Όταν το 1914 ξεκίνησε ο Α’ Παγκόσμιος Πόλεμος, η Ελλάδα είχε ήδη βγει νικήτρια από δύο διαδοχικούς πολέμους, τους Βαλκανικούς, έχοντας αποκομίσει σημαντικά εδαφικά κέρδη. Καθώς, όμως, ορισμένα μέτωπα, όπως τα νησιά του Β. Αιγαίου, η Β. Ήπειρος και οι χριστιανικοί πληθυσμοί της Μ. Ασίας, είχαν παραμείνει “ανοιχτά”, ενώ η ηγεσία της χώρας διακατεχόταν ταυτόχρονα από αγωνία για τη διαφύλαξη των κεκτημένων και την εδραίωση της εδαφικής της ακεραιότητας, η Ελλάδα ενεπλάκη σε αυτή τη σύρραξη. Η εμπλοκή αυτή δεν έγινε αυτόματα, αλλά έπειτα από τρία χρόνια. Οι λόγοι για τους οποίους η ουδετερότητα διατηρήθηκε όλο αυτό το χρονικό διάστημα, δεν ήταν η φιλειρηνική διάθεση των Ελλήνων και η κόπωση που επήλθε από τους Βαλκανικούς Πολέμους, αλλά συνδέονταν με την πολιτική. Έτσι, η ελληνική πολιτική και πολιτειακή ηγεσία διχάστηκε ως προς το αν έπρεπε η χώρα να εισέλθει στον πόλεμο ή να παραμείνει ουδέτερη και ο διχασμός αυτός τη βύθισε τελικά, το 1915, σε κυβερνητική και συνταγματική κρίση. Στην παρούσα εργασία, λοιπόν, εξετάζεται ο Εθνικός Διχασμός, όπως ονομάστηκε η κρίση που ξέσπασε με αφορμή τη διαφωνία Βενιζέλου-Βασιλιά για τη συμμετοχή της Ελλάδας στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αφού πρώτα περιγράφεται το γενικότερο ιστορικό πλαίσιο της κρίσης και αναλύονται ζητήματα συνόρων και ελληνικές εδαφικές διεκδικήσεις πριν την είσοδο της χώρας στην παγκόσμια σύρραξη, γίνεται αναφορά στην ελληνοσερβική Συνθήκη του 1913 και στις υποχρεώσεις της Ελλάδας μετά την υπογραφή της, αλλά και σε διάφορες εσωτερικές διαμάχες λόγω της έναρξης του πολέμου. Στη συνέχεια, καταγράφονται σημαντικά γεγονότα των ετών 1915 και 1916. Εκτός από την καταγραφή των γεγονότων, συνεξετάζονται και οι αντιδράσεις σε διεθνές επίπεδο και γενικότερα η εμπλοκή του ξένου παράγοντα. Έπειτα, στην εργασία αναφέρονται οι κοινωνικές ομάδες που υποστήριξαν την κάθε πλευρά του Διχασμού, οι συμμαχίες που σχηματίστηκαν, ενώ δίνονται πληροφορίες για τον τρόπο σχηματισμού και τη δράση των Επίστρατων. Τέλος, γίνεται μία προσπάθεια να αξιολογηθούν οι συνέπειες του Διχασμού σε επίπεδο εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής μέχρι περίπου το Συνέδριο Ειρήνης και λίγο πριν τη Μικρασιατική εκστρατεία.