Η νόσος Alzheimer είναι μια χρόνια νευροεκφυλιστική διαταραχή και αποτελεί το συχνότερο αίτιο της άνοιας. Υπολογίζεται ότι  είναι η έβδομη αιτία θανάτου στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2022 και ότι το 2050 ο αριθμός των ασθενών παγκοσμίως θα ανέρχεται στα 150 εκατομμύρια. Η κύρια κλινική εκδήλωσή της είναι η διαταραχή στη μνήμη αλλά σταδιακά επηρεάζονται και άλλες νευρικές λειτουργίες επιβαρύνοντας τη κοινωνική ζωή του ασθενούς. Πρόκειται για μια ασθένεια που έχει μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό κόστος καθώς δε θεραπεύεται και ο ασθενής χρειάζεται συνεχή επίβλεψη και φροντίδα. Η έγκαιρη διάγνωση της νόσου είναι κρίσιμη ώστε να αρχίσει άμεσα η φαρμακευτική αγωγή που μπορεί να καθυστερήσει την εξέλιξη της νόσου και να βελτιώσει τη ποιότητα ζωής του ασθενούς. Στη παρούσα εργασία γίνεται μια προσπάθεια διερεύνησης των διαγνωστικών προσεγγίσεων με ιδιαίτερη έμφαση στην μελέτη των βιοδεικτών που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την έγκαιρη διάγνωση, την σταδιοποίηση της ασθένειας αλλά και την παρακολούθηση της ανταπόκρισης στη θεραπευτική αγωγή. Στην εισαγωγή γίνεται μια αναφορά στη δομή του εγκεφάλου και στο τρόπο μεταβίβασης των νευρικών ερεθισμάτων. Στο πρώτο κεφάλαιο, γίνεται αναφορά στη παθοφυσιολογία και τα αίτια της νόσου. Στο δεύτερο κεφάλαιο, παρουσιάζονται οι σημαντικότεροι βιοδείκτες που έχουν μελετηθεί καθώς και βιοδείκτες που βρίσκονται υπό μελέτη. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στους βιοδείκτες που ανιχνεύονται στο αίμα και τα υγρά καθώς είναι αυτοί που μπορούν να χρησιμοποιηθούν πιο εύκολα στη κλινική πρακτική. Τέλος, στο τρίτο κεφάλαιο, γίνεται μια παρουσίαση των σημαντικότερων περιορισμών στη χρήση των βιοδεικτών καθώς και εξαγωγή συμπερασμάτων από τη παρούσα εργασία.

Alzheimer's disease is a chronic neurodegenerative disorder and is the most common cause of dementia. It is estimated that it is the seventh leading cause of death in the United States in 2022 and that in 2050 the number of patients worldwide will reach 150 million. Its main clinical manifestation is the memory disorder, but other nervous functions are gradually affected, burdening the patient's social life. It is a disease that has a large social and economic cost as it is not curable and the patient needs constant supervision and care. Early diagnosis of the disease is critical in order to immediately start medication that can delay the progression of the disease and improve the patient's quality of life. In this paper, an attempt is made to investigate the diagnostic approaches with particular emphasis on the study of biomarkers that can be used for early diagnosis, staging of the disease and monitoring the response to treatment. In the introduction, a reference is made to the structure of the brain and the way nerve impulses are transmitted. In the first chapter, reference is made to the pathophysiology and causes of the disease. In the second chapter, the most important biomarkers that have been studied as well as biomarkers that are under study are presented. Particular emphasis is placed on biomarkers detected in blood and fluids as they are the ones that can be most easily used in clinical practice. Finally, in the third chapter, there is a presentation of the most important limitations in the use of biomarkers as well as drawing conclusions from the present work.