Το Ολοκαύτωμα το οποίο πραγματοποιήθηκε από τη ναζιστική Γερμανία από το 1933 έως το 1945, περιλάμβανε τη συστηματική εξόντωση των Εβραίων με αποτέλεσμα τον θάνατο 6 εκατομμυρίων ατόμων. Η «Τελική Λύση» έπληξε και την Ελλάδα, όπου το ποσοστό εξόντωσης των Ελλήνων Εβραίων έφτασε το 86%, με την εβραϊκή εξόντωση της Θεσσαλονίκης να υποστεί τη μεγαλύτερη εξόντωση (96%). Η παρούσα εργασία εξετάζει την τραυματική εμπειρία των Ελλήνων Εβραίων και την αποτύπωσή της στην ελληνική ιστοριογραφία και λογοτεχνία από το 1945 έως το 2000. Αναλύονται οι όροι που περιγράφουν το Ολοκαύτωμα, η έννοια του ιστορικού τραύματος και της συλλογικής μνήμης, το διαγενεακό τραύμα, καθώς και η περίοδος σιωπής γύρω από το γεγονός στην Ελλάδα πρωτίστως αλλά και γενικότερα στην υπόλοιπη Ευρώπη. Εξετάζεται η ιστοριογραφία και η λογοτεχνία των επόμενων δεκαετιών, εστιάζοντας στις μαρτυρίες, στα βιβλία και στην ποίηση που καταγράφουν την εβραϊκή γενοκτονία.

The Holocaust, which was carried out by Nazi Germany from 1933 to 1945, involved the systematic extermination of Jews resulting in the deaths of 6 million people. The "Final Solution" also hit Greece, where the extermination rate of Greek Jews reached 86%, with the Jewish extermination of Thessaloniki suffering the greatest extermination (96%). This paper examines the traumatic experience of Greek Jews and its imprint on Greek historiography and literature from 1945 to 2000. The terms describing the Holocaust, the concept of historical trauma and collective memory, intergenerational trauma, as well as the period of silence surrounding the event in Greece primarily, but also in the rest of Europe in general, are analyzed. It examines the historiography and literature of the following decades, focusing on the testimonies, books and poetry that record the Jewish genocide.