Η παρούσα εργασία επιχειρεί να αναδείξει το ρόλο που παίζει η κοινωνικότητα στην αυτααναφερόμενη κατάσταση της υγείας των ηλικιωμένων. Πιο συγκεκριμένα με την παρούσα μελέτη γίνεται μια προσπάθεια διερεύνησης του βαθμού κοινωνικότητας των ηλικιωμένων, δεδομένου ότι η ομαλή ενσωμάτωση στο κοινωνικό σύνολο συνοδεύεται από ευεργετικά αποτελέσματα στην ψυχική, συναισθηματική και φυσική κατάσταση υγείας τους, μέσω πολλαπλών μονοπατιών επίδρασης.
Αναλυτικότερα, διερευνήθηκε το επίπεδο κοινωνικότητας δείγματος 159 ηλικιωμένων ενηλίκων με μέση ηλικία τα 70,27 έτη, το αυτοεκτιμώμενο επίπεδο κοινωνικής στήριξης που λαμβάνουν από κοινωνικά δίκτυα (οικογένεια, σημαντικό άλλο, φίλους) καθώς και ο βαθμός επίδρασης τους στην αυτοαναφερόμενη κατάσταση της σωματικής και ψυχικής τους υγείας. Τα αποτελέσματα της πρωτογενούς μελέτης που διεξήχθη δείχνουν ότι οι κοινωνικές σχέσεις αποτελούν έναν σημαντικό προγνωστικό παράγοντα κινδύνου για την υγεία των ηλικιωμένων. Η κοινωνική ενσωμάτωση δρα ευεργετικά στην υγεία των ηλικιωμένων, ενώ η κοινωνική απομόνωση αποτελεί αιτία κακής υγείας και χαμηλού επιπέδου ποιότητας ζωής. Τα ηλικιωμένα άτομα με δυνατό κοινωνικό δίκτυο έχουν λιγότερες πιθανότητες να αναπτύξουν προβλήματα υγείας, όπως είναι η κατάθλιψη ή η γνωστική έκπτωση. Σύμφωνα με τα ευρήματα της παρούσας εργασίας η επαγγελματική κατάσταση συσχετίζεται θετικά με την υποκειμενική αντίληψη καλής υγείας των ηλικιωμένων. Ωστόσο δεν προκύπτει κάποια σημαντική συσχέτιση μεταξύ της αυτοεκτιμούμενης κοινωνικότητας με τους επιμέρους δείκτες υγείας, αποτέλεσμα που πιθανά οφείλεται στον περιορισμένο αριθμό των συμμετεχόντων στην έρευνα. Περιορισμένοι δείκτες υγείας συσχετίζονται με την κοινωνική υποστήριξη, δείχνοντας ότι η αυξημένη κοινωνική στήριξη συνδέεται με καλύτερη υγεία. Παρόλα αυτά, η έρευνα δείχνει τη σημασία που έχει, έστω και σε περιορισμένο βαθμό, η κοινωνική υποστήριξη για την υγεία των ηλικιωμένων.
Δράσεις κοινωνικής επανένταξης των ηλικιωμένων μπορούν να συμβάλλουν στη διατήρηση ή και τη βελτίωση της λειτουργικότητας τους και της αυτονομίας τους μέσα στο κοινωνικό περιβάλλον.
This paper attempts to highlight the role of sociability in the self-reported health status of the older people. More specifically, with the present study, an attempt is being examine the degree of sociability of the elderly, given that smooth integration into society is associated with beneficial effects on their mental, emotional and physical health through multiple ways of influencing.
In more detail, the level of sociability of a sample of 159 older adults with an average age of 70.27 years, the self-assessed level of social support they received from their social networks (family, significant other, friends) as well as the degree of their influence on the self-reported state of physical and mental health were examined. The results of the primary study conducted show that social relationships are an major predictor of health risk in older people. Social integration has a beneficial effect on the health of the elderly, while social isolation is a cause of poor health and a low level of quality of life. Older people with a strong social network are less likely to develop health problems such as depression or decline in cognitive function. According to the results of this work, the professional status is positively correlated with the subjective perception the good state of health of older people. However, there is no significant correlation between self-reports of sociability and individual health indicators, a result that is probably due to the self-rated number of research participants. Limited health indicators with social support, indicating an increase in social support is linked to with better health. Nevertheless, the study shows the importance of social support for older people’s health albeit in a limited way.
Actions for the social reintegration of older people can contribute to the maintenance or improvement of their functionality and autonomy in the social environment.
