Η Γενοκτονία των Αρμενίων, που διαδραματίστηκε κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρξε ένα από τα πλέον αποσιωπημένα μαζικά εγκλήματα του 20^ου αιώνα. Η επί δεκαετίες αποσιωπημένη μνήμη του αποτρόπαιου εγκλήματος συγκροτήθηκε σταδιακά και εκφράστηκε μέσα από τα ανταγωνιστικά αφηγήματα των δύο εμπλεκόμενων μερών. Η αρμενική πλευρά διεκδικεί δικαίωση με τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας, ενώ η Τουρκία αρνείται τον όρο γενοκτονία. Η κινηματογραφική παραγωγή, ως φορέας πολιτισμικής μνήμης, ακολούθησε πορεία παράλληλη με αυτή της συλλογικής μνήμης. Για μισό αιώνα κινηματογραφικά κυριάρχησε ο κανόνας της σιωπής. Η παραγωγή ταινιών, που ξεκίνησε δειλά τη δεκαετία του 1960 στη Σοβιετική Αρμενία, κορυφώθηκε κατά τον 21^ο αιώνα, με την αφορμή της εκατοστής επετείου μνήμης της Γενοκτονίας των Αρμενίων. Ο κινηματογράφος, αξιοποιώντας την αύξηση της παγκόσμιας ευαισθητοποίησης για τα μαζικά εγκλήματα, συνέβαλε στην ορατότητα της Αρμενικής Γενοκτονίας. Στην Τουρκία, αν και η εθνική κινηματογραφία εργαλειοποιήθηκε ως παρακολούθημα του κυρίαρχου λόγου, ένα εναλλακτικό κινηματογραφικό αφήγημα την τελευταία δεκαετία αντανακλά τη σταδιακή μετατόπιση της κοινωνικής μνήμης και εντάσσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων στον δημόσιο διάλογο της χώρας.

The Armenian Genocide, that took place during World War I, has been one of the most silenced mass crimes of the 20^th century. For many decades the memory of the atrocities remained silenced and it was gradually assembled and expressed through the competing narratives of the two parties involved. The Armenian side claims vindication through the international recognition of the Armenian Genocide, while Turkey denies the term genocide. Film production, as a carrier of cultural memory, followed a path parallel to that of collective memory. For half a century, cinematography was dominated by the rule of silence. Film production, which started timidly in the 1960s in Soviet Armenia, peaked in the 21^st century, on the occasion of the centenary commemoration of the Armenian Genocide. Capitalizing on the rise of global awareness about genocides, cinema contributed to the visibility of the Armenian Genocide. In Turkey, although national cinema has been instrumentalized as a follow-up to the dominant discourse, an alternative cinematic narrative in the last decade reflects the gradual shift in social memory and integrates the Armenian Genocide into country’s public discourse.