Durch die Aufnahme der Sprachmittlung als Bestandteil der kommunikativen Aktivitäten in den Gemeinsamen europäischen Referenzrahmen für Sprachen, hat sie sich auch in der Fremdsprachendidaktik etabliert. In der fachdidaktischen Diskussion bestand schon seit Langem Einigkeit darüber, dass es sich dabei um ein rudimentäres Konstrukt handelt, das einer Erweiterung bedarf. Der Europarat hat im Jahre 2018 einen ergänzenden Text zum Gemeinsamen europäischen Referenzrahmen für Sprachen veröffentlicht, das Companion Volume with new Descriptors, welches 2020 in deutscher Übersetzung herausgegeben wurde. Der Begleitband zum Gemeinsamen europäischen Referenzrahmen ergänzt die GER-Skalen, um Abhilfe für bestehende Schwachstellen zu leisten. Die Skalen zur Mediation bilden dabei einen der Hauptschwerpunkte und werden als "umfangreichste" und "ehrgeizigste" Neuerung bezeichnet.

In der vorliegenden Diplomarbeit werden im theoretischen Teil die Veränderungen sowie Erweiterungen des Mediationskonzepts analysiert und die neuen Impulse für den Fremdsprachenunterricht näher beleuchtet. Es wird aufgezeigt, dass der Mediationsbegriff eine starke Expansion erfahren hat, wodurch er stark ausgeweitet und entgrenzt worden ist. Die intralinguale Mediation wurde aufgewertet und der interlingualen Mediation gleichgestellt, was zur Folge hat, dass Menschen mit Leseschwierigkeiten durch die Produktion von ''Leichter Sprache" Texte verständlich gemacht werden können. Die Aufhebung der triadischen Kommunikationssituation führt dazu, dass Schnittstellen zwischen Mediation und produktiven Schreibaktivitäten entstehen. Die Rolle des Mediators als "intercultural speaker" sowie die soziale Dimension des sprachlichen Handelns treten in den Vordergrund. Es wird aufgezeigt, dass Strategien zur Mediation im Begleitband expliziert worden sind. Im empirischen Teil wird anhand von drei Unterrichtseinheiten verdeutlicht, wie Mediationsaufgaben ein bestehendes Konzept bereichern können. Interlinguale Aufgabentypen werden von intralingualen abgegrenzt, wobei die Abgrenzungsschwierigkeiten zwischen "Zusammenfassung" und "Mediation" zum Vorschein kommen. Die fehlende Präzisierung des Mediationsbegriffs wird anhand der Aufgaben verdeutlicht.

Με την προσθήκη της διαμεσολάβησης ως συνιστώσας των επικοινωνιακών δραστηριοτήτων στο Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες, αυτή καθιερώθηκε και στη διδακτική ξένων γλωσσών. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο δημοσίευσε το 2018 ένα συμπληρωματικό κείμενο για το Κοινό Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες, το Companion Volume with new Descriptors, το οποίο είναι διαθέσιμο σε γερμανική μετάφραση από το 2020. Αυτός ο συνοδευτικός τόμος συμπληρώνει τις κλίμακες για να διορθώσει τις υπάρχουσες αδυναμίες. Στο πλαίσιο της επιστημονικής συζήτησης του θέματος της διαμεσολάβησης υπάρχει εδώ και καιρό συμφωνία ότι πρόκειται για μια υποτυπώδη κατασκευή που χρειάζεται διεύρυνση. Έτσι οι κλίμακες για τη διαμεσολάβηση στο Νέο Ευρωπαϊκό Πλαίσιο Αναφοράς για τις Γλώσσες αποτελούν ένα από τα κύρια σημεία εστίασης και περιγράφονται ως η πιο εκτενή και φιλόδοξη καινοτομία. 

Στο θεωρητικό μέρος της παρούσας διπλωματικής εργασίας αναλύονται οι αλλαγές και οι επεκτάσεις της έννοιας της διαμεσολάβησης και εξετάζονται λεπτομερέστερα οι νέες ώσεις για τη διδασκαλία των ξένων γλωσσών. Αποδεικνύεται ότι η έννοια της διαμεσολάβησης έχει υποστεί μια έντονη διεύρυνση, με την οποία έχει επεκταθεί σε μεγάλο βαθμό. Η ενδογλωσσική διαμεσολάβηση αναβαθμίστηκε και εξισώθηκε με τη διαγλωσσική διαμεσολάβηση, με αποτέλεσμα τα άτομα με αναγνωστικές δυσκολίες να μπορούν να κατανοήσουν κείμενα μέσω της παραγωγής "απλής γλώσσας". Η άρση της τριαδικής κατάστασης επικοινωνίας οδηγεί στην ανάδυση διεπαφών μεταξύ διαμεσολάβησης και επεξεργασίας κειμένων, καθώς και διεπαφών μεταξύ διαμεσολάβησης και παραγωγής γραπτού λόγου. Ο ρόλος του διαμεσολαβητή ως "intercultural speaker" και η κοινωνική διάσταση της γλωσσικής δράσης έρχονται στο προσκήνιο. Αποδεικνύεται ότι οι στρατιγικές διαμεσολάβησης έχουν γίνει σαφείς στον συνοδευτικό τόμο. Στο εμπειρικό μέρος, τρεις διδακτικές ενότητες χρησιμοποιούνται για να δείξουν πώς οι ασκήσεις διαμεσολάβησης μπορούν να εμπλουτίσουν μια υπάρχουσα διδακτική ενότητα. Διαγλωσσικές ασκήσεις διαχωρίζονται από ενδογλωσσικές, οπότε έρχονται στο φως οι δυσκολίες διάκρισης μεταξύ "περίληψης" και "διαμεσολάβησης". Η έλλειψη αποσαφήνισης της έννοιας της διαμεσολάβησης διευκρινίζεται μέσα από τις ασκήσεις.