H παρούσα εργασία έχει ως αντικείμενο την εξέλιξη των ελληνογερμανικών σχέσεων την περίοδο 1990-2018. Στο πρώτο μέρος θα αναφερθούμε στις τολμηρές προσπάθειες των μεταπολεμικών κυβερνήσεων της  Ελλάδας και της Γερμανίας για τη δημιουργία κλίματος συνεργασίας και αλληλεγγύης, επιδεικνύοντας έτσι έμπρακτα την βούληση τους για επούλωση των πληγών της ναζιστικής περιόδου. Στο πλαίσιο αυτό αναλύονται επίσης τα ακανθώδη ζητήματα του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων, τα οποία συνδέονται με εκκρεμείς διεκδικήσεις όλων ανεξαιρέτως των μεταπολεμικών ελληνικών κυβερνήσεων έναντι της Βόννης, οι οποίες δεν είχαν, ωστόσο, μέχρι σήμερα, επιτυχή κατάληξη. Μάλιστα η επανένωση των δύο Γερμανιών, το 1990, αναθέρμανε τις ελπίδες της ελληνικής κοινής γνώμης για οριστική διευθέτηση των δύο ανοικτών αυτών ζητημάτων. Ως προς το ζήτημα αυτό πρέπει να ληφθεί επίσης υπόψη ότι κατά την δεκαετία του 1990  οι διαμετρικά αντίθετες απόψεις Ελλάδας-Γερμανίας επί του γιουγκοσλαβικού ζητήματος, επιβάρυναν μεν τις ελληνογερμανικές σχέσεις, χωρίς όμως να αποτρέψουν την γερμανική διπλωματία να υποστηρίξει την συμμετοχή  της χώρας μας στην Ενιαία Νομισματική Ένωση. Την περίοδο κατά την οποία εκδηλώθηκε η κρίση χρέους στην Ελλάδα (2010-2018), οι σχέσεις Αθήνας και Βερολίνου παρουσίασαν σφοδρή επιδείνωση, καθώς επηρεάστηκαν σημαντικά από αρνητικά εθνικά στερεότυπα που είτε παράγονταν, είτε ανακυκλώνονταν με ένταση από τα ΜΜΕ. Ωστόσο οι διμερείς σχέσεις επανήλθαν σε φάση «κανονικότητας» μετά το ελληνικό δημοψήφισμα του 2015 και την έξαρση του προσφυγικού ζητήματος. Κυριότερη συνέπεια του κλίματος δυσπιστίας που χαρακτήριζε τις ελληνογερμανικές σχέσεις είναι η ανάπτυξη του φαινόμενου του αντιγερμανισμού που καταγράφηκε την περίοδο της πρόσφατης κρίσης. Αυτό εμφανίζεται να έχει σημαντική απήχηση στην ελληνική κοινωνία, καθώς επιρρίπτει τα δεινά της χώρας μας στο Βερολίνο αποσιωπώντας όμως συνειδητά τις διαχρονικές ευθύνες, είτε των Ελλήνων πολιτικών, είτε ενός μεγάλου μέρους της Ελληνικής κοινωνίας, ενώ δεν επιτρέπει παράλληλα να αναγνωρισθεί έστω στοιχειωδώς η γερμανική συνεισφορά στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας μας.

This thesis offers a detailed analysis of Greek-German relations during the period 1990-2018. The first part highlights the bold efforts of the post-war governments of Greece and Germany to create a climate of cooperation and solidarity, thus demonstrating their willingness to heal the wounds of the Nazi occupation. All the outstanding claims of the post-war governments of Greece are analyzed in detail, such as the occupation loan and war reparations, and the reasons that prevented both countries from reaching a settlement on issues that still cast a dark shadow over bilateral relations.

In fact, the reunification of the two Germanies in 1990 revived the hopes of Greek public opinion for a definitive settlement of these thorny issues. In this context, it is worth mentioning that in the 1990s, the diametrically opposed views of Greece and reunited Germany on the Yugoslav issue strained bilateral Greek-German relations, but this did not prevent German diplomacy from supporting our country's participation in the European Monetary Union (Eurozone). However, during the Greek debt crisis (2010-2018), relations between Athens and Berlin deteriorated sharply, influenced by negative national stereotypes created or recycled by the media. Later, bilateral relations returned to a phase of 'normality' after the 2015 Greek referendum and the escalation of the refugee crisis that affected both countries. The climate of mistrust that characterized Greek-German relations during this period reinforced anti-German sentiments, which became more pronounced during the recent crisis. This phenomenon seemed to have a significant impact on Greek society, as it allowed the blame for our country's dire economic situation to be placed on Berlin, ignoring the long-standing responsibility of Greek politicians or a large part of Greek society, while at the same time failing to acknowledge even the slightest German contribution to our country's European course.