Η παρούσα διπλωματική εργασία πραγματεύεται το έγκλημα της απιστίας κατ’ άρθρο 390 ΠΚ και ειδικότερα κατά πόσο οι πρόσφατες τροποποιήσεις στη νομοτυπική μορφή του με τον νέο Ποινικό Κώδικα αποτελούν κρυπτοαμνηστία και έκφραση της εγκληματικότητας των ισχυρών.

Ειδικότερα στο πρώτο κεφάλαιο, μετά από μια σύντομη ιστορική αναδρομή, αναλύονται αφενός τα στοιχεία της αντικειμενικής υπόστασης της απιστίας κατ’ άρθρο 390 ΠΚ, ήτοι το υποκείμενο του εγκλήματος που πρέπει να φέρει την ιδιότητα του διαχειριστή της ξένης περιουσίας, η εγκληματική πράξη η οποία συνίσταται σε παράβαση των κανόνων επιμελούς διαχείρισης και από την οποία πρέπει να προκαλείται και να απορρέει με όρους αιτιώδους συνάφειας βέβαιη και οριστική ζημία στην υπό διαχείριση περιουσία και αφετέρου η υποκειμενική υπόσταση του εγκλήματος. Επιπλέον εξετάζεται η τέλεση του αδικήματος σε περιπτώσεις αποφάσεων με επιχειρηματικό ρίσκο και επί κινδυνωδών δικαιοπραξιών. Τέλος παρατίθενται οι αλλαγές στη δίωξη της απιστίας, ιδίως η κατ’ έγκληση δίωξη της τραπεζικής απιστίας και η εξάλειψη του αξιοποίνου της με την έλλειψη δήλωσης εξακολούθησης της διαδικασίας, σε σύγκριση με το προγενέστερο καθεστώς αλλά και σε συνάρτηση με το ευρύτερο πλαίσιο των τροποποιήσεων στον Ποινικό Κώδικα.

Το δεύτερο κεφάλαιο ασχολείται με το καταργηθέν έγκλημα της απιστίας στην υπηρεσία κατ’ άρθρο 256 ΠΚ και ειδικότερα με την αντικειμενική υπόσταση του εγκλήματος, όπως αναλύεται στη βλάβη της έννοια του 13 ΠΚ, σε συνάρτηση με την υποκειμενική υπόσταση του. Ακόμα δημόσιας περιουσίας -με ειδική αναφορά στην ένταξη της περιουσίας των τραπεζών σε αυτή- κατά τον προσδιορισμό και την είσπραξη φόρων με δράστη υπάλληλο κατά την παρατίθεται η διακεκριμένη περίπτωση τέλεσης του εγκλήματος με ιδιαίτερα τεχνάσματα αλλά και τα ζητήματα που δημιουργήθηκαν από την ένταξη της υπηρεσιακής απιστίας στο νόμο περί καταχραστών του Δημοσίου. Τέλος, εξετάζονται οι αστοχίες από την ενσωμάτωση του ανωτέρω άρθρο στη γενική διάταξη περί απιστίας.

Στο τρίτο κεφάλαιο εξετάζεται η έννοια της ποινικής ασυλίας με τη μορφή της κρυπτοαμνηστίας, κατ’ αντιπαράθεση με τους θεσμούς της αμνηστίας, ειδικής παραγραφής και χάρης. Παρατίθενται προγενέστερες προσπάθειες περιορισμού της ευθύνης των τραπεζικών στελεχών και αναλύονται οι αντικρουόμενες απόψεις για το κατά πόσο η κατ’ έγκληση δίωξης της τραπεζικής απιστίας υποκρύπτει αμνηστία.

Τέλος, το τέταρτο κεφάλαιο εξετάζει τα εγκλήματα των ισχυρών, την απουσία ποινικής τους τυποποίησης και την επιλεκτική λειτουργία του ποινικοκατασταλτικού συστήματος, ιδίως σε συνάρτηση με τα πολιτικά κόμματα. Η διπλωματική εργασία ολοκληρώνεται με τον επίλογο-συμπεράσματα για τη σημασία των τροποποιήσεων στο έγκλημα της απιστίας.

This thesis deals with the crime of abuse of trust (or infidelity) according to article 390 of the Greek Criminal Code and in particular whether the recent amendments to its legal form with the new Criminal Code constitute a crypto-amnesty and an expression of the criminality of the powerful.

In particular, in the first chapter, after a brief historical review, the elements of the objective nature of abuse of trust according to article 390 of the Criminal Code are analyzed on the one hand, i.e. the subject of the crime who must bear the status of manager of foreign property, the criminal act consisting of a violation of the rules of diligent management from which certain and definitive damage to the property under management must be caused and derived in terms of causality and, on the other hand, the subjective nature of the crime. In addition, the commission of the offense is examined in cases of decisions with business risk and on dangerous legal acts. Finally, the changes in the prosecution of abuse of trust are listed, in particular the prosecution of banking abuse of trust after submission of report by the victim and the elimination of its punishment with the lack of a declaration of continuation of the process, compared to the previous regime but also in relation to the wider context of the amendments to the Criminal Code.

The second chapter deals with the abolished crime of abuse of trust in the public service according to article 256 of the Criminal Code and in particular with the objective nature of the crime as analyzed in the damage to public property - with special reference to the inclusion of banks' property in it - against the determination and the collection of taxes committed by a civil servant within the meaning of article 13 of the Criminal Code, in relation to its subjective status.  Also, the aggravating circumstance of committing the crime with special tricks but also with the issues created by the inclusion of this crime in the law on abusers of the State’s property are cited. Finally, the failures from the incorporation of the above article into the general provision on abuse of trust are examined.

The third chapter examines the concept of criminal immunity in the form of crypto-amnesty, in contrast to the institutions of amnesty, special statute of limitations and pardon. Earlier attempts to limit the liability of bank executives are listed and the conflicting views on whether the prosecution of banking abuse of trust by submission of report constitutes an amnesty are analyzed.

Finally, the fourth chapter examines the crimes of the powerful, their lack of criminal standardization and the selective operation of the criminal justice system, especially in relation to political parties. The thesis concludes with the epilogue-conclusions on the significance of the amendments to the crime of abuse of trust.