Several types of research have been conducted to determine safe withdrawal rates for pensioners, and numerous strategies have been proposed. The success of these strategies is typically validated by using actual historical data and performing back-testing for all possible periods, such as examining all 30-year periods in the last century. However, this research introduces the Monte-Carlo methodology which generates random annual performance returns based on the given portfolio's historical average and standard deviation. For simplicity, two types of a portfolio are considered: equity-based and balanced. Also, two types of withdrawal strategies are benchmarked: fixed withdrawal rate and dynamic spending.
The input variables for the study include the initial fund value, the percentage of initial withdrawal based on the fund value, the option of annual income increase (e.g., inflation-adjusted), and the retirement period. By running multiple executions for the same strategy using the same input parameters, the study determines the number of times the fund survived within the given period. It presents various statistics for each scenario, and provides data on the remaining balance of the pension fund and the total received income.
Based on the results, it appears that the balanced portfolio offers a slightly higher success rate for pension fund survival. On the other hand, the equity-based portfolio leaves a greater amount of wealth at the end of the tested periods. Regarding the strategies, dynamic spending generally yielded better results than the fixed strategy, although the latter is easier to implement. For pensioners with a 30-year retirement period, a withdrawal rate of 4.5% seems safe, while young pensioners planning for a 40-year retirement period could safely use a 4% withdrawal rate.

Διάφορες επιστημονικές έρευνες έχουν γίνει για την εύρεση ασφαλών ποσοστών ανάληψης προτείνοντας διαφορετικές στρατηγικές ανάληψης. Συνήθως, το πόσο επιτυχημένη και ασφαλής ήταν μία στρατηγική  βασιζόταν σε δοκιμές που γινόντουσαν σε πραγματικά ιστορικά δεδομένα, και σε όλες τις πιθανές περιόδους (για παράδειγμα- τριανταετιών) από τον περασμένο αιώνα. Στην εργασία αυτή, η αξιολόγηση των στρατηγικών γίνεται με Monte-Carlo αλγόριθμο που θα παράγει τυχαίες ετήσιες αποδόσεις με βάση την πιθανή απόδοση του δεδομένου χαρτοφυλακίου, χρησιμοποιώντας ως βάση τον ιστορικό μέσο όρο και την τυπική απόκλιση. Χρησιμοποιούνται δύο τύποι χαρτοφυλακίου, ένα βασισμένο σε μετοχές και ένα ισορροπημένο. Επίσης δοκιμάστηκαν δύο τύποι στρατηγικών, η μία σταθερού ποσοστού ανάληψης και μια δυναμική ανάληψη, που βασίζεται στη ετησιοποιημένη απόδοση του χαρτοφυλακίου. Οι μεταβλητές εισόδου είναι η αρχική αξία του κεφαλαίου, το ποσοστό της αρχικής ανάληψης - ως προς την αξία του κεφαλαίου,  η πιθανή ετήσια αύξηση (π.χ. βάσει πληθωρισμού) και η περίοδος συνταξιοδότησης. Εξετάστηκαν διαφορετικά ποσοστά ανάληψης και πολλαπλές περίοδοι συνταξιοδότησης, εκτελώντας εκατοντάδες επαναλήψεις για την ίδια στρατηγική και χρησιμοποιώντας τις ίδιες παραμέτρους εισόδου. Σκοπός ήταν να να προσδιορίστεί η πιο ασφαλής στρατηγική που προκύπτει από το πόσες φορές το αρχικό συνταξιοδοτικό κεφάλαιο επιβίωσε στη δεδομένη περίοδο. Επίσης, παρουσιάζονται περαιτέρω στατιστικά για την κάθε στρατηγική, παρέχονται στοιχεία σχετικά με το υπόλοιπο του κεφαλάιου στο τέλος της δοκιμαζόμενης περιόδου και το συνολικό ποσό που ο συνταξιούχος έλαβε ως έσοδο. Βάσει των αποτελεσμάτων, το ισορροποημένο χαρτοφυλάκιο απεδείχθει το πιο ασφαλές, όμως το μετοχικό χαρτοφυλάκιο απέφερε μεγαλύτερο πλούτο στο τέλος, παρόλο το ρίσκο που φέρει. Σχετικά με τις στρατηγικές, η δυναμική στρατηγική είχε ελαφρώς καλύτερα αποτελέσματα από ότι η στρατηγική σταθερής ανάληψης, αν και είναι πιο απλή στη εφαρμογή της. Συνταξιούχοι με ορίζοντα 30 ετών, μπορούν να αναλήψουν 4.5% με σχετική ασφάλεια, ενώ πρόωροι συνταξιούχοι με ορίζοντα 40 ετών θα μπορούσαν να αναλήψουν 4%.