Σκοπός: Η πτωχή συμμόρφωση στη θεραπεία, η πολυφαρμακία, η αδυναμία
«αυτοφροντίδας», η ηλικία, καθώς και άλλα δημογραφικά και κλινικά χαρακτηριστικά
φαίνεται να σχετίζονται με χαμηλά επίπεδα ποιότητας ζωής στο Σακχαρώδη Διαβήτη
τύπου ΙΙ. Ωστόσο, οι σχετικές μελέτες περιορίζονται σε συγκεκριμένο κάθε φορά
παράγοντα, χωρίς να εξετάζεται συνολικά η επίδραση των προαναφερόμενων παραγόντων στην ποιότητα ζωής. Σκοπός της παρούσας έρευνας ήταν η καταγραφή του επιπέδου ποιότητας ζωής των ασθενών με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου ΙΙ στο Δήμο Άργους, η διερεύνηση της ύπαρξης συσχέτισης με την αυτοφροντίδα και την πολυφαρμακία, καθώς και η αξιολόγηση των συσχετίσεων αυτών.
Υλικό-Μέθοδος: Πραγματοποιήθηκε συγχρονική μελέτη στην οποία συμμετείχαν 120
ασθενείς με Σακχαρώδη Διαβήτη τύπου ΙΙ που επισκέφτηκαν το Γενικό Νοσοκομείο
Άργους. Χρησιμοποιήθηκαν ανώνυμα σταθμισμένα ερωτηματολόγια, τα οποία
περιελάμβαναν συνολικά 58 ερωτήσεις για την καταγραφή των δημογραφικών στοιχείων των ασθενών, για τους κλινικούς δείκτες της νόσου, τη φαρμακευτική αγωγή, την αυτοφροντίδα και την εκτίμηση των ασθενών σχετικά με το επίπεδο διαχείρισης του ΣΔ (DMSES-5 points scale), τη γενική εκτίμηση του επιπέδου υγείας τους (SF-36) και τη φυσική δραστηριότητά τους (IPAQ). Στη μελέτη ακολουθήθηκαν οι κανόνες ηθικής και δεοντολογίας διεξαγωγής μιας έρευνας. Για τη στατιστική επεξεργασία των δεδομένων εφαρμόσθηκε περιγραφική στατιστική ανάλυση, μονοπαραγοντική και πολυπαραγοντική.
Αποτελέσματα: Η συνολική κλίμακα αυτο-αποτελεσματικότητας διαχείρισης διαβήτη
βρέθηκε να σχετίζεται σημαντικά και θετικά με τη διάσταση σωματικού ρόλου, τη
διάσταση του συναισθηματικού ρόλου και την συνοπτική κλίμακα σωματικής υγείας. Η
πολυφαρμακία σχετίζεται αρνητικά με την ποιότητα ζωής. Οι διαστάσεις της ποιότητας
ζωής ελέχθηκαν με την ηλικία και βρέθηκε ότι αυτή σχετίζεται σημαντικά και αρνητικά
με όλες τις διαστάσεις, εκτός αυτής του συναισθηματικού ρόλου και της συνοπτικής
κλίμακας ψυχικής υγείας.
Συμπεράσματα: Η ηλικία, η ύπαρξη επιπλοκών, το χαμηλό μορφωτικό επίπεδο, η μη
αποτελεσματική διαχείριση της νόσου, η κακή φυσική κατάσταση, καθώς και ο
συνδυασμός συννοσηροτήτων και πολυφαρμακίας φαίνεται να έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής των ασθενών με ΣΔ τύπου ΙΙ. Η εκπαίδευση των ασθενών μέσω προγραμμάτων, για την αποτελεσματικότερη διαχείριση της νόσου, καθώς και η εφαρμογή προγραμμάτων πρόληψης για την έγκαιρη διάγνωση και την καθυστέρηση της εξέλιξης του διαβήτη μπορούν να συμβάλλουν θετικά στην ποιότητα ζωής τους.

Purpose: Poor adherence to therapy, polypharmacy, inability to self-care, age, and other demographic and clinical characteristics appear to be associated with low levels of quality of life in type II Diabetes Mellitus. However, relevant studies are -each time- limited to a specific factor, without considering the overall effect of the aforementioned factors on quality of life. The purpose of this research was to record the level of quality of life of patients with Type II Diabetes in the Municipality of Argos, to investigate the existence of a correlation with self-care and polypharmacy, as well as to evaluate these correlations.

Material-Method: A cross-sectional study was carried out in which 120 patients with Type II Diabetes Mellitus who visited the Argos General Hospital participated. Anonymous weighted questionnaires were used, which included a total of 58 questions to record patient demographics, clinical disease markers, medication, self-care, and patient assessment of DM management level (DMSES-5 points scale), the general assessment of their health level (SF-36) and their physical activity (IPAQ). The study followed the rules of ethics and conduct of a research. For the statistical processing of the data, descriptive statistical analysis, univariate and multivariate, was applied.

Results: The overall diabetes management self-efficacy scale was found to be significantly and positively related to the physical role dimension, the emotional role dimension, and the physical health summary scale. Polypharmacy is negatively related to quality of life. The dimensions of quality of life were tested with age and it was found that it is significantly and negatively related to all dimensions, except for the emotional role and the summary scale of mental health.

Conclusions: Age, the presence of complications, low educational level, ineffective disease management, poor physical condition, as well as the combination of comorbidities and polypharmacy appear to have a negative impact on the quality of life of patients with type II DM. Patient education through programs, for more efficient management of the disease, as well as implementation of prevention programs for early diagnosis and  delay of the progression of diabetes can contribute positively to their quality of life.