Η υπέρταση αποτελεί τον βασικότερο παράγοντα κινδύνου και προβλέπεται ότι έως το έτος 2025, σε όλο τον κόσμο, 1,5 δισεκατομμύρια ενήλικες θα έχουν υπέρταση. Η ασθένεια αυτή αποτελεί τον πιο κρίσιμο τροποποιήσιμο παράγοντα κινδύνου που συμβάλλει στην καθολική νοσηρότητα και θνησιμότητα σε παγκόσμια κλίμακα. Η συσχέτισή του με αυξημένο κίνδυνο καρδιαγγειακής νόσου (CVD) τονίζει τη σημασία του. Ωστόσο, λιγότεροι από τους μισούς πάσχοντες από υπέρταση γνωρίζουν την κατάστασή τους και ένας σημαντικός αριθμός, αν και γνωρίζει, παραμένει χωρίς θεραπεία ή λαμβάνουν ανεπαρκή θεραπεία. Συγκεκριμένα, η επιτυχής διαχείριση της υπέρτασης παίζει καθοριστικό ρόλο στη μείωση της συνολικής επιβάρυνσης της νόσου και της θνησιμότητας.

Η αιτιολογία της υπέρτασης συνυφαίνεται περίπλοκα στην αλληλεπίδραση περιβαλλοντικών και παθοφυσιολογικών παραγόντων που επηρεάζουν διάφορα σωματικά συστήματα, που συμπληρώνονται από μια γενετική προδιάθεση. Μια ολοκληρωμένη αξιολόγηση των υπερτασικών ασθενών περιλαμβάνει ακριβή και τυποποιημένη μέτρηση της αρτηριακής πίεσης (ΑΠ), πρόβλεψη κινδύνου αθηροσκληρωτικής καρδιαγγειακής νόσου, έλεγχο για βλάβες στα όργανα-στόχους, ταυτοποίηση δευτερογενών αιτιών και αναγνώριση συννοσηροτήτων όπως καρδιαγγειακή  και νεφρική νόσο.

Διάφοροι βιοδείκτες που σχετίζονται με την υπέρταση έχουν προταθεί και εξεταστεί κατά τη διάρκεια των δεκαετιών. Αυτά περιλαμβάνουν συστατικά του συστήματος ρενίνης-αγγειοτενσίνης-αλδοστερόνης (RAAS), όπως η δραστικότητα ρενίνης πλάσματος (PRA) και της αλδοστερόνης, και συστατικά του συμπαθητικού νευρικού συστήματος, όπως η νορεπινεφρίνη. Τα συστατικά ενός ή και των δύο συστημάτων, είναι υποψήφιοι βιοδείκτες, καθώς παίζουν σημαντικό ρόλο στη φυσιολογία της διατήρησης της αρτηριακής πίεσης και στην παθοφυσιολογία της υπέρτασης. Άλλοι βιοδείκτες που μελετήθηκαν περιλαμβάνουν την αναλογία λευκωματίνης/κρεατινίνης, ένα μέτρο που αντικατοπτρίζει τη νεφρική λειτουργία/δυσλειτουργία, τη C-αντιδρώσα πρωτεΐνη (CRP), ένα μέτρο που αντανακλά τη φλεγμονή και το προεγκεφαλικό, και το νατριουρητικό πεπτίδιο, ένα μέτρο που αντανακλά την καρδιακή λειτουργία και την ομοιόσταση νατρίου και νερού. Ενώ δεν έχει βρεθεί βιοδείκτης που να έχει την δυνατότητα να εφαρμόζεται σε όλους τους ασθενείς με υπέρταση, η χρήση τους σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, ιδιαίτερα στην αξιολόγηση του παγκόσμιου καρδιαγγειακού κινδύνου είναι πολλά υποσχόμενη.

Η εφαρμογή τροποποιήσεων στον τρόπο ζωής, συμπεριλαμβανομένων των διατροφικών προσαρμογών και της αυξημένης σωματικής δραστηριότητας, αποδεικνύεται αποτελεσματική στη μείωση των επιπέδων ΑΠ και στην πρόληψη της εμφάνισης υπέρτασης και των επακόλουθων καρδιαγγειακών επιπλοκών της. Οι φαρμακολογικές παρεμβάσεις, ιδιαίτερα με αντιυπερτασικά φάρμακα πρώτης γραμμής, όπως αναστολείς του μετατρεπτικού ενζύμου της αγγειοτενσίνης (ΜΕΑ), αναστολείς των υποδοχέων της αγγειοτενσίνης ΙΙ, αναστολείς διαύλων ασβεστίου διυδροπυριδίνης και θειαζιδικά διουρητικά, παρουσιάζουν σημαντική αποτελεσματικότητα στη μείωση της ΑΠ και στην πρόληψη ανεπιθύμητων ενεργειών για την πλειονότητα των καρδιαγγειακών ασθενών.

Hypertension, recognized as the primary causative factor for illness and death globally, is projected to affect a staggering 1.5 billion adults worldwide by 2025. Among all modifiable risk factors, arterial hypertension stands out as the most significant contributor to universal morbidity and mortality. The link between hypertension and an elevated risk of cardiovascular disease (CVD) underscores its significance. Remarkably, less than half the individuals with high blood pressure are aware of their condition, and a substantial proportion, even when informed, go untreated or receive inadequate treatment. Ensuring effective management of hypertension assumes a pivotal role in diminishing the overall load of illness and mortality.

The genesis of hypertension is intricately connected to the complex interaction of pathophysiological and environmental factors that impact multiple bodily systems, compounded by a genetic inclination. To conduct a thorough assessment of patients with hypertension, it is important to perform precise and consistent blood pressure (BP) measurements, assess the risk of atherosclerotic cardiovascular disease, screen for damage to target organs, identify any underlying secondary causes, and recognize comorbidities such as cardiovascular disease and renal disease.

Numerous biomarkers associated with hypertension have been suggested and examined throughout the years. These biomarkers encompass elements of the renin-angiotensin-aldosterone system (RAAS), such as plasma renin activity (PRA) and aldosterone, as well as elements of the sympathetic nervous system, like norepinephrine. Considering their significant involvement in blood pressure regulation physiology and the pathophysiology of hypertension, components from either or both systems are considered logical candidate biomarkers. Additional biomarkers that have been investigated include the albumin/creatinine ratio, which indicates kidney function or dysfunction, C-reactive protein (CRP), which reflects inflammation, and probrain natriuretic peptide, which reflects cardiac function and the balance of sodium and water. Although no single biomarker has been identified for universal application in all hypertensive patients, their utilization in specific cases, particularly in assessing overall cardiovascular risk, shows promise.

Lifestyle changes, such as making adjustments to one's diet and increasing physical activity, have been proven effective in lowering blood pressure levels and preventing the development of hypertension and related heart problems. The use of medication as a treatment, especially with initial antihypertensive drugs like ACE inhibitors, angiotensin II receptor blockers, calcium channel blockers of the dihydropyridine class, and thiazide diuretics, has proven to be highly effective in reducing blood pressure and preventing negative outcomes in most patients with cardiovascular conditions.