ΕΙΣΑΓΩΓΗ: Η ψύχωση και η διπολική διαταραχή (ΔΔ) είναι σοβαρές και χρόνιες ψυχικές διαταραχές πού έχουν μέτρια έκβαση. Πιο συγκεκριμένα, η διπολική διαταραχή είναι μία χρόνια νόσος και είναι ιδιαίτερα σημαντική η διαχείριση της νόσου αυτής μακροπρόθεσμα να γίνεται κατά βάση από την συνεχιζόμενη παρακολούθηση και την φροντίδα των κοινωτικών υπηρεσιών ψυχικής υγείας.
Οι Κινητές Μονάδες Ψυχικής Υγείας (ΚΜΨΥ) προσφέρουν γενικές υπηρεσίες ψυχικής υγείας σε αγροτικές και απομακρυσμένες περιοχές της ηπειρωτικής και νησιωτικής Ελλάδας. Πρόκειται για διεπιστημονικές ομάδες που απαρτίζονται από διάφορες ειδικότητες (Ψυχίατρος, Ψυχολόγος, Κοινωνικός Λειτουργός, Νοσηλευτικό Προσωπικό, Επισκέπτες/τριες Υγείας) που προσφέρουν πολύπλευρη φροντίδα για όλες τις ψυχικές διαταραχές, ενώ οι ασθενείς με σοβαρές ψυχικές διαταραχές είναι προτεραιότητα των ΚΜΨΥ
ΣΚΟΠΟΣ: O σκοπός αυτής της εργασίας είναι να μελετήσει την επίδραση της τακτικής παρακολούθησης ασθενών με ΔΔ από την ΚΜΨΥ Ιωαννίνων-Θεσπρωτίας (ΚΜΨΥ Ι-Θ) στον αριθμό και τη διάρκεια των νοσηλειών. Η υπόθεση αυτής της εργασίας είναι πώς η συνεχιζόμενη παρακολούθηση από την ΚΜΨΥ Ι-Θ σε ασθενείς με ΔΔ επιφέρει μείωση του αριθμού και της διάρκειας των νοσηλειών καθώς και των ακούσιων νοσηλειών.
ΜΕΘΟΔΟΣ: Όλα τα ιατρικά αρχεία ασθενών με ΔΔ που έχουν εξεταστεί από την ΚΜΨΥ Ι-Θ σε μια περίοδο 17 ετών (2007-2023) αξιολογήθηκαν αναδρομικά. Τα μέτρα έκβασης που εξετάστηκαν ήταν η δέσμευση στη θεραπεία για διάστημα 1 έτους, η δέσμευση στο τελικό σημείο της μελέτης, οι αλλαγές στις νοσηλείες και η διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο σε ασθενείς που συμμετέχουν στη θεραπεία.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ: Από ένα σύνολο 62 ασθενών που εξετάστηκαν, αναλύθηκαν δεδομένα για 48 περιπτώσεις. Το ποσοστό δέσμευσης 1 έτους ήταν 81,3%, το οποίο μειώθηκε στο 52,1% στο τελικό σημείο της μελέτης, με μέση παρακολούθηση 7,2±4,0 έτη. Οι ασθενείς που συμμετείχαν στη θεραπεία ήταν πιο πιθανό να λάβουν έναν σταθεροποιητή διάθεσης από τους ασθενείς που είχαν αποδεσμευτεί. Σε ασθενείς που
6
συμμετείχαν στη θεραπεία, παρατηρήθηκε σημαντική μείωση των συνολικών και των εκούσιων νοσηλειών, ενώ οι ακούσιες εισαγωγές παρέμειναν αμετάβλητες. Η διάρκεια παραμονής στο νοσοκομείο μειώθηκε σημαντικά μετά την έναρξη της θεραπείας.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Τα αποτελέσματα της μελέτης συμφωνούν με προηγούμενες έρευνες σε ελληνικές αγροτικές περιοχές. Η επίδραση της φροντίδας από τις ΚΜΨΥ στις ακούσιες εισαγωγές σε ασθενείς με ΔΔ χρειάζεται περαιτέρω μελέτη. Η μελλοντική έρευνα θα πρέπει να είναι πολυκεντρική, με προοπτική σχεδίαση και θα πρέπει να απευθύνεται σε επιπρόσθετα συμπεράσματα.

INTRODUCTION: Psychosis and bipolar disorder (BD) are serious and chronic mental disorders that have a high outcome. More specifically, BD is a chronic disease and it is particularly important that the long-term management of this disease is based on ongoing treatment and care of social mental health services. The course of bipolar disorder may be disabling in several occasions, whereas management of BD may be challenging due to poor treatment adherence and high service-disengagement rates. Such challenges in the treatment of BD may be even more relevant in rural settings.
In rural Greece, treatment of mental disorders may be almost exclusively delivered by the interdisciplinary Mobile Mental Health Units (MMHUs). The MMHUs offer general mental health services in rural and distant areas of mainland and island Greece. These are interdisciplinary teams made up of various specialties (Psychiatrist, Psychologist, Social Worker, Nursing Staff, Health Visitors) that offer multifaceted care for all mental disorders, while patients with severe mental disorders are a priority of the MMHUs.
AIM: The purpose of this study is to estimate the effect of the regular follow-up of patients with BD from MMHU of Ioannina and Thesprotia (MMHU I-T) on the number and duration of hospitalizations. The hypothesis of this study is how the continuous medical attention by the MMHU I-T in patients with BD, results in a reduction in the number and duration of hospitalizations as well as involuntary hospitalizations.
METHODOLOGY: All medical records of BD patients that have been examined by the MMHU I-T over a 17-year period (2007-2023) were assessed retrospectively. Outcome measures that were considered were 1-year treatment engagement, engagement at the study endpoint and changes in hospitalizations and length of hospital stay in treatment-engaged patients.
RESULTS: From a total of 62 examined patients, data were analyzed for 48 cases. The 1-year engagement rate was 81.3%, that dropped to 52.1% at the study endpoint, with a mean follow-up of 7.2±4.0 years. Treatment-engaged patients were more likely to receive
8
a mood stabilizer than disengaged patients. In treatment-engaged patients a significant reduction in total and voluntary hospitalizations was observed, whereas involuntary admissions remained unchanged. Length of hospital stay was significantly reduced after treatment engagement.
CONCLUSION: The results of the study are in line with previous research in Greek rural settings. The impact of the care by MMHUs on involuntary admissions in BD patients warrants further study. Future research should be multi-center, with prospective design, and should address additional outcomes.