομική, οικογενειακή και εκπαιδευτική κατάσταση επιλέχθηκε τυχαία και διαφέρει μεταξύ των γυναικών. Αποτέλεσματα: Από τις αφηγήσεις προκύπτουν τέσσερις θεματικές ενότητες που αφορούν αρχικά στην διάγνωση, την διαχείριση, τις εμπειρίες και τις προκλήσεις των γονέων. Έπειτα, παρουσιάζεται η υποστήριξη των φροντιστών, τα δίκτυα βοήθειας και ο ρόλος των επαγγελματιών υγείας. Στη συνέχεια, γίνεται αναφορά στον ενδεχόμενο αποχωρισμό παιδιού- οικογένειας και στην αβεβαιότητα του μέλλοντος, σε συνδυασμό με τις δομές στέγασης για άτομα με αναπηρία. Τέλος, τονίζεται ο ρόλος του κράτους και της κοινωνικής συμπερίληψης. Συμπεράσματα: Από την έρευνα προκύπτει ότι κυριαρχούν συναισθήματα άγχους, θλίψης, φόβου, ανησυχίας, αβεβαιότητας, ματαίωσης και θυμού από τους φροντιστές των ατόμων στο φάσμα του αυτισμού. Ωστόσο, επικρατεί ακόμη αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον των παιδιών και επιθυμία για βελτίωση των συνθηκών, των δομών και των υπηρεσιών με στόχο την ευημερία και την σωστή αντιμετώπιση των ανθρώπων στο φάσμα του αυτισμού.