Οι πρακτικές υψηλής διαφθοράς στο ελληνικό κράτος αντικατοπτρίζονται μέσα από ένα σύνολο επιβλαβών δράσεων που περιλαμβάνουν όχι μόνο παράνομες αλλά και νόμιμες συμπεριφορές, οι οποίες συμπλέκονται σε ένα σύνολο οικονομικών εννοιών και κοινωνικών διαδικασιών και οι οποίες δεν αποτελούν παρέκκλιση από την οικονομικοπολιτική νομιμότητα αλλά φαίνεται να είναι βαθιά ριζωμένες στον τρόπο οργάνωσής της. Ο φαινότυπος της διαφθοράς είναι εξαιρετικά σύνθετος καθώς όπως αντιλαμβάνεται κανείς περιλαμβάνει φαινόμενα για τα οποία δεν προβλέπονται κανόνες ή φαινόμενα για τα οποία οι κανόνες που προβλέπονται αδυνατούν να περικλείσουν το σύνολο των πιθανών επιρροών και διαδικασιών μέσω των οποίων το ιδιωτικό συμφέρον επιχειρεί να υποτάξει το δημόσιο. Διαπιστώνεται η αδυναμία επαρκούς νομοτυπικά ορισμού της διαφθοράς και η εμμονική ταύτισή της με το αδίκημα της δωροδοκίας. Ωστόσο, ο μηχανισμός της διαφθοράς λειτουργώντας ως παρά-σύστημα συγκροτούμενο από κάθετες και οριζόντιες δομές, πελατειακές σχέσεις και αλληλοεξυπηρετήσεις αναπτύσσει μια πιο ολιστική δράση. Έτσι, αν και η υψηλή διαφθορά περιγράφεται κυρίως ως κρατικό έγκλημα στην παρούσα εργασία το φαινόμενο προσλαμβάνεται ως ένα ευρύτερο πλέγμα δομών και σχέσεων μεταξύ της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, με λανθάνουσες λειτουργίες και άκρως λειτουργικό χαρακτήρα για τη διατήρηση και αναπαραγωγή του κυρίαρχου συστήματος και των εξουσιαστικών συσχετισμών εντός αυτού. Οι υποθέσεις της Siemens και της παράνομης δανειοδότησης των πολιτκών κομμάτων και των ΜΜΕ της χώρας αναλύονται προς επίρρωση των παραπάνω ισχυρισμών. Η ατιμωρησία, η εξαφάνιση των θυμάτων, η ηθικη νομιμοποίηση, η κοινωνική συναίνεση και η διάσταση μεταξύ του νόμου στη θεωρία και του νόμου στην πράξη συνιστούν τα κύρια χαρακτηριστικά του φαινομένου. Στην ίδια λογική φαίνεται να κινούνται και όλες εκείνες οι δράσεις και πρωτοβουλίες που υιοθετούνται για την πάταξη της διαφθοράς. Ο πόλεμος αναδεικνύεται προσχηματικός καθώς η σύγχρονη αντεγκληματική πολιτική επιμένει να στοχεύει στις εξωτερικές εκδηλώσεις του φαινομένου δηλαδή στις συνέπειές του και όχι στις δομικές αιτίες που το παράγουν.    

Highly corrupt practices in the Greek state are reflected through a set of harmful actions that include not only illegal but also legal behaviours, which are intertwined in a set of economic concepts and social processes and which do not constitute a deviation from economic and political legitimacy but seem to be deeply rooted in the way it is organised. The phenotype of corruption is extremely complex, as it includes phenomena for which there are no rules, or phenomena for which the rules that do exist fail to encompass all the possible influences and processes through which private interests attempt to subjugate the public. There is a lack of an adequate legal definition of corruption and an obsessive identification of corruption with the offence of bribery. However, the mechanism of corruption, operating as a para-system made up of vertical and horizontal structures, clientelism and interdependencies, is developing a more holistic action. Thus, although high corruption is mainly described as a state crime in this paper, the phenomenon is perceived as a wider web of structures and relations between political and economic elit, with latent functions and highly functional in maintaining and reproducing the dominant system and power relations within it. The cases of Siemens and the illegal loans to the country's political parties and media are analysed in support of the above claims. Impunity, the disappearance of victims, moral legitimacy, social consensus and the discrepancy between law in theory and law in practice are the main characteristics of the phenomenon. All the actions and initiatives adopted to combat corruption seem to follow the same logic. The war turns out to be a sham as contemporary anti-crime policy insists on targeting the external manifestations of the phenomenon, i.e. its consequences, rather than the structural causes that produce it.