Αντικείμενο της παρούσας εργασίας είναι η εξέταση των υποθετικών λόγων στη Νέα Ελληνική υπό το πρίσμα των περιγραφικών γραμματικών της Νέας Ελληνικής και των σύγχρονων γλωσσολογικών μελετών. Στο πρώτο κεφάλαιο παρουσιάζονται οι υποθετικοί λόγοι και η κατηγοριοποίηση αυτών όπως γίνεται σε παραδοσιακές Γραμματικές της Νέας Ελληνικής, όπου και διαφαίνεται ότι δεν υπάρχει πλήρης ταύτιση και ομοιομορφία μεταξύ τους. Η όποια ταξινόμηση γίνεται για παιδαγωγικούς, κυρίως, σκοπούς, ωστόσο το ζήτημα των υποθετικών λόγων είναι αρκετά σύνθετο και πολύπλοκο, καθώς για τον οποιοδήποτε διαχωρισμό των υποθετικών δομών σε είδη είναι σκόπιμο να λαμβάνονται υπόψη όχι μόνο τυπικά, αλλά και σημασιολογικά κριτήρια. Εξάλλου, η υποθετικότητα μπορεί να υποκρύπτεται και σε άλλες δομές, πέρα από τους καθαρούς υποθετικούς λόγους. Η συνθετότητα του φαινομένου των υποθετικών λόγων φαίνεται και στο τρίτο κεφάλαιο, καθώς διαπλέκονται με αυτούς ζητήματα τροπικότητας και έγκλισης, αλλά και χρόνου και όψης των ρημάτων. Στο τέταρτο κεφάλαιο, μέσα από αναλύσεις των σύγχρονων γλωσσολογικών μελετών αποδεικνύεται ότι πέρα από τους βασικούς, τους ‘πρωτοτυπικούς’ υποθετικούς λόγους, υπάρχουν και «περιφερειακοί» υποθετικοί λόγοι, όπως είναι οι ρητορικοί και οι επιστημικοί. Επειδή ακριβώς οι υποθετικοί λόγοι αποτελούν βασικό κομμάτι της διδασκαλίας της Ελληνικής ως Γ2, στο 5ο κεφάλαιο εκτίθενται οι κατηγοριοποιήσεις αυτών μέσα από σύγχρονα εγχειρίδια διδασκαλίας της Ελληνικής ως δεύτερης/ξένης γλώσσας, όπου και πάλι γίνεται αντιληπτό ότι δεν υπάρχει πλήρης ταύτιση μεταξύ τους. Δεδομένης της πλειοψηφικής παρουσίας αλβανόφωνων στη χώρα μας, στο 6^ο κεφάλαιο επιχειρείται μια αντιπαραβολή των υποθετικών λόγων της Νέας Ελληνικής με την Αλβανική γλώσσα. Ως προς τη διδασκαλία του γραμματικού φαινομένου των υποθετικών λόγων ο διδάσκων μπορεί να ακολουθήσει διαφορετικές μεθόδους, που άλλες στηρίζονται περισσότερο στη δομική, ενώ άλλες στην επικοινωνιακή προσέγγιση. Ως πιο ιδανικός προκρίνεται ο συνδυασμός των μεθόδων, ώστε να εξασκηθούν οι μαθητές στη γραμματική ακρίβεια, αλλά να ληφθεί υπόψη και το υπάρχον επικοινωνιακό πλαίσιο, όπως θα διαφανεί στο 7^ο κεφάλαιο. Έτσι, στο 8^ο κεφάλαιο παρατίθενται δύο ενδεικτικά σχέδια μαθήματος διδασκαλίας των υποθετικών λόγων ως Γ2, που απευθύνονται σε μαθητές της Γ’ Γυμνασίου.

This paper examines the category of conditionals in the Modern Greek language, under the prism of descriptive grammar rules of Greek and contemporary linguistic studies. In the first chapter, the conditionals are presented and classified according to the methods used in traditional Greek Grammar books, where it is clear that there is no complete equivalence or uniformity of treatment. This categorization aims for educational purposes, as, given the complexity and intricacy of the conditionals, it is crucial to consider not only typical but also semantic criteria for their classification. It is also important to note that conditionality can also be expressed in various grammatical forms other that the conditionals. The complexity of this phenomenon becomes even more apparent in the third chapter, where verbal modality, mood, tense and aspect are interlaced with it. In the fourth chapter, it is shown through the analysis of contemporary linguistic studies, that apart from the primary and prototypical conditionals, there are also “peripheral” structures, such as rhetorical and epistemological ones. Considering that conditionals play a significant role in teaching Greek as a second/foreign language, chapter five emphasizes their classification in accordance with contemporary grammatical descriptions of Greek as a second/foreign language, where it is once more obvious that there is not utter equivalence among them. Given the elevated presence of Albanian speakers in Greece, chapter 6 attempts to offer a comparison between the conditionals of the Greek and the Albanian language. When it comes to teaching the grammatical phenomenon of conditionals, the educator can follow a wide variety of methods, which could be based either on a structural or communicative approach. Inferentially, as most ideal, it is proven to be considered the combination of a variety of methods, so that the learners can practice on grammatic accuracy, while the already underlying communicational background should also be taken into account, as it becomes clear in chapter seven. Finally, chapter eight offer with two indicative teaching plans of the conditionals as a second/foreign language, targeting learners of the third class of Junior High School.