Περίληψη   
Η γήρανση του πληθυσμού ως αποτέλεσμα της αύξησης του προσδόκιμου ζωής συνδέεται με χρόνια νοσήματα και λειτουργικές αναπηρίες που χρήζουν μακροχρόνια φροντίδα. Η φροντίδα διακρίνεται σε επίσημη και άτυπη που τις περισσότερες φορές παρέχεται από τους οικογενειακούς φροντιστές. Το έργο της άτυπης φροντίδας δύναται να προσφέρει συναισθήματα ολοκλήρωσης και ικανοποίησης στους φροντιστές, όμως πολλές φορές συνδέεται με σωματική, συναισθηματική και οικονομική επιβάρυνση των φροντιστών.
Ο σκοπός της παρούσας μελέτης ήταν να διερευνήσει τα επίπεδα επιβάρυνσης και ψυχικής υγείας των άτυπων φροντιστών ατόμων με αναπηρίες, τις στρατηγικές διαχείρισης των προβλημάτων στην οικογένεια, καθώς και τη μεταξύ τους σχέση.
Για τον σκοπό της έρευνας, εξετάστηκαν 100 άτυποι φροντιστές ατόμων με κινητικές αναπηρίες από την ευρύτερη περιοχή της Αττικής, στους οποίους χορηγήθηκε η Κλίμακα Επιβάρυνσης Zarit, το Ερωτηματολόγιο Γενικής Υγείας και η Κλίμακα Μέτρησης της Κρίσης στην Οικογένεια.
Τα αποτελέσματα έδειξαν ότι η πλειονότητα των φροντιστών ανέφερε ήπια έως σοβαρή επιβάρυνση, καθώς και κλινική καταθλιπτική συμπτωματολογία. Όσο μεγαλύτερη ήταν η συνολική επιβάρυνση από τη φροντίδα, καθώς και κάθε διάσταση της επιβάρυνσης τόσο χαμηλότερα ήταν τα επίπεδα ψυχικής υγείας των φροντιστών. Επιπλέον, όσο υψηλότερα ήταν τα επίπεδα της συνολικής επιβάρυνσης και της έντασης του ρόλου του φροντιστή τόσο μεγαλύτερη ήταν η κινητοποίηση της οικογένειας για αναζήτηση και αποδοχή βοήθειας, ενώ όσο μεγαλύτερη ήταν η αποστέρηση σχέσεων τόσο μεγαλύτερος ήταν και ο προσανατολισμός της οικογένειας στην επίλυση του προβλήματος. 
Αναμφισβήτητα, η άτυπη φροντίδα αποτελεί ένα επίπονο έργο που σε αρκετές περιπτώσεις δύναται να προκαλέσει σοβαρές σωματικές και ψυχολογικές  επιπτώσεις στην υγεία των φροντιστών.
Οι υπεύθυνοι χάραξης κοινωνικής πολιτικής θα ήταν σημαντικό να σχεδιάσουν και να εφαρμόσουν κατάλληλα προγράμματα με την συμμετοχή επαγγελματιών υγείας, εστιασμένα στον πληθυσμό των οικογενειακών φροντιστών με απώτερο σκοπό την πρόληψη και την αντιμετώπιση της επιβάρυνσης.

Abstract

The ageing of the population as a result of increasing life expectancy is associated with chronic diseases and functional disabilities that require long-term care. Care is divided into formal and informal care, most often provided by family carers. Informal care work can provide feelings of fulfilment and satisfaction for carers, but is often associated with physical, emotional and financial burdens for carers.The purpose of this study was to explore the levels of burden and mental health of informal caregivers of people with disabilities, strategies for managing problems in the family, and the relationship between them. For the purpose of the study, 100 informal caregivers of people with physical disabilities from the Greater Attica region of Attica were examined and administered the Zarit Burden Scale, the General Health Questionnaire and the Family Crisis Measurement Scale.Results showed that the majority of caregivers reported mild to severe burden, as well as clinical depressive symptomatology. The greater the overall burden of caregiving, and each dimension of burden, the lower the caregivers' mental health levels. Furthermore, the higher the levels of overall burden and caregiver role intensity, the greater the family's motivation to seek and accept help, and the greater the relationship deprivation, the greater the family's problem-solving orientation. Undoubtedly, informal caregiving is an arduous task that in many cases may cause serious physical and psychological effects on the health of caregivers. It would be important for social policy makers to design and implement appropriate programmes involving health professionals, focused on the population of family carers, with the ultimate aim of preventing and addressing the burden.