Ένα από τα σοβαρότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα σύγχρονα κράτη ιδίως με την βιομηχανική επανάσταση και την βελτίωση των συνθηκών ζωής είναι η διαφθορά στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Πρόκειται για ένα φαινόμενο που συχνά δεν έχει τη μορφή των κλασικών εγκλημάτων. Ωστόσο, προκαλεί εκτεταμένες συνέπειες και κοινωνική βλάβη, αποτελώντας μία μορφή εγκληματικής συμπεριφοράς, σύγχρονη, αναδυόμενη και ιδιαίτερα απειλητική για την οικονομία, τη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή. Η ανάλυση της διαφθοράς από την εγκληματολογική θεωρία ξεκίνησε μέσα από το πρίσμα και την τυπολογία των εγκλημάτων λευκού κολάρου. Ο Edwin Sutherland έστρεψε το ενδιαφέροντης ανάλυσης από τα χαμηλά κοινωνικά στρώματα στους ευυπόληπτους επιχειρηματίες και δημόσιους λειτουργούς που βρίσκονταν υπεράνω υποψίας. Μέσα από την ανάλυση του άρχισε σταδικά να μεταβάλεται και η εικόνα του παραβάτη του νόμου. Ο εγκληματίας δεν ανήκει μόνο στα περιθωριακά κοινωνικά στρώματα ούτε λειτουργεί εκτός του πλασίου της νομιμότητας. Είναι και ο επιχειρηματίας και ο τεχνοκράτης που έχει κοινωνικό κύρος, χαίρει σεβασμού, έχει εξουσία, λειτουργεί ως επί το πλείστον εντός της νομιμότητας και δεν απασχολεί καταρχήν τον επίσημο κοινωνικό έλεγχο. Αντίστοιχα μεταβάλλεται και η φαινομενολογία του εγκλήματος. Το έγκλημα δεν περιλαμβάνει μόνο τις βίαιες πράξεις είτε με τη μορφή της υλικής βίας, είτε με την μορφή του καταναγκασμού αλλά κατάχρηση εξουσίας, αθέμιτη διακίνηση χρημάτων και οικονομική εξαπάτηση των θυμάτων και του κράτους. Με αυτή την οπτική στην παρούσα εργασία γίνεται ακόμα μία προσπάθεια να διερευνηθεί το ζήτημα της διαφθοράς, εστιάζοντας στις εξελίξεις στο νομοθετικό και πολιτικό τομέα. Η εργασία χωρίζεται σε 4 κεφάλαια. Στο πρώτο κεφάλαιο επιχειρείται η εννοιολογική οριοθέτηση της διαφθορά; και η συσχέτιση της με τα οικονομικά εγκλήματα. Στο δεύτερο κεφάλαιο αναλύεται το κεντρικότερο σημείο της επιστημονικής εργασίας, καθώς γίνεται η καταγραφή των πολιτικών προσπαθειών για την πάταξη της διαφθοράς, παρουσιάζεται η δημιουργία του επιτελικού κράτους, προκειμένου να συμβάλλει και αυτόστην πάταξη της και σκιαγραφούνται οι ποινικές διατάξεις που διώκουν τις μορφές εμφάνισης της διαφθοράς. Η ανάλυση επικεντρώνεται στο Εθνικό Στρατηγικό σχέδιο για τη διαφθορά, το οποίο αποτελεί μίαμ καλή πρακτική για την αντιμετώπιση του φαινομένου θέτοντας συγκεκριμένους στόχους, χρονοδιαγράμματα και δράσεις. Στο τρίτο κεφάλαιο παρουσίαζονται οι εξελίξεις και οι προσπάθειες που γίνονται τόσο σε Ευρωπαικό επίπεδο δηλαδή στους κόλπους της Ε.Ε. αλλά κασι σε διεθνές, μέσα από την δράση τοηυ Ο.Η.Ε., Ο.Ο.Σ.Α. και του Συμβουλίου της Ευρώπης. Στο τέταρτο και τελευταίο κεφάλαιο παρουσίαζονται στο δημόσιο τομέα τόσο μικρής ή καθημερινής-διοικητικής διαφθοράς όσο και υψηλής διαφθοράς που πασχόλησαν έντονα την ελληνική κοινωνία.