Η παρούσα ερευνητική μελέτη πραγματεύεται την προβολή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, εστιάζοντας στον Τύπο και την επικοινωνιακή πολιτική του. Παρουσιάζει μια συγκριτική ανάλυση των ετών 1997 και 1998 για την κατανόηση της επίδρασης της προβολής του Τύπου στην επιτυχία του Φεστιβάλ. Διερευνάται η αποτελεσματικότητα των στρατηγικών προώθησης του Τύπου που εφαρμόζει το Φεστιβάλ στο διάστημα αυτό των δύο κρίσιμων ετών. Η ερευνητική μεθοδολογία υιοθετεί μια προσέγγιση μελέτης περίπτωσης, χρησιμοποιώντας ποιοτικά δεδομένα που συγκεντρώθηκαν από άρθρα, αναφορές συμμετοχής, κριτικές ταινιών, συνεντεύξεις και δημοσιεύσεις που σχετίζονται με το Φεστιβάλ. Εξετάζοντας αυτές τις πηγές, η μελέτη εξετάζει τις προωθητικές προσπάθειες που ανέλαβαν οι διοργανωτές του Φεστιβάλ και διερευνά την υποδοχή του Φεστιβάλ μεταξύ των συμμετεχόντων, των επαγγελματιών του κλάδου και των μέσων ενημέρωσης. Ένα από τα βασικά ευρήματα της μελέτης είναι ότι το 38ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1997) ήταν ιδιαίτερα επιτυχημένο και σημείωσε αύξηση της συμμετοχής σε σύγκριση με τα προηγούμενα έτη, στοιχείο που μπορεί να αποδοθεί σε μια καλά εκτελεσμένη επικοινωνιακή πολιτική σε συνδυασμό με αποτελεσματικές στρατηγικές προώθησης του Τύπου. Επιπλέον, η έρευνα υπογραμμίζει τη σημασία των στρατηγικών συνεργασιών για την ενίσχυση της προώθησης του Φεστιβάλ. Οι τοπικές συνεργασίες επέτρεψαν στο Φεστιβάλ να διανείμει διαφημιστικό υλικό εντός και εκτός των ορίων της Θεσσαλονίκης, συμπεριλαμβανομένων φυλλαδίων που παρουσίαζαν τα κυριότερα σημεία και την πολιτιστική σημασία του. Ο χαρακτηρισμός της Θεσσαλονίκης ως Πολιτιστικής Πρωτεύουσας της Ευρώπης το 1997 ενίσχυσε περαιτέρω τη θέση της ως πολιτιστικού πόλου, εφιστώντας την προσοχή στην ζωτικότητα καθ' όλη τη διάρκεια του έτους. Αξιοποιώντας αυτή την πολιτιστική γοητεία, οι διοργανωτές του Φεστιβάλ παρουσίασαν τους καλλιτεχνικούς και πνευματικούς πόρους της πόλης, ενισχύοντας την ταυτότητά της ως κόμβο για την κινηματογραφική έκφραση. Η μελέτη διαπίστωσε ότι το 39ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το 1998, χαρακτηρίζεται από μια αλλαγή στην εστίαση στην κάλυψη του Τύπου. Ενώ η ανάλυση των ταινιών και οι κινηματογραφικές τεχνικές παρέμειναν βαρύνουσας σημασίας, υπήρξε μια αξιοσημείωτη αύξηση στη συζήτηση για εμπορικές ταινίες, κάτι που ήταν ασυνήθιστο σε προηγούμενες διοργανώσεις του Φεστιβάλ. Αυτή η αλλαγή υποδηλώνει μια πιθανή μετατόπιση στον προγραμματισμό και τις στρατηγικές επικοινωνίας του Φεστιβάλ, με στόχο να καλύψει ένα ευρύτερο κοινό και να επεκτείνει την απήχησή του πέρα από τον παραδοσιακό κινηματογράφο τέχνης. Πρέπει να σημειωθεί ότι το εύρος της μελέτης περιορίζεται στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και στο συγκεκριμένο πλαίσιο, περιορίζοντας ενδεχομένως τη γενίκευση των ευρημάτων σε άλλα κινηματογραφικά Φεστιβάλ ή πολιτιστικές εκδηλώσεις. Επιπλέον, η εξάρτηση από ποιοτικά δεδομένα, όπως άρθρα και εκθέσεις μπορεί να εισάγει ενδεχομένως στοιχεία υπερβάλλοντος υποκειμενισμού και να περιορίσει την εγκυρότητα της ανάλυσης.

The present research inquiry pertains to the promotion of the Thessaloniki Film Festival, with a specific emphasis on the press and its communication strategy. The study conducts a comparative analysis of the years 1997 and 1998 to examine the impact of press exposure on the festival's success and participation. The objective of this study is to offer significant perspectives on the efficacy of the press promotion tactics employed by the festival throughout these two pivotal years. The present study employs a case study methodology, utilizing qualitative data derived from a variety of sources including articles, attendance reports, film reviews, interviews, and publications pertaining to the festival. This study examines the promotional strategies employed by festival organizers and evaluates the festival's reception among participants, industry experts, and the media, based on the analysis of the sources. One of the principal discoveries of the investigation discloses that the 38th Thessaloniki Film Festival in 1997 was notably prosperous and experienced a surge in attendance in contrast to preceding years. The aforementioned outcome can be ascribed to a proficiently implemented communication protocol in conjunction with efficacious press promotion tactics. In addition, the research highlights the importance of strategic partnerships to enhance festival promotion. The festival leveraged local partnerships to disseminate promotional materials both within and beyond the confines of Thessaloniki. These materials included brochures that effectively highlighted the festival's cultural significance and key features. The appointment of Thessaloniki as the European Capital of Culture in 1997 served to reinforce its standing, highlighting its cultural dynamism throughout the entire year. By leveraging the cultural appeal of the city, organizers of the festival highlighted its artistic and intellectual assets, thereby strengthening its reputation as a center for cinematic expression. The study demonstrates a shift in press coverage focus by comparing findings from the 39th Thessaloniki Film Festival in 1998. The festival's latest editions have witnessed a significant surge in the discourse surrounding commercial films, a departure from the customary emphasis on film analysis and techniques. The aforementioned modification implies a plausible progression in the festival's programming and communication methodologies, with the objective of broadening its audience base and extending its influence beyond the customary arthouse cinema sphere. Despite the valuable insights gained from this research, there are some limitations that should be considered. The study's scope is constrained to the Thessaloniki Film Festival and its particular context, which may restrict the applicability of the results to other cultural events or film festivals. Moreover, the dependence on qualitative data sources, such as articles and reports, may give rise to subjective viewpoints and curtail the credibility of the analysis.