Ανέκαθεν, οι φιλοσοφικές αναζητήσεις αναφορικά προς την αλήθεια, την ουσία, την ποιότητα της ζωής και των στιγμών της, αντικατοπτρίζονταν στα δημιουργήματα της τέχνης. Η τέχνη των Αρχαίων, ήδη από την Μινωϊκή και Μυκηναϊκή περίοδο, προέβαλλε καλλιτεχνικά την εκάστοτε κοσμοθεωρία της και προέβαλλε τον πολιτισμό της. Η τέχνη, ως αισθητική αναπαράσταση, ανέδειξε και αναδείχθηκε μέσω συμβόλων που αναγνωρίζονται, ταυτίζονται, αποτιμώνται και φυσικά για όλους αυτούς τους λόγους, αποτελούν χρήσιμους ενδείκτες πολιτισμικής διαπραγμάτευσης. Δεν είναι όμως μόνον η τέχνη: οι πρακτικές διαβίωσης, τα μέσα διευκόλυνσης της καθημερινής ζωής, μαρτυρούν στοιχεία συμπεριφορών, τρόπων ζωής, στάσεων και ορίων της ανθρώπινης πράξης. Η τεχνική, παρόλο που δεν αποτελεί κατεξοχήν μέσον προσδιορισμού των εκφραστικών δυνατοτήτων ενός πολιτισμού, εντούτοις μεταφέρει μηνύματα συμβολισμού και νοηματοδότησης του τρόπου μετατροπής της εμπειρίας σε πράξη μέσα στο ανθρωπογενές και το φυσικό περιβάλλον. Περαιτέρω, είναι δηλωτική των θεσμικών και κοινωνικών μεταβολών του πολιτισμικού συστήματος, εφόσον επιτρέπει τη μελέτη του μετασχηματισμού της ατομικής επινοητικότητας σε κοινωνική πρακτική. Ο Αριστοτέλης διείδε στην τεχνική, πέρα από τον εργαλειακό χαρακτήρα της, έναν εκφρασμένο τρόπο, μία τεχνοτροπία, η οποία, στην ολοκλήρωσή της δίνει στο δημιουργό την αίσθηση εκπλήρωσης ενός στόχου. Περαιτέρω, η τεχνική, αποτελεί δείκτη εξοικείωσης του κοινωνικού ανθρώπου με τη φύση, την ικανότητά του να αυτοσχεδιάζει και να παράγει νέα, εξελιγμένα μέσα διαβίωσης.
Τα υλικά επεξεργασίας και οι μορφοπλαστικές τους δυνατότητες, συγκριτικά με εκείνες των τεχνών, απετέλεσαν αντικείμενα φιλοσοφικού στοχασμού, κυρίως των περιόδων που γεννήθηκαν και ακολούθησαν τον Χρυσό Αιώνα. Ήδη ο Πλάτων, μη μπορώντας να τοποθετήσει την ουσία της αισθητικής δημιουργίας σε περιβάλλον εντός των αισθητών ορίων, υπέθεσε ως αρχή της τον κόσμο του μεταφυσικού, της υπερβατικής ιδέας. Οι θεωρήσεις του Πλάτωνα, έγιναν αντικείμενο επεξεργασίας από τη μαθηματική φαντασία του μαθητή του Αριστοτέλη, συγχωνεύτηκαν και συμπορεύτηκαν σε ένα περιβάλλον ηθικής κατά κανόνα, φιλοσοφίας, με γνώμονα το αγαθό της ομάδας. Στη συνέχεια αφομοιώθηκαν από τον κόσμο της Ελληνιστικής και Ρωμαϊκής παράδοσης και από εκεί μεταδόθηκαν στη φιλοσοφία του Ανατολικού και Δυτικού Μεσαίωνα. Έτσι, η Δύση, αφομοίωσε τις αρχαιοελληνικές θεμελιώδεις αρχές που διέπουν την Αισθητική, στη βάση οντολογικών, γνωσιολογικών και ηθικών προτεραιοτήτων.
Από την Αναγέννηση και έπειτα, η τεχνική, άρρηκτα συνδεδεμένη με την τέχνη, καθίσταται σταδιακά μια περισσότερο μηχανική διαδικασία η οποία, με την ανάπτυξη της επιστημονικής γνώσης κατά την περίοδο του Διαφωτισμού, αποσπάται από την τέχνη και προσκολλάται στη διαρκώς αναπτυσσόμενη τεχνολογία, προσφέροντάς της τη γνώση της μεθόδου. Η δε τέχνη, συμπορευόμενη με τις ραγδαίες μεταβολές του κοινωνικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι, ιδιαίτερα ορατές στα χρόνια που ακολούθησαν τις τρεις μεγάλες Επαναστάσεις, ήτοι την Επιστημονική και τη διττή Βιομηχανική και Γαλλική Επανάσταση, υφίσταται συνεχείς μετασχηματισμούς, λαμβάνοντας, στη σύγχρονη εκδοχή της, την μορφή μιας επικοινωνιακής διαδικασίας η οποία προσφέρεται περισσότερο για εξωτερική βιωματική εμπειρία παρά για αισθητική απόλαυση. Παρά την προσαρμοζόμενη στην κρατούσα τάξη πραγμάτων εξέλιξη της αισθητικής κατά την ιστορική πορεία του Δυτικού πολιτισμού, κλασική ή μοντέρνα, εικονική ή ανεικονική, καταφατικά ή αντιφατικά κείμενη προς την αισθητική των Αρχαίων Ελλήνων, η δυτική τέχνη, τόσο με τη νεωτερική όσο και με τη ριζωμένη στην τεχνολογική πραγματικότητα σύγχρονη εκδοχή της αισθητικής, ξεκινά και καταλήγει στο ίδιο σημείο: Την παράμετρο αυτή επιχειρεί να αναδείξει το παρόν πόνημα, ως προς τη φύση και τη διαχρονικότητά της συμβολικής διεργασίας, η οποία, συνεχίζει να αποτελεί αντίβαρο στον απαλλαγμένο από πνευματικά ιδανικά, θεσμικό σχεδιασμό του σήμερα.
All along, philosophical pursuits relating to truth, essence and quality of life and its moments, have been reflected in art creations. Ancient art, already even in Minoan and Mycenaean times, highlighted artistically each time theoretical speculation about the universe and highlighted its civilization. Art, as aesthetic depiction, pushed forward and gained distinction through symbols that could be recognized, identified, evaluated and of course, for all these reasons, are useful as an exemplary communication pattern of cultural mark and communication. But it’s not only the art: the practice of living, the means of facilitation of everyday life, testify evidence of behavior, lifestyle, attitude and more generally elements declaratory of the human acts limits. The technique, even though it does not constitute a chief means of determination of one culture΄s expressive abilities, transfers messages of symbolism and meaning making process of the way converting the experience into action, in the anthropogenic and physical environment. Aristoteles perceived in the technique, further to its implementation character, an expressive way, a manner that in its completion, give the maker the sense of fulfilling an aim. Further, technique constitutes a familiarity indicator of the social man with nature, with his ability to extemporize and make new, advanced means of everyday necessities.
So the materials and their morphoplastic potentialities, in comparison with that of arts, constitute an object of philosophical thought mainly in the period of time that was born in and followed the Golden Century. Already Aristotle΄s teacher, not being able to put the essence of aesthetic creativity in environment within perceptible limits, assumed as its principle the metaphysical world, the world of transcendental Ideas. The theoretic conception of the theoretician Plato was a matter of thinking outside the mathematical fantasy of his student Aristoteles, merged into and went along with a philosophical environment under the rule of morals as virtue of a team. Later on, they were assimilated into the world of Hellenistic and Roman culture from where they were transmitted to the philosophy of East and West Middle Ages. Therefore, Western cultures deeply took in the ancient Greek fundamental principles that govern the rule of the Aesthetics and art, on the basis of ontological, cognitive and moral priorities.
From the Renaissance and on, the technique, an indissoluble link with art, has gradually become a more mechanical procedure that, under the progress of scientific knowledge, in the period of the Enlightenment, has come out of art and been attached to constantly progressive technology. On the other hand, art, goes along with the radical changes of social and cultural actuality, mostly seen in the years that followed the three great revolutions, Scientific and the double Industrial and French, has undergo constant transformations, taking, in its contemporary version, the shape of a conduct procedure, being offered much more for external experience than for aesthetic pleasure. Despite the conformity to current situation of the progress of aesthetics during the historical way of Western Civilization, classic or modern, pictorial or non-pictorial, positively or negatively standing to Ancient Greek aesthetic, western art, both with the modern or with the fixed to technology reality contemporary version, starts and ends at the same point: This parameter is being looked in this dissertation, relating to the nature and the perennial existence of symbolic process, that continuous to be a counterbalance to the free of intellectual ideals institutional designing of today.