Η πρώτη εικοσαετία του 21ου αιώνα αποτέλεσε θέατρο κοσμοϊστορικών αλλαγών στο χώρο της εικόνας, με όχημα τις πρωτοφανείς δυνατότητες που αναδύθηκαν από την πρόοδο της τεχνολογίας και τη γενικευμένη χρήση των ψηφιακών μέσων αποτύπωσης, επεξεργασίας και μετάδοσης των εικόνων. Αναπόφευκτα, αναμοχλεύονται ερωτήματα ως προς τη φύση, το ρόλο και τη λειτουργία της εικόνας, τον αντίστοιχο ρόλο των δημιουργών της και φυσικά, τη δυναμική αλληλεπίδραση Φωτογραφίας και Κινηματογράφου με τις νέες μορφές έκφρασης των Εφαρμοσμένων Τεχνών, σε επίπεδο αισθητικών αξιών και συμβολισμού. Στα πλαίσια αυτής της προσέγγισης, εδώ παρουσιάζεται ένα οπτικοακουστικό αφήγημα με πρωταγωνιστή το Εγώ μου. Ως οντότητα καλείται να εμπιστευτεί, να αποκωδικοποιήσει και να επιλέξει νόρμες με σκοπό να αυτοπροσδιοριστεί και να δομήσει την ταυτότητά του. Τα ερεθίσματα από τον περίγυρο πολλά, αμφίσημα και συχνά μη διακριτά. Δυναμικές ζυμώσεις ταυτόχρονης ανάκλησης και ακρωτηριασμού μνήμης και σχέσεων σύνδεσης με αρχέγονα σύμβολα και ρίζες, επιστρώνουν το καινούριο επίπεδο επάνω στο παλίμψηστο παρόν μας. Στις όποιες επιλογές μας οι αστοχίες μας αποτελούν την ανοιχτή πληγή που θα καλούμαστε να επουλώνουμε αγόγγυστα, επιβάλλοντας μας εσαεί τον επαναπροσδιορισμό των επιλογών μας. Η διαδρομή καταλήγει με το Εγώ στραγγαλισμένο, περιορισμένο σε ένα μικρό, αυθαίρετο, στοιχειώδες πλαίσιο, ίσως ένα 3x7;

The first quarter of the 21st century has been the theatre of momentous developments in the area of images, fueled by the unprecedented capabilities that emerged from technological advancements and the ubiquitous use of digital means for creating, processing and transmitting pictures. Unavoidably, questions have arisen with regard to the nature, role and function of the image, the respective role of its creator and – naturally- the dynamic interaction between Photography, Cinema and the new forms of expression within the Applied Arts, in terms of aesthetics, values and symbolism. In the context of this approach, here is presented an audiovisual project starring my self i.e my Ego. As an entity, it is called to commit to, interpret and select norms, aiming at redefining and reconstructing its identity in the midst of various stimuli from my surroundings, often ambiguous and elusive: dynamic fermentations of simultaneous recalling and mutilation of memories, as well as relations with primordial symbols and roots. Regardless of the choices ultimately made, our own faults stand as an open wound, one we shall forever be called to heal, imposing on us a continuous redefinition of our choices. This journey ends with an Ego strangled, confined to a limited, arbitrarily selected, elementary frame; a 3x7 perhaps ?