Η ισονομία, άλλως ισότητα ενώπιον του νόμου όπως ορίζεται στο άρθρο 4 του Συντάγματος,  πέραν από συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα το οποίο αφορά όλους τους Έλληνες πολίτες, αποτελεί και το θεμέλιο του δημοκρατικού πολιτεύματος. Ο νόμος και η δικαιοσύνη οφείλουν να λειτουργούν ‘’τυφλά’’ όχι υπό την έννοια της επιλεκτικής όρασης, αλλά της αμερόληπτης κρίσης και της ίσης μεταχείρισης των κοινωνών, άλλως οι θεσμοί μιας κοινωνίας όπως και η ίδια η δημοκρατία τίθενται υπό αμφισβήτηση.

Μέσα από την μελέτη του κρατικού-εταιρικού εγκλήματος ως ειδικότερης μορφής των εγκλημάτων των ισχυρών, όπου η κρατική εξουσία και η επιχειρηματική δράση συμπράττουν μεταξύ τους για την επίτευξη εκατέρωθεν επωφελών σκοπών, θα διαπιστώσουμε ότι η ισότητα στην εφαρμογή του νόμου εν τέλει δεν αποτελεί το προνόμιο όλων αλλά των λίγων και των εκλεκτών.

Η ως άνω παραδοχή έχει βαθιά τις ρίζες της στα κοινωνικά στερεότυπα που επικρατούν διαχρονικά τόσο για την έννοια όσο και την προέλευση του εγκλήματος. Η κοινωνική κατασκευή του και ο συστηματικός στιγματισμός συγκεκριμένων κατηγοριών εγκληματιών, οδηγεί αναπόφευκτα στην επιλεκτικότητα του ποινικοκατασταλτικού συστήματος και κατά συνέπεια σε άνιση μεταχείριση των πολιτών.

Η βουλευτική ασυλία η οποία αποτελεί κάθε φορά καίριο ζήτημα κατά την εξέταση των κρατικό-εταιρικών εγκλημάτων, συνιστά χαρακτηριστική περίπτωση της ποινικής επιλεκτικότητας και συνακόλουθα της δημιουργίας ανισοτήτων, κάτι που θα προσπαθήσω να αναδείξω μέσα από την μελέτη της υπόθεσης των Τεμπών που εξελίσσεται στην Ελλάδα.

Ειδικότερα αφού παρουσιαστεί σε εγκληματολογικό επίπεδο η έννοια των κρατικό-εταιρικών εγκλημάτων και η επιλεκτική λειτουργία του ποινικού συστήματος, εν συνεχεία θα προσεγγίσω το ζήτημα της βουλευτικής ασυλίας από συνταγματικής, ποινικής και εγκληματολογικής θεώρησης.

Apart from being a constitutionally guaranteed right which concerns all Greek citizens, equality before the law, as defined in Article 4 of the Constitution, is the foundation of the democratic constitution. The law and justice must operate 'blindly', not in the sense of selective vision, but in the sense of impartial judgment and equal treatment of societies, otherwise the institutions of a society and democracy itself are called into question.

Through the study of state-corporate crime as a more specific form of the crimes of the powerful, where state power and corporate action are artificially intertwined to achieve mutually beneficial ends, we will see that equality in the application of the law is ultimately not the prerogative of all but of the few and the select few.

The above assumption is deeply rooted in the social stereotypes that have prevailed over time about both the concept and the origin of crime. The social construction of crime and the systematic stigmatisation of specific categories of criminals inevitably leads to the selectivity of the criminal justice system and consequently to unequal treatment of citizens.

Parliamentary immunity, which is always a key issue in the examination of state-corporate crimes, constitutes a typical case of criminal selectivity and consequently of the creation of inequalities, something that I will try to highlight through the study of the Tempi case that is developing in Greece.

In particular, after presenting the concept of state-corporate crimes and the selective operation of the criminal system at a criminological level, I will then approach the issue of parliamentary immunity from a constitutional, criminal and criminological perspective.