Οι αξιόποινες πράξεις που διενεργούνται υπό το ευρύ φάσμα της διαφθοράς συνήθως διαπράττονται κρυφά με αποτέλεσμα η αποκάλυψή τους και ακόμα περισσότερο η παραπομπή τους στη δικαιοσύνη να καθίσταται ιδιαίτερα δύσκολη, αν όχι αδύνατη, χωρίς τη βοήθεια ατόμων που έχουν ενημερωθεί για αυτές κατά την άσκηση των καθηκόντων τους ή εμπλέκονται σε αυτές. Η εν λόγω μελέτη εστιάζει στην ανάλυση δύο ειδικών κατηγοριών μαρτύρων που εμφανίζονται ως σημαντικό εργαλείο για την πρόληψη διεφθαρμένων πρακτικών στο πλαίσιο της ποινικής νομοθεσίας: των «μαρτύρων δημοσίου συμφέροντος» και των «μαρτύρων του στέμματος». Οι εν λόγω μάρτυρες, αν και κληρονομούν την ιδιότητα του μάρτυρα κατά την κλήση τους να καταθέσουν ενώπιον της δικαιοσύνης, υπερβαίνουν την παραδοσιακή λειτουργία του αποδεικτικού μέσου. Η βασική τους αποστολή συνίσταται στη συνεισφορά τους στην αποκάλυψη και την καταπολέμηση εγκληματικών ενεργειών, καθιστώντας τους ουσιώδεις για την ποινική δικαιοσύνη και την αντεγκληματική πολιτική. Στο πρώτο κεφάλαιο αναλύεται η διαφθορά, ο θεσμός των προστατευόμενων μαρτύρων, τα μέτρα προστασίας του άρθρου 218 ΚΠΔ που λαμβάνονται υπέρ αυτών καθώς και η αξιολόγησή τους. Στο δεύτερο κεφάλαιο της εργασίας αναλύεται η διάσταση του μάρτυρα δημοσίου συμφέροντος, γνωστού επίσης ως «whistleblower». Αναφέρονται οι προϋποθέσεις και η διαδικασία επίτευξης της σχετικής ιδιότητας βάσει του άρθρου 47 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (Κ.Π.Δ.), καθώς και η νομική προστασία που παρέχεται στους εν λόγω μάρτυρες. Προστίθενται επίσης σχόλια σχετικά με την Οδηγία (ΕΕ) 2019/1937 με το Ν.4990/2022 και την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΔΔΑ), η οποία επηρεάζει άμεσα το εθνικό πλαίσιο προστασίας των συγκεκριμένων μαρτύρων και τέλος γίνεται διάκριση των «whistleblowers» από άλλες συναφείς έννοιες. Στο τρίτο κεφάλαιο εξετάζεται η έννοια του μάρτυρα του στέμματος και τα ευνοϊκά μέτρα που λαμβάνουν, παρατίθεται η ανάλυση των ευνοϊκών μέτρων των άρθρων 263Α ΠΚ, 187Γ ΠΚ και 27 του ν. 4139/2013 περί ναρκωτικών και γίνεται ανάλυση του θεσμού της «έμπρακτης μεταμέλειας» .

Criminal acts carried out under the broad spectrum of corruption are usually committed covertly, making their disclosure and even more so their prosecution extremely difficult, if not impossible, without the help of people who have been informed of them in the course of their duties. them or are involved in them. This study focuses on the analysis of two special categories of witnesses that appear as an important tool for the prevention of corrupt practices in the context of criminal law: "public interest witnesses" and "Crown witnesses". These witnesses, although they inherit the status of a witness when they are called to testify before justice, go beyond the traditional function of the evidentiary medium. Their main mission is to contribute to the detection and combating of criminal activity, making them essential to criminal justice and anti-crime policy. The first chapter analyzes corruption, the institution of protected witnesses, the protection measures of Article 218 of the Criminal Code taken in their favor as well as their evaluation. The second chapter of the thesis analyzes the dimension of the public interest witness, also known as "whistleblower". The conditions and the procedure for obtaining the relevant status based on article 47 of the Code of Criminal Procedure (C.P.D.) are mentioned, as well as the legal protection provided to the witnesses in question. Comments are also added regarding Directive (EU) 2019/1937 with Law 4990/2022 and the jurisprudence of the European Court of Human Rights (ECtHR), which directly affects the national framework for the protection of specific witnesses and finally a distinction is made between "whistleblowers" from other related meanings. The third chapter examines the concept of the crown witness and the favorable measures they receive, the analysis of the favorable measures of articles 263A PK, 187C PK and 27 of Law 4139/2013 on drugs is listed and an analysis is made of the institution of "actual remorse".