Η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, την 20η Ιουλίου 1974, υπήρξε μια διακλαδική επιχείρηση των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων, η οποία περιλάμβανε ταυτόχρονη αποβατική, αεραποβατική και αεροκίνητη ενέργεια, καθώς και ενέργειες, από τις ήδη υφιστάμενες στη νήσο τουρκικές και τουρκοκυπριακές Δυνάμεις. Στις συνειδήσεις, η εισβολή ταυτίστηκε εν πολλοίς με την απόβαση που πραγματοποίησε το Τουρκικό Ναυτικό στην ακτή Πέντε Μίλι (Πεντεμίλι) δυτικά της Κυρήνειας, την πρώτη ημέρα των επιχειρήσεων. Είναι γεγονός ότι η απόβαση αποτέλεσε από μόνη της μία ιδιαίτερη και σύνθετη επιχείρηση, η οποία περιλάμβανε: τη συγκέντρωση και τη συγκρότηση των εμπλεκόμενων δυνάμεων, τη φόρτωσή τους, τον πλου και την προστασία της αποβατικής νηοπομπής, την εκκαθάριση της ακτής απόβασης, τη διεξαγωγή της απόβασης και την υποστήριξή της. Όπως γίνεται αντιληπτό, η σχεδίαση, η οργάνωση και η εκτέλεση μίας επιχείρησης τέτοιας έκτασης και πολυπλοκότητας θα ήταν αδύνατον να υλοποιηθούν αν οι προετοιμασίες ξεκινούσαν εκ του μηδενός, την 15η Ιουλίου 1974. Τη συγκεκριμένη ημέρα ελήφθη η απόφαση της εισβολής από την Τουρκική Ηγεσία, με αφορμή το πραξικόπημα της χούντας του Ταξίαρχου Δημήτριου Ιωαννίδη εναντίον του Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Αντιθέτως, η απόβαση, όπως και το σύνολο της επιχείρησης, αποτέλεσαν προϊόν πολυετούς προετοιμασίας των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων και του Τουρκικού Ναυτικού, εν προκειμένω. Η ουσιαστική έναρξη της προετοιμασίας εντοπίζεται την περίοδο της πρώτης ένοπλης κλιμάκωσης του Κυπριακού Ζητήματος, μετά τον Δεκέμβριο του 1963.

Στο πρώτο κεφάλαιο της εργασίας παρουσιάζεται η συμμετοχή του Τουρκικού Ναυτικού στην παρατεταμένη κρίση του Κυπριακού Ζητήματος, μεταξύ Δεκεμβρίου 1963 - Αυγούστου 1964, καθώς και στην επόμενη κρίση του Νοεμβρίου του 1967. Κατά την παρουσίαση αναδεικνύονται οι πρόσθετοι στρατιωτικοί λόγοι, πέραν των πολιτικών, οι οποίοι συνηγόρησαν στη μη πραγματοποίηση μιας εισβολής, στις συγκεκριμένες περιπτώσεις, παρά την επανειλημμένη φόρτωση των στρατευμάτων στα πλοία. Μετά την περιγραφή κάθε κρίσης, ακολουθεί η παράθεση των κινήσεων προσαρμογής του Τουρκικού Ναυτικού, στα εκάστοτε διδάγματα, ώστε να καταδειχθεί η έκταση της τουρκικής προσπάθειας μεταξύ 1964-1973 για την ταχεία απόκτηση των απαραίτητων ικανοτήτων εισβολής. Στο δεύτερο κεφάλαιο παρουσιάζεται ο επιταχυνόμενος επιχειρησιακός προσανατολισμός του Τουρκικού Ναυτικού προς την Κύπρο, μετά τον Αύγουστο του 1973, όταν οι απαραίτητες αποβατικές ικανότητες είχαν πλέον αναβαθμιστεί σημαντικά και ο επιτελικός σχεδιασμός βρισκόταν σε προχωρημένο στάδιο ωρίμανσης. Το κεφάλαιο ολοκληρώνεται με την παρουσίαση του τελικού επιχειρησιακού σχεδιασμού και της πυρετώδους προετοιμασίας του Τουρκικού Ναυτικού για την εισβολή της 20ης Ιουλίου 1974, η οποία ξεκίνησε στις 15 Ιουλίου 1974 και περατώθηκε με τον απόπλου της αποβατικής νηοπομπής και της δύναμης προστασίας της από τα λιμάνια της Μερσίνης και του Taşucu το μεσημέρι της 19ης Ιουλίου 1974. Στο τελευταίο κεφαλαίο παρατίθενται συμπεράσματα και κρίσεις επί των καίριων σημείων που εθίγησαν στο προηγούμενα δύο κεφάλαια. Το σύνολο των πληροφοριών προέρχεται αποκλειστικά από ανοικτές και ελεύθερα διακινούμενες έντυπες και ηλεκτρονικές πηγές.  

The Turkish invasion of Cyprus, which took place on the 20th of July 1974, was a joint operation of the Turkish Armed Forces which included amphibious and air assault, as well as actions by the Turkish and Turkish Cypriot Forces already present on the island. However, the invasion is still widely identified with the landing conducted by the Turkish Navy at the Pente Mili (Pentemili) coast, west of the small port of Kyrenia, on the first day of the operations. It is true that the landing itself was an individual and complex operation which included the assembly and the formation of the forces involved, the proper boarding on the landing ships, the tactical sailing and security of the landing convoy, the cleaning-up of the landing shore, the prosecution and the support of the landing. It is now obvious that, the proper planning and execution of an operation of such magnitude and complexity would have been impossible had the preparations initiated from scratch on the 15th of July 1974. That date, the Turkish Leadership decided to proceed with the invasion following the coup against the President of Cyprus, Archbishop Makarios by the Junta of Brigadier General Dimitrios Ioannidis. Actually, the landing, like the entire operation, was the product of many years of preparation of the Turkish Armed Forces and the Turkish Navy in this case. The actual start of the preparation is traced back to the period of the first armed escalation of the Cyprus Issue, in December 1963.

In the first chapter of this Thesis, the participation of the Turkish Navy in the prolonged crisis of the Cyprus Issue between December 1963 - August 1964, as well as in the subsequent crisis of November 1967, is presented. During the presentation, the additional military reasons, in addition to the political ones, are highlighted, which advocated not proceeding to an invasion, on the given occasions, despite the repeated boarding of the troops on the landing ships. After the description of each crisis, the adjusting movements of the Turkish Navy are presented, following the lessons learned, for reasons of demonstration of the extended Turkish effort, between 1964-1973 for a rapid development of the necessary military capabilities. The second chapter presents the accelerated operational orientation of the Turkish Navy towards Cyprus, after August 1973, when the necessary amphibious capabilities had now been significantly upgraded and the operational planning was in an advanced level of completion. The chapter concludes by presenting the final operational planning and the feverish invasion preparations of the Turkish Navy for the 20th of July 1974, which began on the 15th of July 1974 and ended with the departure of the landing convoy and its close support force from the ports of Mersin and Taşucu at the noon of the 19th of July 1974. In the last chapter, conclusions and judgments are presented on the key points touched upon in the previous chapters. The entire information derives from open and freely circulated printed and electronic sources exclusively.