Η κακοποίηση ηλικιωμένων έχει αναγνωριστεί από τα τέλη του μισού του 20ου αιώνα. Ο αυξανόμενος αριθμός ηλικιωμένων ατόμων προκαλεί ανησυχία λόγω της μεγάλης συχνότητας κακοποίησης. Η κακοποίηση είναι ένα πολύπλευρο φαινόμενο που μπορεί να είναι δύσκολο να αναγνωριστεί καθώς παρουσιάζεται με διάφορες μορφές. Οι επαγγελματίες υγείας συχνά αντιμετωπίζουν περιστάσεις στις οποίες πρέπει να αναλύσουν ή να ζητήσουν βοήθεια από αρμόδια αρχή για να αξιολογήσουν ύποπτες περιπτώσεις κακοποίησης. Ωστόσο, η διεθνής έρευνα δείχνει ότι υπάρχει έλλειψη σαφήνειας στην κατανόηση του ζητήματος και ότι η αποτελεσματική αντιμετώπιση της κακοποίησης απαιτεί μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση ενίοτε πολύπλοκων καταστάσεων αποτέλεσμα διαφόρων παραγόντων, όπως για παράδειγμα η έλλειψη γνώσης. Ως εκ τούτου, σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν να καταγραφούν οι γνώσεις και οι στάσεις των επαγγελματιών υγείας απέναντι στην ανίχνευση και τη διαχείριση της κακοποίησης ηλικιωμένων ατόμων. Πραγματοποιήθηκε ποσοτική περιγραφική έρευνα στην οποία συμμετείχαν 98 επαγγελματίες υγείας. Το ερευνητικό εργαλείο που χρησιμοποιήθηκε ήταν το REAGERA-P (Responding to Elder Abuse in GERiAtric Care – Provider questionnaire). Τα αποτελέσματα της έρευνας κατέδειξαν μεταξύ άλλων ότι οι περισσότεροι συμμετέχοντες δεν έλαβαν κατάλληλη εκπαίδευση ούτε στις σπουδές τους (39,8%) ούτε σε άλλη στιγμή (41,8%) σχετικά με την κακοποίηση των ηλικιωμένων. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αναφέρθηκε ότι δεν υπήρχαν στον χώρο εργασίας τους καταγεγραμμένες οδηγίες για τη διαχείριση περιπτώσεων βίας στις στενές σχέσεις ή την κακοποίηση ηλικιωμένων (55,1%). Οι περισσότεροι συμμετέχοντες ανέφεραν ότι, όταν πρόκειται να κάνουν ερωτήσεις σε ηλικιωμένους ασθενείς σχετικά με το ενδεχόμενο κακοποίησης, προβληματίζονται αρκετά ότι ο ασθενής θα αντιδράσει αρνητικά (57,1%) και ότι δεν θα είναι σε θέση να του προσφέρουν μια ικανοποιητική συνεχιζόμενη υποστήριξη (59,2%). Τα αποτελέσματα της μελέτης περίπωσης έδειξαν ότι η συντριπτική πλειονότητα των συμμετεχόντων (82,7%) ήταν σε θέση να αναγνωρίσουν την κακοποίηση μόνο μέσα από προφανείς τραυματισμούς (μόλωπες). Σχεδόν το σύνολο των συμμετεχόντων ανέφερε ότι οι υπηρεσίες υγείας έχουν σχετικά πολλή έως πάρα πολλή ευθύνη για την αναγνώριση των ηλικιωμένων ασθενών που έχουν υποστεί ή υφίστανται κακοποίηση (90,2%). Τα αποτελέσματα κατέδειξαν την αναγκαιότητα εκπαίδευσης των επαγγελματιών υγείας στη διερεύνηση και αντιμετώπιση ηλικιωμένων θυμάτων βίας και συζητήθηκαν στο πλαίσιο προηγούμενων συναφών ευρημάτων.
Elder abuse has been recognized since the second half of the 20th century. The growing number of elderly people is a cause for concern because of the high incidence of abuse. Abuse is a multifaceted phenomenon that can be difficult to recognize as it takes many forms. Health professionals often face circumstances in which they need to analyze or seek the assistance of a competent authority to assess suspected cases of abuse. However, international research shows that there is a lack of clarity in the understanding of the issue and that effective treatment of abuse requires a comprehensive assessment of sometimes complex situations resulting from various factors, such as lack of knowledge. Therefore, the purpose of this paper was to document the knowledge and attitudes of health professionals towards the detection and management of elder abuse. A quantitative descriptive survey was conducted involving 98 healthcare professionals. The research tool used was the REAGERA-P (Responding to Elder Abuse in GERiAtric Care – Provider questionnaire). The results of the research conducted showed, among other things, that most participants did not receive adequate training either during their studies (39.8%) or at another time (41.8%) about elder abuse. In most cases, it was reported that there were no written guidelines in their workplace meant for handling cases of violence between people of the close environment or elder abuse (55.1%). Most participants reported that, when it comes to asking elderly patients questions about the possibility of abuse, they are quite concerned that the patient will react negatively (57.1%) and that they will not be able to offer them adequate ongoing support (59 .2%). The results of the walkthrough study showed that the vast majority of participants (82.7%) were able to recognize abuse only through obvious injuries (bruises). Almost all participants reported that health services have relatively much to very much responsibility for identifying elderly patients who have suffered or are being abused (90.2%). The results demonstrated the necessity of training health professionals in the investigation and treatment of elderly victims of violence and were discussed in the context of previous related findings.
Αλεξάνδρα Νταλαγιάννη : 520429