DiMatteo, R., Martin L. (2011) «Εισαγωγή στην Ψυχολογία Υγείας» Αθήνα Πεδίο
Σκοπός: Η παρούσα εργασία έχει ως αντικείμενο τη διερεύνηση των παραγόντων που συμβάλλουν θετικά ή αρνητικά στην εφαρμογή της ενσυναίσθησης κατά την επικοινωνία των ιατρών με τους ασθενείς.
Μέθοδος: Ο πληθυσμός μελέτης είναι 171 ιατροί που εργάζονται είτε στο δημόσιο είτε στον ιδιωτικό τομέα, με τον κύριο όγκο να ανήκει στη 2η υγειονομική περιφέρεια. Οι ειδικότητες διαφέρουν. Ζητήθηκε από τους συμμετέχοντες να συμπληρώσουν ένα ερωτηματολόγιο που αποτελείται από τρία μέρη: το πρώτο μέρος με σειρά ερωτήσεων που αναφέρονται στα κοινωνικοδημογραφικά δεδομένα του πληθυσμού μελέτης, το δεύτερο με ερωτήσεις της κλίμακας κλινικής ενσυναίσθησης Jefferson (Jefferson Scale of Empathy) και το τρίτο μέρος με σειρά ερωτήσεων της κλίμακας θυμικής ενσυναίσθησης Toronto (Toronto Empathy Questionaire) Η στατιστική ανάλυση των δεδομένων του ερωτηματολογίου πραγματοποιήθηκε με το πρόγραμμα IBM SPSS (Statistical Package for the Social Science) Version: 28.0.00
Αποτελέσματα: παρατηρήθηκε ότι οι Έλληνες ιατροί εμφανίζουν υψηλού βαθμού τόσο κλινική όσο και θυμική ενσυναίσθηση. Αν και οι ιατροί μικρότεροι της ηλικίας των 30 ετών εμφανίζουν χαμηλότερη ενσυναίσθηση. Δεν βρέθηκε συσχέτιση με την ειδικότητα, το φύλο, το συνολικό χρόνο άσκησης της ειδικότητας. Επιπλέον υπάρχει θετική συσχέτιση ανάμεσα στην θυμική και κλινική ενσυναίσθηση.
Συμπεράσματα: τα προγράμματα σπουδών στην ιατρική σχολή θα πρέπει να στοχεύουν στην καλλιέργεια της ενσυναίσθησης. Η ενίσχυση της δεξιότητας αυτής μπορεί να υλοποιηθεί με την ένταξη μαθημάτων εξομοίωσης αντιμετώπισης ασθενών παράλληλα με τα μαθήματα αντιμετώπισης κλινικών προβλημάτων. Ακόμα, η οργάνωση του χρόνου εξέτασης στο ιατρείο δύναται να συμβάλλει στην γνωριμία με τον άρρωστο και την αποτελεσματικότερη επικοινωνία.
Aim: The purpose of this diploma thesis is to investigate the factors that contribute positively or negatively to the application of empathy during the communication between doctors and patient
Method: The study population is 171 physicians working either in the public or private sector, which the majority of them belonging to the 2nd Health District. Specialties vary. Participants were asked to complete a questionnaire consisting of three parts: the first part being a series of question referring to the socio-demographic data of the study population, the second part being questions from the Jefferson Scale of Empathy and the third part being a series of question of the Toronto Empathy Questionnaire. The statistical analysis of the questionnaire data was performed with the IBM SPSS program (Statistical Package for the Social Science) Version 28.0.00
Results: it was noticed that Greek doctors show a high degree of both clinical and emotional empathy, although doctors under the age of 30 show lower empathy. No correlation was found with the specialty, gender or total time practicing the specialty. Furthermore, there is a positive correlation between emotional and clinical empathy.
Conclusions: medical school curricula should aim to cultivate empathy. Strengthening this skill can be implemented by including patient management simulating courses alongside clinical problem-solving courses. Alongside that the organization of the examination time at the doctor’s office can contribute to getting to know the patient and communicating more effective.
