Η παρούσα εργασία  επικεντρώνεται στη συμβολή, το ρόλο και τις ενέργειες του Νικολάου Πλαστήρα, κατά το κίνημα της 11^ης Σεπτεμβρίου του 1922. Αρχικά  παρουσιάζονται τα γεγονότα της μικρασιατικής εκστρατείας που οδήγησαν στην Καταστροφή και η πολεμική δράση του Πλαστήρα,  μέχρι την εξεταζόμενη περίοδο.   Ακολουθούν  διαδοχικά κεφάλαια που αναφέρονται στην έκρηξη του κινήματος στα νησιά, την επικράτησή του και τα πρώτα προβλήματα  που αντιμετώπισε, ενώ ιδιαίτερη μνεία γίνεται στην δίκη και την  εκτέλεση των έξι που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για την Καταστροφή, όπως και στην πορεία που ακολούθησε το κίνημα σχετικά με το ζήτημα της μορφής του πολιτεύματος. Ο ρόλος και οι ενέργειες, του διαλλακτικού πάντως, Πλαστήρα, που από τον Νοέμβριο του ίδιου χρόνου γίνεται και τυπικά, αρχηγός της Επανάστασης, εξελίσσονται και αναδεικνύονται σε ένα περιβάλλον έντονων πιέσεων   τόσο  από στρατιωτικούς παράγοντες στο εσωτερικό του ίδιου του κινήματος,  όσο και παντοειδών πιέσεων του στρατεύματος.  Έντονες πάντως είναι και  οι επιδράσεις  παραγόντων της πολιτικής, όπου βαρύνουσα θέση κατέχουν οι οδηγίες και οι απόψεις  του Βενιζέλου, παρόλο που δεν βρίσκεται ακόμα στην Ελλάδα. Ο Πλαστήρας, βασικός οργανωτής του κινήματος καλείται πλέον να συνδιαλλαγεί, να επιβληθεί – κυρίως στο στρατό – και βέβαια να λάβει τις αναγκαίες και κάποτε σκληρές αποφάσεις, σε μια εποχή εξαιρετικά κρίσιμη για τη χώρα,  που καλείται να αντιμετωπίσει τις συνέπειες της Καταστροφής, χωρίς πάντως να έχει ξεπεράσει το διχασμό.