Ἐγγύα, πάρα δ' ἄτα∙ μία από τις σπουδαιότερες ρήσεις του αρχαίου
φιλοσόφου, Χίλων του Λακεδαιμονίου, η οποία ήταν γραμμένη στην προμετωπίδα του
μαντείου των Δελφών, αφορούσε τον θεσμό της εγγύησης, ο οποίος ήδη από
αρχαιοτάτων χρόνων, ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένος και στη σύγχρονη απόδοσή του
στα νέα ελληνικά, έχει την έννοια ότι η παροχή εγγύησης οδηγεί στην καταστροφή.
Αντικείμενο της παρούσας διπλωματικής εργασίας αποτελεί η ευθύνη του
εγγυητή, υπό το πρίσμα του Ν. 2251/1994 για την προστασία του καταναλωτή, όπως
τούτος τροποποιήθηκε με το Ν. 4512/2018, ήτοι η έκταση της ευθύνης του εγγυητή, ο
οποίος καθιστά υπέγγυα την περιουσία του προς την δανείστρια τράπεζα, προς
εξασφάλιση αλλότριου χρέους, αυτό του πρωτοφειλέτη, μέσω της θεωρητικής και
νομολογιακής προσέγγισής του. Από μεθοδολογικής απόψεως, το περιεχόμενο της
παρούσας διπλωματικής εργασίας, έχει ως ακολούθως: αρχικά θα γίνει μία σύντομη
αναφορά στην σύμβαση της εγγύησης, στην έννοια και στα βασικά χαρακτηριστικά
αυτής, στη νομική και οικονομική της σημασία, καθώς και στη νομική της φύση ως
ετεροβαρή, αφηρημένη, παρεπόμενη και επικουρική. Περαιτέρω, θα εξεταστεί η
έκταση της ευθύνης του εγγυητή και η άμυνά του, μέσω της από μέρους του προβολής
ενστάσεων, με ειδική απαρίθμηση αυτών, μέσω της παραπομπής σε πληθώρα
δικαστικών αποφάσεων. Εν συνεχεία θα εξεταστεί η ιδιότητα του εγγυητή ως
καταναλωτή, ήτοι ως του προσώπου εκείνου που απολαμβάνει την προστασία των
διατάξεων του νόμου του καταναλωτή (Ν. 2251/1994), ως ισχύει σήμερα. Ειδικότερα,
αφού γίνει μνεία στο ζήτημα περί της προστασίας του καταναλωτή τόσο σε ενωσιακό
όσο και σε εθνικό επίπεδο, στη συνέχεια θα επιχειρηθεί μία σύντομη ιστορική
αναδρομή στο παλαιότερο νομοθετικό καθεστώς και στη διχογνωμία η οποία υφίστατο
και αφορούσε το μείζον ζήτημα περί του εάν υπάγεται ή όχι ο εγγυητής στις ευνοϊκές
διατάξεις του προαναφερθέντος νόμου, τόσο κατά την αρχική μορφή του Ν.
2251/1994, όσο και μετά την αντικατάστασή του από το νόμο 3857/2007 και όλη η εν
γένει νομολογιακή πορεία έως την με αριθμό ΟλΑΠ 13/2015 απόφαση-σταθμό του
ανωτάτου Ακυρωτικού Δικαστηρίου της χώρας μας, αλλά και έως την τροποποίησή
του με το Ν. 4512/2018.

Ἐγγύα, πάρα δ' ἄτα”, one of the most important sayings of the ancient
philosopher, Chilon of Lacedaemon, which was written on the frontispiece of the
oracle of Delphi, concerned the institution of guarantee, which has been particularly
widespread since ancient times, and in its modern rendering in modern Greek, means
that the provision of guarantee leads to destruction.
The subject of this thesis is the liability of the guarantor, in the light of Law
2251/1994 on consumer protection, as amended by Law 4512/2018, through the
theoretical and jurisprudential approach of the abovementioned law i.e. the extent of
the guarantor's liability. The guarantor pledges their property to the creditor bank, in
order to secure another debt, that of the primary debtor. From a methodological point
of view, the content of this thesis is as follows: Initially, a brief reference is made to
the guarantee agreement, its meaning and basic characteristics, its legal and
economic significance, as well as its legal nature as mutual, abstract, subordinate and
contingent. Furthermore, the thesis discusses the extent of the guarantor's liability
and examines his defence, through appeal, listing them through a number of
judgements. Next, the thesis examines the status of the guarantor as a consumer i.e.
as the person who enjoys the protection of the provisions of the consumer law (Law
2251/1994), currently in force. Specifically, after reference to the matter of consumer
protection at both EU and national level, the thesis discusses a brief historical review
of the former legislative regime and the controversy that existed. The controversy
concerned the major issue of whether or not the guarantor falls under the favourable
provisions of the aforementioned law (both in its initial form of Law 2251/1994, as well
as after its replacement by 3857/2007) and the entire course of jurisprudence until the
landmark judgement (13/2015) of the Supreme Court of Cassation up to its
amendment by 4512/2018.