Η διαφθορά αφορά σε ένα φαινόμενο το οποίο λαμβάνει διάφορες μορφές, οι οποίες είναι απόρροια των αθέμιτων και αδιαφανών συναλλαγών με σκοπό το ίδιον όφελος. Δεδομένων της παγκοσμιοποίηση και των συνεπειών που προκαλεί η διαφθορά στον κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό τομέα αλλά και στην ίδια τη δημοκρατία, ιδίως κατόπιν της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής κρίση του 2008, διεθνείς και ευρωπαϊκοί οργανισμοί, όπως ο ΟΗΕ και ο ΟΟΣΑ προέβησαν σε ενέργειες απαραίτητες για τη θωράκιση της λειτουργίας των κρατών ως μονάδα αλλά και ως σύνολο. Προτάσεις ποινικοποίησης σχετικών αδικημάτων και βέλτιστες πρακτικές, συνάμα με την εθνική νομοθετική πρωτοβουλία, αποτελούν τη βάση πρόληψης και καταστολής του φαινομένου της διαφθοράς. Δεδομένης όμως και της θεωρίας περί της επιλεκτικής νομοθέτησης, ο σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η ανάδειξη των παραγόντων που συνηγορούν στην ύπαρξη επιλεκτικής ή μη νομοθέτησης διατάξεων που καταστέλλουν ή όχι την διαφθορά στην Ελλάδας. Ένα σύνολο από πρόσθετες κρίσεις που αντιμετώπισε και αντιμετωπίζει η Ελλάδα όπως της παγκόσμιας κρίσης, της δημοσιονομικής κρίσης, του περιορισμού κεφαλαίων και της πρόσφατης υγειονομικής κρίσης, είναι περίοδοι σταθμοί για τον έλεγχο της νομοθετικής επιλεκτικότητας για το ζήτημα της διαφθοράς. Η αξιολόγηση και η άσκηση κριτικής επί των νομοθετικών διατάξεων αναδεικνύει προβλήματα και για το λόγο αυτό ελέγχεται επιμέρους τόσο το ποινικό δίκαιο όσο και το τομεακό δίκαιο, για τομείς μείζονος σημασίας όπως των δημοσίων συμβάσεων και της υγείας. Ο έλεγχος τήρησης βασικών αρχών όπως της χρηστής διοίκησης, της διαφάνειας και της καλής νομοθέτησης πλαισιώνουν εύστοχα την αξιολόγηση περί επιλεκτικής ή μη νομοθέτησης για τη διαφθορά.

Corruption is a phenomenon that takes various forms, as a result of unfair and non-transparent transactions under the personal gain purpose. Taking for granted the consequences corruption causes in the social, political and economic sector, but also in democracy itself, especially after the global financial crisis of 2008, international and European organizations, such as the UN and the OECD, took necessary actions to shield the operation of states as a unit but also as a group of states, given their cooperation through globalization. Proposals for the criminalization of relevant offenses and best practices, along with the national legislative initiative, form the basis of prevention and suppression of the phenomenon of corruption. However, given the theory of selective legislation, the purpose of this paper is to highlight the factors that advocate the existence of (none) selective legislative provisions that suppress or not the corruption in Greece. A set of additional crises that Greece has faced and is facing such as the global crisis, the fiscal crisis, capital constraints and the recent health crisis, are milestone periods for the re-examination of legislative selectivity on the issue of corruption. The evaluation and criticism of the legislative provisions highlights problems. Thus, both the national criminal law and the sectoral law are examined individually, especially for areas of major importance such as public contracts and health. Checking compliance with basic principles such as good governance, transparency and good legislation appropriately frame the assessment of the existence of selective or non-selective legislation on corruption.