Μετά τις εκλογές του Νοεμβρίου 1963, η "Ένωση Κέντρου" με ηγέτη τον Γεώργιο Παπανδρέου ανέλαβε την διακυβέρνηση στη χώρα. Υπό την ηγεσία του Παπανδρέου, η προτεραιότητα της κυβέρνησης ήταν η βελτίωση του εκπαιδευτικού συστήματος. Η δημιουργία νέων πολιτικών πρακτικών και η δωρεάν παιδεία σε όλα τα επίπεδα ήταν στο επίκεντρο των προτάσεών τους. Η κυβέρνηση Παπανδρέου προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις, όμως οι πολιτικές αντιξοότητες παρεμπόδισαν την πλήρη εφαρμογή των νόμων περί εκπαίδευσης.

Το Νόμος Ν.Δ. 4379/1964 «Περί Οργανώσεως και Διοικήσεως της Γενικής Εκπαίδευσης» επέφερε σημαντικές αλλαγές στο εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας. Ο νόμος αυτός επέτρεψε στους αποφοίτους της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης να εισέλθουν στη δευτεροβάθμια χωρίς εισαγωγικές εξετάσεις και να επιλέξουν μεταξύ γενικής ή τεχνικής εκπαίδευσης. Στο Γενικό και Τεχνικό Γυμνάσιο, δόθηκε έμφαση στην επαγγελματική κατάρτιση, ενώ ιδρύθηκε το Ακαδημαϊκό Απολυτήριο για την εισαγωγή στα ΑΕΙ.

Στο Λύκειο, εισήχθησαν νέα μαθήματα όπως Φιλοσοφία, Δίκαιο, και Οικονομική Επιστήμη. Οι αλλαγές αυτές αποτέλεσαν απάντηση στην ανάγκη για εκπαιδευτική ανανέωση και δημοκρατικές αρχές, επιδιώκοντας την εξασφάλιση ισότιμης πρόσβασης και κοινωνικής δικαιοσύνης. Επιπλέον, ιδρύθηκε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο για την επίβλεψη  του εκπαιδευτικού προσωπικού. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές αντικατοπτρίζουν την προσπάθεια εκσυγχρονισμού και προόδου της εκπαίδευσης στην Ελλάδα τη δεκαετία του '60.

Κατά τη δεκαετία του '60, ο ελληνικός τύπος εστιάζει στα εκπαιδευτικά θέματα. Η Ακαδημία Αθηνών προτείνει μέτρα για τη βελτίωση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά υπάρχει διαφωνία μεταξύ ειδικών.

Ο Ε. Παπανούτσος προώθησε μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση το 1964, καλώντας το κοινό να τις υποστηρίξει. Αν και ορισμένοι τις επικρότησαν, υπήρξαν και αντιδράσεις από την αντιπολίτευση και τον κλήρο. Παρουσίασε τις μεταρρυθμίσεις στο βασιλιά, αποσκοπώντας στην επιτυχία τους. Η διακοπή των μεταρρυθμίσεων το 1965 και η δικτατορία του 1967-1974 έφεραν αναστάτωση και κρίση στο εκπαιδευτικό σύστημα και την κοινωνία.

Οι αρχικές προσπάθειες που έγιναν από τη φιλελεύθερη αστική τάξη για εκδημοκρατισμό και εκσυγχρονισμό του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος εκδηλώθηκαν μέσω των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων που εφαρμόστηκαν το 1964 και το 1976. Ο μετασχηματισμός του σχολικού προγράμματος σπουδών στην ενσωμάτωση των θετικών επιστημών και η ίδρυση ενός τεχνικού κλάδου για την ευθυγράμμιση του, καθώς και οι κοινωνικές οικονομικές απαιτήσεις ήταν τα καθοριστικά χαρακτηριστικά αυτού του αναμορφωμένου εκπαιδευτικού ιδρύματος.

Ο δρόμος για την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήταν συνυφασμένος με την υποχρεωτική φοίτηση στο Γυμνάσιο και την ίδρυση τεχνικής δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. Αν και η κατάργηση των εξετάσεων στο Γυμνάσιο δίνει σε όλα τα παιδιά τη δυνατότητα να συνεχίσουν τις σπουδές τους, η παρουσία εισαγωγικών εξετάσεων για το Λύκειο τα κατευθύνει προς τις τεχνικές σχολές. Κατά συνέπεια, όσο μειώνεται ο αριθμός των μαθητών στο Λύκειο, αυξάνονται οι πιθανότητες εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ατόμων από όλες τις κοινωνικές τάξεις. Αν και υπήρχαν αντιρρήσεις, αυτές επικεντρώθηκαν κυρίως στην εφαρμογή αυτών των μέτρων και όχι στους στόχους τους. Η διαφωνία αναδύθηκε από τη σφαίρα της διανόησης και της πολιτικής, ωστόσο δεν κατάφερε να προσφέρει εναλλακτικές προτάσεις. Η ύπαρξη εξετάσεων και ο περιορισμένος αριθμός εισακτέων ήταν μέτρα που έτυχαν ομόφωνης αποδοχής από όλες τις πολιτικές παρατάξεις.

Η συγκεκριμένη εργασία μελετά το πλαίσιο των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων και εστιάζει στην εποχή των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων τη δεκαετία του 1960 και τη δεκαετία του 1970. Στόχος της εργασίας είναι  η ιστορική ανάλυση των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων με την πάροδο των χρόνων και η εξαγωγή συμπεράσματος σχετικά με το αν τελικά η παιδεία μεταρρυθμίστηκε ή απλά «ρυθμίστηκε».

After the elections of November 1963, the "Center Union" led by Georgios Papandreou took over the governance of the country. Under Papandreou's leadership, the priority of the government was the improvement of the educational system. The creation of new political practices and free education at all levels were at the core of their proposals. The Papandreou government proceeded with reforms, but political adversities hindered the full implementation of education laws.

Law No. 4379/1964 "On the Organization and Administration of General Education" brought significant changes to Greece's educational system. This law allowed graduates of primary education to enter secondary education without entrance exams and to choose between general or technical education. Emphasis was placed on vocational training in General and Technical Gymnasiums, while the Academic Lyceum was established for admission to Higher Education Institutions.

New subjects such as Philosophy, Law, and Economics were introduced in Lyceums. These changes were a response to the need for educational renewal and democratic principles, aiming to ensure equal access and social justice. Additionally, the Pedagogical Institute was established to supervise the educational personnel. These reforms reflect the effort to modernize and progress education in Greece in the 1960s.

During the 1960s, the Greek press focused on educational issues. The Academy of Athens proposed measures to improve tertiary education, but there was disagreement among specialists. E. Papanoutsos promoted education reforms in 1964, calling on the public to support them. Although some praised them, there were reactions from the opposition and the clergy. He presented the reforms to the king, aiming for their success. The interruption of reforms in 1965 and the dictatorship of 1967-1974 brought turmoil and crisis to the educational system and society.

The initial efforts made by the liberal bourgeoisie for the democratization and modernization of the Greek educational system were manifested through the educational reforms implemented in 1964 and 1976. The transformation of the school curriculum to incorporate positive sciences and the establishment of a technical branch for alignment, as well as social-economic demands, were the defining features of this reformed educational institution.

The path to access tertiary education was associated with compulsory attendance at Gymnasium and the establishment of technical secondary education. Although the abolition of exams in Gymnasium provided all children with the opportunity to continue their studies, the presence of entrance exams for Lyceum directed them towards technical schools. Consequently, as the number of students in Lyceum decreased, the chances of admission to tertiary education for individuals from all social classes increased. Although there were objections, they mainly focused on the implementation of these measures rather than their goals. The existence of exams and the limited number of admissions were measures that were unanimously accepted by all political factions.

This essay examines the framework of educational reforms and focuses on the era of educational reforms in the 1960s and 1970s. The aim of the essay is the historical analysis of educational reforms over time and drawing conclusions about whether education was ultimately reformed or simply "regulated."