Η διπλωματική αυτή εργασία, επιχειρεί πρώτα μια συνεκτική ανάλυση των άρθρων 159 και 159Α του Ποινικού Κώδικα (Π.Κ.), τα οποία τυποποιούν ως εγκλήματα ορισμένες εκδηλώσεις της πολιτικής διαφθοράς. Πρόκειται για τη δωροληψία και τη δωροδοκία των προσώπων, τα οποία είναι φορείς της νομοθετικής, της εκτελεστικής και της αυτοδιοικητικής εξουσίας είτε δρουν ατομικά είτε ως μέλη των συλλογικών οργάνων τους, καθώς και των υφυπουργών, οι οποίοι δεν περιλαμβάνονται στην απαρίθμηση των μελών της κυβέρνησης της παραγράφου 2 άρθρου 1 του ν. 4622/2019.

Στις ρυθμίσεις των άρθρων 159 και 159Α του Π.Κ., υπόκεινται και τα μέλη των κοινοβουλευτικών συνελεύσεων ή των υπερεθνικών οργανισμών στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα, όπως και τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ή της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και τέλος οι πρωθυπουργοί, οι βουλευτές ή οι σύμβουλοι τοπικής αυτοδιοίκησης τρίτων κρατών.

Στη συνέχεια εξετάζεται η ειδική αντιμετώπιση της δίωξης και εκδίκασης των εγκλημάτων δωροληψίας και δωροδοκίας αποκλειστικώς των υπουργών, βάσει του άρθρου 86 του Συντάγματος και του εκτελεστικού νόμου 3126/2003 περί ποινικής ευθύνης των υπουργών, όπως ισχύει μετά την τροποποίηση του με τον ν. 4855/2021.

Η εν λόγω ειδική δικονομική αντιμετώπιση των υπουργικών αδικημάτων, τροφοδοτεί μια μακρόχρονη συζήτηση στο χώρο της νομικής επιστήμης και της πολιτικής πράξης, η οποία διεξαγόμενη υπεύθυνα, επιφέρει κατά καιρούς βελτιώσεις του εκάστοτε ισχύοντος σχετικού δικαίου, χωρίς να έχει ακόμη ενδώσει, σε θορυβώδεις προτάσεις για την κατάργησή της.

Δεδομένης ωστόσο της σημασίας της απρόσκοπτης και σταθερής διακυβέρνησης, για την ασφάλεια, την οικονομική πρόοδο της χώρας και την εμβάθυνση των δικαιωμάτων των πολιτών, θα πρέπει να αντιμετωπίζονται με περίσκεψη, οι ακραίες ή απόλυτες θέσεις για τη δίωξη των υπουργών με τις κοινές δικονομικές προβλέψεις.

Εν τέλει, τα εξεταζόμενα στην εργασία εγκλήματα, αποτελούν ποινικοποιημένο μέρος του φαινομένου της διαπλοκής πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, η οποία αναπτύσσεται ανταγωνιστικά προς τη συνταγματική και την έννομη τάξη.

This thesis first attempts a coherent analysis of articles 159 and 159A of the Penal Code (P.C.), which standardize as crimes certain manifestations of political corruption. This concerns bribery and corruption of persons who are members of the legislative, executive an self-governing powers, whether acting individually or as members of their collective bodies, as well as of deputy ministers, who are not included in the list of members of government in paragraph 2 of article 1 of law 4633/2019.

Members of parliamentary assemblies or supranational organisations in which Greece participates, as well as members of the European Parliament or the European Commission and finally prime ministers, members of parliament or local government councilors of third countries are also subject to the provisions of articles 159 and 159A of the Penal Code.

Next, the special handling of the prosecution and adjudication of the crimes of bribery and bribery exclusively of ministers is examined, based on article 86 of the Constitution and executive law 3126/2003 on the criminal liability of ministers, as it applies after its amendment by law 4855/2021.

This special procedural treatment of ministerial offences fuels a long-standing debate in the field of jurisprudence and political practice, which, conducted responsibly, has brought about occasional improvements to the relevant law in force, without yet having given in to noisy proposals for its abolition.

However, given the importance of uninterrupted and stable governance for the security, economic progress of the country and the deepening of citizens rights, extreme or absolute positions on the prosecution of ministers should be treated with caution under the common procedural provisions.

Ultimately, the crimes considered in the paper constitute a criminalised part of the phenomenon of the interlocking of political and economic power, which develops in competition with the constitutional and legal order.